Η ιστορία του τροπαίου του Μουντιάλ: Η κλοπή, ο σκύλος που το βρήκε και οι θεωρίες συνωμοσίας

Τι κοινό έχουν ο Φραντς Μπεκενμπάουερ, ο Ντανιέλ Πασαρέλα, ο Ντίνο Τζοφ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Λόταρ Ματάους, ο Ντούνγκα, ο Ντιντιέ Ντεσάμπ, ο Καφού, ο Φάμπιο Κανναβάρο, ο Ίκερ Κασίγιας, ο Φιλίπ Λάμ και ο Ούγκο Γιορίς;

Βέβαια, για ερώτηση κουίζ, δεν είναι και η πιο απαιτητική. Οι αρχηγοί που έχουν σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο από το 1974 είναι μια ξεχωριστή και επιφανής ομάδα - ένας από τους λίγους ανθρώπους που επιτρέπεται πραγματικά να αγγίξει το πιο εμβληματικό βραβείο της FIFA.

Το ίδιο το τρόπαιο είναι θεωρητικά απλώς ένα σύμβολο, μια φυσική αναπαράσταση της επιτυχίας και κάτι που οι νικητές μπορούν να κρατούν και να πανηγυρίζουν μετά την νίκη τους. Το πραγματικό έπαθλο είναι η εφήμερη έννοια του να είσαι παγκόσμιος πρωταθλητής, αλλά οι εφήμερες έννοιες δεν προβάλλονται τόσο καλά σε φωτογραφίες ή στην τηλεόραση, οπότε απαιτείται κάτι λαμπερό.

Το σημερινό τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1974, αφού η Βραζιλία είχε κατακτήσει το πρώτο κύπελλο για τρίτη φορά το 1970. Όπως είχε αποφασίσει ο ίδιος ο Ζιλ Ριμέ, η πρώτη ομάδα που θα κέρδιζε το τρόπαιο που έφερε το όνομά του τρεις φορές θα μπορούσε να το κρατήσει στο διηνεκές.

Αλλά το τρόπαιο αυτό εκλάπη από την Βραζιλία το 1983 και η τύχη του παραμένει άγνωστη μέχρι και σήμερα. Ή ίσως χάθηκε κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1960. Ίσως εκλάπη τη δεκαετία του 1950 και αυτό που όλοι νομίζαμε ότι ήταν το αυθεντικό ήταν στην πραγματικότητα ένα αντίγραφο.

Το πρώτο σχέδιο με βάση την Νίκη της Σαμοθράκης

Όποιο κι αν είναι το τέλος του, η αρχή του έγινε το 1928. Όταν ο παλιός μας φίλος Ριμέ σκέφτηκε ότι ένα παγκόσμιο τουρνουά ποδοσφαίρου κάθε τέσσερα χρόνια ήταν μια καλή ιδέα, χρειαζόταν κάτι για να βραβεύσει τους νικητές. Προσέλαβε έναν Παριζιάνο γλύπτη ονόματι Αμπέλ Λαφλέρ, ο οποίος επινόησε ένα σχέδιο που βασιζόταν στο αρχαίο ελληνικό γλυπτό της "Φτερωτής Νίκης της Σαμοθράκης" (το οποίο μπορεί κανείς να δει ακόμη στο Μουσείο του Λούβρου), με την Νίκη, την θεά της νίκης, να κρατάει ένα οκταγωνικό κύπελλο με τα φτερά της.

Το τρόπαιο ήταν αρχικά γνωστό απλώς ως "Νίκη" και πήρε το όνομά του από τον Ζιλ Ριμέ μόνο μετά τον θάνατό του το 1956. Το τρόπαιο ήταν σχετικά μέτριο σε μέγεθος, ύψους 35 εκατοστών και κατασκευασμένο από ασήμι, επικαλυμμένο με χρυσό: θυμηθείτε αυτή την τελευταία πληροφορία, καθώς θα έχει σημασία σε λίγες παραγράφους.

Το τρόπαιο πέρασε από τους Ουρουγουανούς, αφού κέρδισαν το πρώτο τουρνουά το 1930, στους Ιταλούς, προτού κάποιοι κάνουν μια συντονισμένη προσπάθεια να το κλέψουν: αυτοί οι κάποιοι ήταν οι Ναζί οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επιχείρησαν να το αρπάξουν από την Ρώμη, όπου φυλασσόταν σε τραπεζικό θησαυροφυλάκιο.

