Σαν σήμερα η Τσουμελέκα είχε γίνει «χρυσή» Ολυμπιονίκης! (pic, vid)

«Σαν σήμερα , 15 χρόνια πριν...».

Με αυτές τις λέξεις η Αθανασία Τσουμελέκα, η κορυφαία Ελληνίδα βαδίστρια, ξετυλίγει τις σκέψεις της στη συγκινητική ανάρτηση που έκανε στο διαδίκτυο ανήμερα της μεγάλης της νίκης στα 20χλμ. βάδην των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Στις 23 Αυγούστου του 2004 αυτό το κορίτσι από την Πρέβεζα μας συστήθηκε με τον καλύτερο τρόπο! Κόντρα σε «μεγαθήρια» του αθλήματος, πρωταγωνίστησε στον αγώνα, πήρε τα ρίσκα της και κεφάλι στην κούρσα, και κατάφερε να εισέλθει πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο και να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου!

Το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο της Αθανασίας Τσουμελέκα έδωσε ακόμα περισσότερη λάμψη στη χώρα που εκείνο το καλοκαίρι ζούσε μεγάλες στιγμές στον αθλητισμό!

Η σπουδαία Ελληνίδα αθλήτρια στο κείμενο που ανέβασε στο διαδίκτυο σήμερα, άνοιξε την καρδιά της περιγράφοντας λες και ήταν χθες τον αγώνα της προκειμένου να κρατηθεί στην πρώτη θέση και να κερδίσει τη Ρωσίδα βαδίστρια που την ακολουθούσε σε απόσταση αναπνοής.

«Άκουγα την ανάσα της. Την ένιωθα στην πλάτη μου», έχει δηλώσει σε κάποιες από τις συνεντεύξεις της ενώ σήμερα αποκαλύπτει και εκείνες της «κρυφές» σκέψεις που της έδωσαν την δύναμη και το κουράγιο για να κόψει πρώτη την κορδέλα στη γραμμή του τερματισμού και να γράψει ιστορία!

Εδώ: https://www.facebook.com/sia.tsoum/posts/2092434134195873 μπορείτε να διαβάσετε τη δημοσίευσή της στη σελίδα της στο facebook στην οποία έχει ανεβάσει και βίντεο από τη μετάδοση της ΕΡΤ.

Δείτε ΕΔΩ το βίντεο από τη μετάδοση της ΕΡΤ!

Το κείμενο που έγραψε η Αθανασία Τσουμελέκα:

«Σαν σήμερα , 15 χρόνια πριν ....

Τα χρόνια περνάνε αλλά οι θύμησες γίνονται όλο και πιο έντονες ?
Είναι που γερνάμε και δουλεύει περισσότερο το μυαλό από το σωμα μάλλον !

Τούτη την ώρα λοιπόν η τακτική του μυαλού υπερίσχυε των αγωνιστικών δυνατοτήτων όλων των αθλητριών . Πηγαίναμε εκνευριστικά αργά για Ολυμπιακούς αγώνες ....οι σπρωξιές και οι αγκωνιες (καταλαθος-εξεπίτηδες ) έδιναν και έπαιρναν ....
Τα «Ούπς» .... και τα “sorry” πολλά στις στροφές από τα κορίτσια (φυσικά και εμένα) στη προσπάθεια να πιάσουμε εσωτερικά τη στροφή να μη κάνουμε παραπάνω μέτρα και να κρατάμε δυνάμεις ....
Είμασταν όλες χαμογελαστές ... με μάτια δολοφόνου όμως έτοιμα να σε κατασπαράξουν !
Έμπειρες και δυνατές όλες !
Mind game ήταν το κατάλαβα από τα πρώτα χιλιόμετρα ....

Τα όχι εύκολα παιδικά-εφηβικά μου χρόνια τώρα πλέον ήταν εκεί να με βοηθήσουν να πάρω το προβάδισμα !
Κανείς δε θα μου σπάσει το τσαμπουκά «κοριτσάκια» είπα μέσα μου.... και άρχισα να χαμογελάω και να παίζω με το κόσμο που παρακολουθούσε με αγωνία .... (για να νιώθουν οι αντίπαλες πως είμαι καλά σε σχέση με εκείνες)

ο ρυθμός άρχισε να αλλάζει ... άρχισε να γίνεται γρήγορος ... το μπουλούκι μειώθηκε ... τα ψέματα και τα παιχνίδια των ματιών επίσης ... έπρεπε παση θυσία να ακολουθήσω ...
ήμουν καλά προπονημένη....
το θέμα ήταν ποσό καλα ήταν οι άλλες !

