Έκανε την Ελλάδα ποίημα
Ήταν 18/3/1996, όταν η Ελλάδα, αποχαιρέτησε τον ποιητή που κατάφερε να την «ζωγραφίσει» με τις πιο όμορφες λέξεις.
Ο Οδυσσέας Ελύτης- φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη- μάγεψε και την Σουηδική Ακαδημία που του απένειμε το 1979 το βραβείο Νόμπελ επισημαίνοντας ότι αυτή η ποίηση με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και με πνευματική οξύνοια, ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία. Όσο για τον ίδιο τον ποιητή στην ομιλία του κατά την απονομή, προσδιόρισε την ποίηση ως τον μόνο χώρο όπου η δύναμη των αριθμών δεν έχει πέραση: «Η μόνη εναπομείνασα πολέμιος της ισχύος που κατάντησε να έχει στους καιρούς μας, η ποσοτική αποτίμηση των αξιών», είχε πει χαρακτηριστικά. Γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, αν και οι γονείς του κατάγονταν από την Λέσβο. Το 1914, η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα, γιατί τα εργοστάσια σαπωνοποιίας που είχε ο πατέρας μεταφέρθηκαν στον Πειραιά. Τα πρώτα του καλοκαίρια ο Ελύτης, τα πέρασε στην Κρήτη, στη Λέσβο και στις Σπέτσες. Του άρεσε ο αθλητισμός και ό,τι τον έφερνε σε επαφή με την φύση, όπως η ορειβασία. Οι γονείς του προσπάθησαν να τον κάνουν χημικό, αλλά εκείνος ήταν προορισμένος να φτιάχνει… χημεία με τις λέξεις και τα νοήματα. Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσει κανείς τον υπέροχο αυτό ποιητή είναι να διαλέξει μια γωνιά του Αιγαίου και σε αυτήν να διαβάσει τις συλλογές του: «Μαρία Νεφέλη», «Προσανατολισμοί», «Ήλιος ο πρώτος», «Τα ρω του έρωτα», «Ο μικρός ναυτίλος», «το μονόγραμμα»… Και βέβαια το «άξιον εστί», το για κάποιους κορυφαίο έργο του, είναι η πιο αληθινή -ακριβώς επειδή είναι απόλυτα ποιητική- εκδοχή της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Για επίλογο, παραθέτω μερικούς στίχους του που σκόρπια μου έρχονται:
«Τα θεμέλιά μου στα βουνά. Και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους. Και πάνω τους η μνήμη, άκαυτη βάτος»
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
« Η αληθινή γενναιότητα πρέπει να βαφτιστεί στο πέλαγος»
«Είναι διγαμία, να αγαπάς και να ονειρεύεσαι;»
«Χαράξου κάπου , όπου μπορείς, κι ύστερα σβήσου με γενναιοδωρία»
«Θεέ μου πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε»
«Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα, ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα»
«Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από την γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της»
Και κάτι τελευταίο για τους… αποπροσανατολισμένους, από τους «Προσανατολισμούς»: «Τίποτε να μην έρχεται. Τίποτε να μην φεύγει. Όλα τα μέτωπα ανοιχτά. Και για συναίσθημα, ένα κρύσταλλο».