Με το σκεπτικό ότι αυτό θα ήταν το πρώτο μέρος που θα έψαχναν, ο επικεφαλής της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας Οτορίνο Μπαράζι έβγαλε λαθραία το τρόπαιο από την τράπεζα για να το φυλάξει. Στο διαμέρισμά του. Οι Ναζί το σκέφτηκαν αυτό, αλλά στην έρευνα που έκαναν στα δωμάτιά του δεν έλεγξαν το κουτί με τα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι του.

Από το κουτί με τα παπούτσια επέστρεψε στην Ουρουγουάη μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, εν συνεχεία στην Δυτική Γερμανία το 1954, αλλά εκεί τα πράγματα περιπλέκονται λίγο και κάποιοι πιστεύουν ότι το τρόπαιο... πήγε περίπατο.

Σύμφωνα με ένα ιταλικό ντοκιμαντέρ με τίτλο "The Rimet Trophy: The Incredible Story Of The World Cup", μπορεί να έχει κλαπεί από αγνώστους περίπου εκείνη την εποχή: ένας φωτορεπόρτερ ονόματι Τζό Κόϊλ εκτιμά ότι το τρόπαιο που πήγε στην Σουηδία για το τουρνουά του 1958 ήταν 5 εκατοστά ψηλότερο και είχε διαφορετική βάση από αυτό που κέρδισαν οι Γερμανοί.

Αυτό έχει την οσμή μιας θεωρίας συνωμοσίας, αλλά μια εντελώς μη επιστημονική έρευνα που διεξήχθη από το The Athletic (αναλύοντας μερικές φωτογραφίες) δείχνει ότι ο Κόϊλ μπορεί να έχει δίκιο: η βάση μοιάζει όντως αρκετά διαφορετική, αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ολόκληρο το τρόπαιο κλάπηκε. Ίσως η βάση να αντικαταστάθηκε για κάποιο λόγο. Ίσως να προστέθηκε κάποιο άλλο μέρος. Εν ολίγοις, κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει με βεβαιότητα, προσθέτοντας απλώς στο μυστήριο που περικλύει το τρόπαιο.

Ο σκύλος που βρήκε το κλεμμένο τρόπαιο

Στην συνέχεια φτάνουμε στο 1966, το τρόπαιο που εκλάπη στο Λονδίνο, τον σκύλος εν ονόματι Πικλς και όλα τα σχετικά. Αν δεν γνωρίζετε την ιστορία, η εκδοχή του CliffsNotes είναι ότι το τρόπαιο Ριμέ εκτίθετο στο Westminster Central Hall του Λονδίνου τον Μάρτιο του 1966 στο πλαίσιο μιας έκθεσης γραμματοσήμων, αλλά ένα μεσημέρι της Κυριακής κλέφτες άνοιξαν τις πίσω πόρτες, ξεκλείδωσαν την μικρή κλειδαριά της προθήκης και απέδρασαν, αφήνοντας πίσω τους ένα ζευγάρι εμβόντητων φρουρών ασφαλείας.

Ακολούθησε ένα ελαφρώς κωμικό κυνήγι για το τρόπαιο, συμπεριλαμβανομένης μιας αποτυχημένης ανταλλαγής λύτρων, προτού μια εβδομάδα αργότερα ένας άνδρας ονόματι Ντέιβιντ Κόρμπετ βγάλει τον Πικλς για βόλτα στο νότιο Λονδίνο και το κυνηγόσκυλο το μυρίστηκε κάτω από έναν φράχτη. Ο Κόρμπετ έλαβε αμοιβή περίπου 6.000 λίρες (περίπου 7.300 δολάρια), ο Πικλς πήρε μια ετήσια προμήθεια σκυλοτροφής και αναγνωρίστηκε επίσημα ως Πολύ Καλό Αγόρι, αλλά χάθηκε ένα χρόνο αργότερα, στραγγαλιζόμενος από το λουρί του καθώς προσπαθούσε να κυνηγήσει μια γάτα.

