Έριξα μαύρο δάκρυ όταν έφυγε ο Τζιοβάνι

Στην πραγματικότητα, δεν τις ξεχνάς ποτέ και τις ανακαλείς στην μνήμη, με κάθε ευκαιρία. Νιώθοντας ευγνωμοσύνη που τις έζησες, γιατί αναμφίβολα ήταν τόσο υπέροχες, σαν παραμύθι. Και ως γνωστόν, στα καλύτερα παραμύθια, πρωταγωνιστεί πάντα ένας… μάγος. Ένας μάγος που από τον Ιούλιο του 1999, όταν και ολοκληρώθηκε η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό, χάρισε πάρα πολλές μαγικές ποδοσφαιρικές στιγμές όχι μόνο στην «ερυθρόλευκη οικογένεια», αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο λόγος φυσικά για τον Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα, ή αλλιώς «Μάγο-Τζιό».

Η μεταγραφή του αν και έμοιαζε με όνειρο, έγινε τελικά πραγματικότητα. Άλλωστε με 13 εκατομμύρια ευρώ, ή 4 δις δραχμές, - τόσο κόστισε στον Σωκράτη Κόκκαλη, η μετακίνηση του παίκτη από την Μπαρτσελόνα στον Ολυμπιακό- η πραγματικότητα μπορεί να αγγίξει πολλά όνειρα. Πάντως, επειδή δεν είναι τα λεφτά -έστω όχι από μόνα τους, όπως επιμένουν πολλοί- που φέρνουν την ευτυχία, αλλά η αγάπη, ανάμεσα σε αυτόν τον ποδοσφαιριστή και στους φιλάθλους της ομάδας του Πειραιά υπήρξε πλεόνασμα αυτού του συναισθήματος: Γεγονός που εξασφάλισε μια σχέση πολύ ισχυρή και σχεδόν ανέπαφη στο χρόνο.

Η αφορμή αυτού του κειμένου, το πρόσφατο αφιέρωμα της εφημερίδας ΦΩΣ, στο καθιερωμένο πλέον, ένθετο της Τρίτης. Η αιτία, «ποδοσφαιρικός και αιώνιος έρωτας» με τον συγκεκριμένο παίκτη.
Συγχωρείστε μου την εντελώς προσωπική εξομολόγηση, αλλά την μέρα που έφυγε, «έριξα μαύρο δάκρυ». Και είμαι σίγουρη, ότι δεν ήμουν η μόνη.

Άλλωστε, λίγα χρόνια πριν ένα σύνθημα καρδιάς, είχε αλλάξει τον ρου της ερυθρόλευκης ποδοσφαιρικής ιστορίας: Το «Τζιοβάνι, Τζιοβάνι, για πάντα στο λιμάνι», αναπόφευκτα καταγράφεται ως ένα σύνθημα- σταθμός, αφού δονώντας το 2002, το ΟΑΚΑ, ανέτρεψε μια ειλημμένη απόφαση ενός σοβαρά οργανωμένου συλλόγου, αχρηστεύοντας μια τιμητική πλακέτα που είχε ετοιμαστεί για να σηματοδοτήσει έναν δύσκολο αποχαιρετισμό και αποδεικνύοντας ότι η αγάπη, όλα τα μπορεί. Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού αφουγκράστηκε το λαϊκό αίσθημα -πολύ πιθανόν και ο ίδιος να ένιωθε ότι μεγάλο κομμάτι του συνταυτιζόταν με την συντριπτική πλειοψηφία- και σε χρόνο «ντε τε», ανακοίνωσε ανανέωση του συμβολαίου του Βραζιλιάνου, για άλλα τρία χρόνια.

Όχι, ο Τζιοβάνι πια δεν παίζει. Προτιμά να παρακολουθεί και να συμβουλεύει. Είναι πλέον δάσκαλος. Και ναι, όπως εμείς τον θυμόμαστε να πανηγυρίζει γονατισμένος με το ένα πόδι μπροστά και με τα χέρια υψωμένα, σα να φτιάχνουν μια μεγάλη αγκαλιά για όλα τα πλάσματα του θεού, έτσι κι εκείνος θυμάται πάντα με πολλή αγάπη τον Ολυμπιακό και τον κόσμο του. Επικοινωνεί πολύ συχνά με αγαπημένα του πρόσωπα για να μαθαίνει τα νέα του «θρύλου», της ομάδας που «τον κάνει να νιώθει κάθε στιγμή της ζωής του ευλογημένος για την αγάπη που πήρε και που έδωσε», όπως συνηθίζει να λέει. Και βαθιά μέσα του, χωρίς να χρειάζεται κανένας για να του το επιβεβαιώσει, ξέρει, πόσο αμοιβαίο είναι αυτό το συναίσθημα.

Ούτως ή άλλως, όλη η ζωή του Τζιοβάνι, γύρω από την αγάπη περιστρέφεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τρόπος με τον οποίο είχε ολοκληρώσει την συνέντευξη που είχε δώσει στο ΦΩΣ, στον Θέμη Σινάνογλου, τον Μάρτιο του 2001: «Θέλω να ανοίξουν οι αναγνώστες το Ευαγγέλιο στον Ιωάννη και να διαβάσουν το κεφάλαιο 3.16, εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια».

Κλείνουμε λοιπόν αυτή την μικρή αναφορά σε αυτόν τον μεγάλο ποδοσφαιριστή, έτσι όπως νιώθουμε ότι θα του άρεσε: Ανοίγοντας το Ευαγγέλιο στο αγαπημένο του εδάφιο:

«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ΄ έχη ζωήν αιώνιον». Δηλαδή, «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο, τον μονογενή του Υιό, για να χαρίσει στον άνθρωπο την ζωή την αιώνια».

Ο Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα, πάντως, στους πιστούς της «θεάς μπάλας», αναμφίβολα, έχει χαρίσει την μαγεία την αιώνια.

Υ. Γ : Υπάρχει μια πολύ καλή αυτοβιογραφία με τίτλο «ΖΙΟΒΑΝΙ- ο θρύλος», γραμμένη από τον εξαιρετικό συνάδελφο Αλέξανδρο Λοθάνο. Αξίζει να την έχετε στην βιβλιοθήκη σας.