Ήξερα πως κάποια στιγμή .... κάποια από μας ... θα φύγει ... θα αλλάξει και άλλο το ρυθμό !
Ποια θα ακολουθήσει όμως;
Και ποια θα είναι αυτή που θα το κάνει;

Συνέχισα όσο μπορούσα να χαμογελάω σε οικεία άτομα που έβλεπα στη διαδρομή .... ήξερα πως κάθε 2 χιλιόμετρα στη τάδε γωνιά θα δω τη μαμά και το μπαμπά (με τίποτα δεν ήθελα να νιώσουν πως είμαι κουρασμένη ! Ξέρω θα πονούσαν μέσα τους.... τους προστάτευα.... με ενοχλούσε να ξέρουν πως υποφέρω , δεν ήθελα) ,τη θεία και το θείο , στην άλλη γωνία το Δημήτρη , στα νερά το συναθλητή μου το Σπύρο με την αδερφή μου που τους έκλεινα το μάτι σα να τους έλεγα πως το ελέγχω .... τη Καρολίνα και φυσικά τον τότε σύζυγο και προπονητή μου που ήξερα καλά την αγωνία του , αλλά εκείνος ήξερε και τη κούραση μου και δε του κρυβόμουν....

Συνέχιζα να κρύβω βέβαια οποιοδήποτε ίχνος εξάντλησης στις αντιπάλους μου... αυτές θα τις πήγαινα (...) χαμογελώντας μέχρι το τέλος!
Ξέρετε η μείωση οξυγόνου που προκαλείται (από την αναερόβια διαδικασία στον οργανισμό , μην ασχολείστε με τον όρο αλλα με την ουσία) είναι σα να σου βουτάνε το κεφάλι μέσα στη θάλασσα ... και να στο βγάζουν για λίγο κ ξανά μέσα .... και εσυ πρέπει να γελάς .... όσο καλύτερα δείχνεις τόσο καταλαβαίνει ο άλλος ότι δε θα αντέξει περισσότερο από σένα μέσα στο νερό !!! Για αυτό και το έπαιζα τριαλαρι, τριαλαρο!
Πρώτον βοηθάει στη ψυχολογία μου και δεύτερον μειώνει την ψυχική αντοχή του άλλου ! .....
Μέχρι που έφτασε η στιγμή στο 17κμ να ξεχωρίσει αυτή η κάποια που οι άλλες έπρεπε να ακολουθήσουμε αν θέλαμε βάθρο !
Και αυτή ήμουν εγώ !!!!
Είχε δουλευτεί τόσο πολύ στο μυαλό μου τις ώρες Περισυλλογής (πνευματική προπόνηση) που τελικά ήμουν εγώ που έφυγα με 4:07/κμ !!! Και ήρθαν 2 μαζί μου!
Μαζί ήρθαν και οι κάρτες των κριτων.... εδώ είναι θέμα ρίσκου ! Η κάθομαι στα αυγά μου.... και περιορίζομαι στη 2η-3η-4η θέση ή ρισκάρω !
Το νεαρό της ηλικιας μου αυτόματα πρόσταξε ρίσκο !
Ένιωθα σα λιοντάρι που κανένας δε θα πάρει την βασιλεία μου...
δε θα αφήσω τη Ρωσίδα να με κερδίσει (μέσα μου μη με μαλωσετε αλλά το είπα! Τη γριά θα την κερδίσω ! Παλιόπαιδο ήμουν ! Αλλά ήταν σαν επιβίωση οι στιγμές εκείνες! Έπρεπε να βρω κουράγιο!)
Οι δυνάμεις μου στην ανηφόρα της Σπύρου Λουη άρχισαν να με προδίδουν , τα γόνατα μου λύγιζαν,
Κόπηκε ο τσαμπουκάς μου ξαφνικά .... ας βγω και δεύτερη και Τρίτη είπα ....καλά είναι ....
Το Ρωσιδακι με έφτασε .... αγέρωχο ... με τα δυνατά κανιά της και κρύβοντας τη βαριά της ανάσα ....
Ο κόσμος έτρεχε κοντά μας από το πλάι , μαζί ο μπαμπάς μου και ο θείος Γιάννης ... (ακόμα απορώ πως μπορούσαν οι δυο αυτοί συγκεκριμένα) ....
Τελικά μόνο κόντρα ήρθε να μου κάνει η υπέροχη αυτή αθλήτρια ... ήταν και αυτή κουρασμένη ....
η δύναμη του κόσμου μου έδωσε φτερά και πέταξα μέχρι τον τερματισμό ....
ακόμα σαν όνειρο είναι στο μυαλό μου...
Όνειρο όμως που πάλεψα αρκετά για να το ζήσω ....

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους μια και σήμερα είναι της Παναγίας της Προυσιωτισσας.... και το τάμα μας στο ξενώνα της Λινας .... είχε πιάσει !

Καλή σας μέρα, καλό υπόλοιπο διακοπών σε όσους είναι ακόμα και καλή επιστροφή στην καθημερινότητα στους υπόλοιπους!».