Εδώ τα πράγματα αποκτούν ενδιαφέρον. Σύμφωνα με το βιβλίο "The The Theft Of The Jules Rimet Trophy", του Μάρτιν Άθερτον, η FA έφτιαξε κρυφά ένα αντίγραφο, για να αποφύγει ένα νέο χάος όπως η κλοπή του Westminster. Τόσο μυστικό μάλιστα που δεν το είπαν καν στην FIFA μέχρι να ολοκληρώσει την εργασία του ένας αργυροχρυσοχόος ονόματι Τζωρτζ Μπερντ. Όταν η Αγγλία κέρδισε το τουρνουά, τους παρουσιάστηκε το αληθινό τρόπαιο, το οποίο όμως γρήγορα τους το πήρε ένας αστυνομικός που είχε αναλάβει να το φυλάξει και το αντάλλαξε με το αντίγραφο.

Ποιο από τα δύο έφτασε όμως στο Μεξικό το 1970; Η σύντομη απάντηση είναι: σχεδόν σίγουρα το αυθεντικό. Αλλά ακόμη και η FIFA δεν ήταν σίγουρη - όταν ο Μπερντ πέθανε το 1995, η οικογένειά του έβγαλε σε δημοπρασία το αντίγραφο, ελπίζοντας ότι θα έπιανε περίπου 20.000-30.000 λίρες (24.500-36.700 δολάρια).

Αλλά ένας μυστηριώδης πλειοδότης πλήρωσε τελικά το εξαιρετικό ποσό των 254.500 λιρών (311.000 δολάρια), και αυτός ο πλειοδότης αποδείχθηκε ότι δεν ήταν άλλος από την FIFA. Γιατί; Λοιπόν, υποψιάζονταν ότι ήταν το πραγματικό τρόπαιο Ζιλ Ριμέ, ότι κάπου στο ταξίδι προς το 1970 είχε γίνει ένα λάθος και το αντίγραφο πήρε την θέση του, ή ότι ίσως το είχαν αλλάξει σκόπιμα άγνωστοι.

Αυτό δεν είναι μια ανούσια εικασία: Η FIFA το επιβεβαίωσε στον Σάιμον Κούπερ, ο οποίος έγραφε για το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ στους Financial Times. "Ναι", δήλωσε εκπρόσωπος της FIFA στον Κούπερ το 2012. "Η FIFA πήρε την απόφαση να αγοράσει αυτό το τρόπαιο, καθώς θεωρήθηκε ότι ήταν το αυθεντικό". Μια εξέταση του τροπαίου αποκάλυψε ότι αυτό δεν ήταν αλήθεια, οπότε δεν ήταν η πρώτη φορά στο ποδόσφαιρο που ένας πολύ πλούσιος οργανισμός αγόρασε μια ακριβή αποτυχία. Αυτό το αντίγραφο εκτίθεται τώρα στο Εθνικό Μουσείο Ποδοσφαίρου στο Μάντσεστερ.

Το πραγματικό τρόπαιο -εκτός αν πιστεύετε ότι άλλαξε στην Γερμανία κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1950 ή στην Αγγλία μια δεκαετία αργότερα, πράγμα που μάλλον δεν έγινε- παρουσιάστηκε έτσι στον Κάρλος Αλμπέρτο στην Πόλη του Μεξικού το 1970 και στη συνέχεια δόθηκε στην Βραζιλία για να το κρατήσει μετά την τρίτη επιτυχία της.

Η οριστική εξαφάνιση του Ζιλ Ριμέ

Έμεινε στη Βραζιλία μέχρι τον Δεκέμβριο του 1983, όταν εκλάπη από συμμορία ένοπλων ληστών από τα γραφεία της Βραζιλιάνικης Ποδοσφαιρικής Συνομοσπονδίας στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Εκτίθετο σε μια αλεξίσφαιρη γυάλινη θήκη, αλλά - και εντοπίστε το λάθος εδώ - η θήκη είχε ξύλινη πλάτη, η οποία δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για τους κλέφτες να την αποσπάσουν.

Πολλά άτομα συνελήφθησαν, αλλά κανείς δεν κατηγορήθηκε και το τρόπαιο δεν βρέθηκε ποτέ. Η επικρατούσα θεωρία είναι ότι το έλιωσαν για ράβδους χρυσού, αλλά όπως θα θυμάστε από νωρίτερα, το τρόπαιο δεν ήταν κατασκευασμένο από ατόφιο χρυσό, αλλά από επιχρυσωμένο ασήμι, οπότε αυτό φαίνεται απίθανο. Πού βρίσκεται λοιπόν;

Ποιος ξέρει; Ίσως να μην μάθουμε ποτέ. Όπως και να έχει, μετά τον θρίαμβο της Βραζιλίας το 1970, η FIFA χρειαζόταν ένα νέο τρόπαιο.

