Το μίσος είναι ένα δηλητήριο που το πίνεις εσύ...

«Κάθε πρόσωπο το οποίο κατηγορείται για αδίκημα τεκμαίρεται ότι είναι αθώο μέχρι της νόμιμης απόδειξης της ενοχής του». («Ιn dubio pro reo», για όσους θα ήθελαν να το ξέρουν και στην λατινική εκδοχή του).

Αυτό είναι το περίφημο τεκμήριο της αθωότητας, βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κανείς -άρα ούτε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης- δεν επιτρέπεται να θεωρείται και να αντιμετωπίζεται ως ένοχος, αν δεν αποφανθεί σε αμετάκλητο βαθμό το αρμόδιο δικαστήριο. Το τεκμήριο της αθωότητας επιβάλλεται, να το σεβόμαστε όλοι: Οι δημόσιες αρχές, τα πολιτικά πρόσωπα, οι πολίτες και φυσικά τα Μ.Μ.Ε

Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταγραφούν οι όποιες εξελίξεις, σε μια υπόθεση που ούτως ή άλλως, για πολλούς και ποικίλους λόγους, ενδιαφέρει πολύ κόσμο. Άλλο όμως καταγράφω και ενδεχομένως σχολιάζω με βάση ωστόσο τα όποια δεδομένα, και άλλο καταθέτω κρίσεις -και μάλιστα ενίοτε ανεπιφύλακτες- περί ενοχής, επιδιώκοντας να σπιλώσω κάποιον επειδή «μου κάθεται στο στομάχι».

Γιατί σε μια αληθινή δημοκρατία, δεν αρκεί να είναι ανεξάρτητη, μόνο η Δικαιοσύνη. Ανεξάρτητη πρέπει να είναι και η κρίση μας. Ακόμη και από τα συναισθήματά μας. Ή πιο σωστά, κυρίως από αυτά.

Και βέβαια τα παραπάνω, δεν γράφονται «προς υπεράσπισιν» του κυρίου Μαρινάκη. Αυτήν, δεν την χρειάζεται από κανέναν άλλον πλην των καθ’ ύλιν αρμοδίων, δηλαδή των δικηγόρων του. Τα παραπάνω γράφονται, γιατί πιστεύω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ποιες είναι οι αρχές που συνιστούν και συγκροτούν την δημοκρατική μας συνείδηση. Αυτήν, θεωρώ αναγκαίο να υπερασπιζόμαστε. Πέρα και πάνω από πρόσωπα.

Όσο για εκείνους που προσπαθούν μέσω των εξελίξεων «να βγάλουν δηλητήριο» για τον Ολυμπιακό, ας έχουν υπόψη τους την ρήση του Αγίου Αυγουστίνου:

«Το μίσος είναι ένα δηλητήριο που τo πίνεις εσύ και νομίζεις ότι θα πεθάνει ο άλλος"