Και έτσι, το 1971, έκαναν αυτό που θα έκανε κάθε μεγάλος, επιχειρηματικός οργανισμός: αντί να αναθέσουν απευθείας σε κάποιον, προκήρυξαν διαγωνισμό. Σχεδιαστές, γλύπτες, κατασκευαστές τροπαίων και σχεδόν οποιοσδήποτε ήθελε να δοκιμάσει, κλήθηκαν να σχεδιάσουν ένα ολοκαίνουργιο τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Υποβλήθηκαν 53 σχέδια από επτά διαφορετικές χώρες, αλλά ένα ξεχώρισε.

"Ενώ οι άλλοι έστειλαν απλώς σκίτσα", λέει ο Τζόρτζιο Γκαζανίγκα, "τα οποία πρέπει να ερμηνεύσεις και να φανταστείς πώς θα είναι το τελικό αποτέλεσμα, εκείνος έστειλε ένα μοντέλο από κιμωλία - ήταν εύθραυστο, αλλά ήταν εκεί στο τραπέζι, ώστε οι κριτές να δουν πώς είναι να το κρατάς, να βγάζεις φωτογραφία μαζί του".

Το "αυτός" στο οποίο αναφέρεται ο Τζόρτζιο είναι ο Σίλβιο Γκαζανίγκα, ο πατέρας του και ο άνθρωπος που σχεδίασε το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου που γνωρίζουμε σήμερα. Ο Τζόρτζιο περιγράφει τον πατέρα του ως έναν "μανιακό της τέχνης", ο οποίος σπούδασε τέχνη στο Μιλάνο, και συγκεκριμένα τέχνη της παράδοσης του Μπάουχαους - ουσιαστικά την ιδέα της ενσωμάτωσης της τέχνης και της αισθητικής σε καθημερινά, λειτουργικά αντικείμενα και κτίρια.

Μετά τον πόλεμο ο Σίλβιο πήγε να εργαστεί στην Bertoni (σήμερα γνωστή ως GDE Bertoni), μια εταιρεία που κατασκεύαζε μετάλλια και τρόπαια, συχνά για τον στρατό αλλά και για θρησκευτικά αντικείμενα, και εξοικειώθηκε πολύ με τις κλασικές τέχνες. Εργάστηκε επίσης για την Ολυμπιακή Επιτροπή της Ρώμης το 1960 για τα μετάλλια των εν λόγω αγώνων. Εν ολίγοις, όταν ήρθε το 1971 και ο διαγωνισμός για τα τρόπαια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είχε ουσιαστικά προετοιμαστεί και μελετήσει για την ευκαιρία αυτή για δύο δεκαετίες. Αυτή η εμπειρία είναι εν μέρει ο λόγος για τον οποίο το τρόπαιο δεν μοιάζει καθόλου με τα περισσότερα άλλα τρόπαια ποδοσφαίρου.

"Δούλευε πάνω σε αθλητικά τρόπαια για 20 χρόνια", λέει ο Τζόρτζιο, "οπότε ήταν πρόθυμος να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ ήταν μια έκφραση του art nouveau. Ήθελε να δώσει μια νέα εκδοχή του πνεύματος της τέχνης στον 20ό αιώνα".

Ο Σίλβιο έφτιαξε το αρχικό μοντέλο από πλαστελίνη, με την βοήθεια του 14χρονου τότε Τζόρτζιο, πριν φτιάξει το πρωτότυπο από κιμωλία που στάλθηκε στους κριτές. Αυτό υπάρχει ακόμα: εκτίθεται σήμερα σε ένα μουσείο λίγο έξω από το Μιλάνο.

Το νέο τρόπαιο, υπογραφής Γκαζανίγκα

Κάθε στοιχείο του τροπαίου μελετήθηκε προσεκτικά. Το πρώτο πράγμα είναι η υδρόγειος σφαίρα, η οποία εξυπηρετεί δύο σκοπούς, όπως εξήγησε ο Σίλβιο το 2013: "Καθώς πρόκειται για το Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι λογικό ο κόσμος να αποτελεί μέρος του τροπαίου. Φυσικά, ο κόσμος είναι σφαιρικός και, ως εκ τούτου, μοιάζει πολύ με μια μπάλα. Οι ανθρώπινες φιγούρες που αναδύονται από το υλικό της βάσης εκτείνονται προς τα πάνω και στηρίζουν τον κόσμο, τον οποίο επίσης φαντάστηκα ως μπάλα".

Η υδρόγειος σφαίρα συγκρατείται από δύο άνδρες - και είναι σημαντικό ότι είναι δύο. "Ήταν για να φανεί ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι για ένα μόνο άτομο", λέει ο Τζόρτζιο. "Οι δύο άνδρες αντιπροσωπεύουν τις δύο ομάδες που παίζουν σε ένα παιχνίδι".

Η ιδέα των χαρακτήρων που σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό είναι να απεικονίσουν την χαρά την στιγμή της νίκης, σηκώνοντας κυριολεκτικά τον κόσμο ψηλά μετά τη νίκη στο τουρνουά. Και όχι μόνο οι παίκτες, επίσης.

"Είναι επίσης ένα σύμβολο εκείνων των ανθρώπων που παρακολουθούν τον αγώνα: ακόμη και στις κερκίδες οι άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια τους στον ουρανό. Είναι ένα όραμα νίκης, με έναν ζωντανό και σκληρό τρόπο. Προσπαθούσε να επικοινωνήσει ότι ο αθλητισμός είναι μια προσπάθεια, ακόμη και επώδυνη όταν πας για τη νίκη.

"Ήθελε να δείξει σύμβολα που δεν ήταν αφηρημένα. Ήθελε να δώσει ένα σύμβολο που θα μπορούσε να διαβάσει ο καθένας παγκοσμίως".

Επίσης, δεν ήθελε να είναι στατικό: ενώ το Ζιλ Ριμέ απεικονίζει μια ακίνητη φιγούρα, στο πιο σύγχρονο τρόπαιο υπάρχει κίνηση, "και αυτή η ανάταση είναι που του δίνει την αρμονία του - ή ακριβέστερα την ισχυρή αρμονία, την ενέργεια και τον δυναμισμό του".

Υπάρχουν και άλλα. Τα δύο ξεχωριστά τμήματα - η σφαίρα και οι φιγούρες που την κρατούν - υποτίθεται ότι απεικονίζουν την δόξα της νίκης αλλά και το μπόλιασμα που απαιτείται για την επίτευξη αυτής της δόξας. Ο Τζόρτζιο εξηγεί:"Αν κοιτάξετε το κύπελλο, μπορείτε να δείτε ότι οι ήπειροι στην υδρόγειο σφαίρα είναι γυαλιστερές, αλλά το σώμα είναι ματ. Το μέταλλο εκφράζει την προσπάθεια των αθλητών".

Στην βάση του τροπαίου υπάρχουν δύο πράσινες ταινίες από μαλαχίτη. Αρχικά προβλεπόταν ότι το τρόπαιο θα είχε περιορισμένη διάρκεια ζωής - μέχρι το τουρνουά του 2030 - γι' αυτό και ο Σίλβιο συμπεριέλαβε προσεκτικά 20 ορθογώνιες θέσεις για να χαραχθούν πάνω του τα ονόματα κάθε νικητή. Τα ονόματα αυτών των νικητών είναι επίσης τώρα χαραγμένα στο κάτω μέρος της βάσης.

Νομίζατε ότι είχε κάποιο μυστικό, ωραίο όνομα; Λυπάμαι, δεν υπάρχει: ονομάζεται επίσημα τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA. Είναι κατασκευασμένο από χρυσό 18 καρατίων με αυτές τις ταινίες μαλαχίτη στη βάση, έχει ύψος 36 εκατοστά και ζυγίζει 6,142 κιλά. Ενδεικτικά, αυτό είναι περίπου το ίδιο βάρος με το βάρος μιας οικόσιτης γάτας.

Η κατασκευή του κόστισε περίπου 7.690 λίρες (9.390 δολάρια), δηλαδή περίπου 90.000 λίρες (110.000 δολάρια) σε σημερινά χρήματα. Όχι ότι ο Σίλβιο είδε πολλά από αυτά: ως υπάλληλος της εταιρείας, του δόθηκε ένα μικρό μπόνους, αλλά η κύρια ανταμοιβή θεωρήθηκε η δόξα και η ενίσχυση της φήμης που είχε η κατασκευή του τροπαίου του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σωστά - ακόμη και ο τύπος που σχεδίασε το Παγκόσμιο Κύπελλο πληρωνόταν με δόξα.

Και, για να είμαστε δίκαιοι, άλλαξε όντως η ζωή του Σίλβιο. Έγινε ο άνθρωπος για τον οποίο απευθυνόταν όποιος ήθελε ένα τρόπαιο ποδοσφαίρου. Σχεδίασε το τρόπαιο του Europa League, του ευρωπαϊκού Super Cup, το τρόπαιο του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτω των 21 ετών και πολλά άλλα. Η εταιρεία του, η GDE Bertoni, εξακολουθεί να κατασκευάζει τα επίσημα αντίγραφα του τροπαίου του Champions League, παρόλο που αυτό δεν ήταν ο δικός της σχεδιασμός. Σχεδίασε ακόμη και το τρόπαιο για το Παγκόσμιο Κύπελλο μπέιζμπολ (όχι το World Series), καθώς και για μια σειρά άλλων αθλημάτων. "Έγινε ο 'Κύριος του Κυπέλλου'", λέει ο Τζόρτζιο.

Ο Σίλβιο απεβίωσε το 2016, αλλά όχι πριν του απονεμηθεί το "Commendatore Ordine al Merito della Repubblica Italiana" - μια τιμή ανάλογη του ιππότη - και μια σειρά από άλλες τιμές. Ο Τζόρτζιο και η υπόλοιπη οικογένεια εργάζονται τώρα για να διασφαλίσουν ότι το όνομά του θα μείνει στην μνήμη, όχι μόνο επειδή δεν ήταν και πολύ εξωστρεφής. "Συνήθως ο πατέρας μου ήταν εξαιρετικά ντροπαλός", λέει ο Τζόρτζιο. "Εκατομμύρια - δισεκατομμύρια - άνθρωποι γνωρίζουν το έργο του, αλλά σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του. Ήταν ένα είδος μυστικού σχεδιαστή".

Ο Τζόρτζιο εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά υπερήφανος για τα επιτεύγματα του πατέρα του, παρόλο που κάθε τέσσερα χρόνια, καθώς νέες ομάδες ανδρών εξοικειώνονται με το τρόπαιο, πρέπει να υπομένει κάποιον αδελφικό πόνο. "Είμαι ο αδελφός του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δυστυχώς όλοι φιλούν την αδελφή μου - εγώ είμαι ο αδελφός και πρέπει να υποφέρω".

Το τρόπαιο πλέον παραμένει στα "άδυτα" της FIFA

Η Δυτική Γερμανία ήταν η πρώτη νικήτρια του νέου τροπαίου και το έχει σηκώσει δύο φορές στη συνέχεια, αλλά σε αντίθεση με το Ζιλ Ριμέ δεν μπορούν να κρατήσουν το πρωτότυπο. Οι νικητές δεν μπορούν καν να κρατήσουν το τρόπαιο αυτές τις μέρες: μέχρι το 2006 οι νικητές κρατούσαν το πραγματικό μέχρι την επόμενη έκδοση, αλλά τώρα το παίρνουν γρήγορα από τα χέρια τους και τους δίνεται ένα επίχρυσο - και όχι ολόχρυσο - αντίγραφο για να το επιδεικνύουν. Κατά τα άλλα, το πραγματικό τρόπαιο παραμένει στα κεντρικά γραφεία της FIFA στην Ζυρίχη και μόνο λίγοι εκλεκτοί επιτρέπεται να το αγγίξουν, στους οποίους περιλαμβάνονται πρώην νικητές και αρχηγοί κρατών.

Το νέο τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου διατηρείται υπό αυστηρότερη ασφάλεια από το προηγούμενο. Αν είστε επίδοξος κλέφτης που θέλει να το πάρει στα χέρια του, όπως έκαναν εκείνοι πριν, καλή τύχη. Αλλά επειδή η μοίρα του δεν είναι τόσο μυστηριώδης όσο του Ζιλ Ριμέ, αυτό δεν σημαίνει ότι η ιστορία και ο σχεδιασμός του δεν είναι εξίσου συναρπαστικά.