Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Μιχάλη Κουντούρη και η γραμμή της Θύρας 7 στα «Πέτρινα Χρόνια»

Μάρτιο του 1996 αρχίζω τη δουλειά στο «ΦΩΣ» και μέσα σε λίγους μήνες βγάζω συνεντεύξεις όχι μόνο παικτών και προπονητών αλλά και κάτι αδιανόητο για την εποχή, βγάζω συνδέσμους στο «ΦΩΣ» όλων των ομάδων! Και του ΠΑΟΚ και του Άρη και της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού! Και όχι μόνο δεν συναντάει αυτό αντιδράσεις, αλλά αρέσει κιόλας. Βέβαια δεν άφηνα τους άλλους να προκαλούν. Δεν είχαν και τι να προκαλέσουν, ο Ολυμπιακός ήταν ο αδικημένος εκείνων των χρόνων και το ήξεραν όλοι.

Δέχομαι τηλέφωνο μια μέρα από τον Τάκη Τσουκαλά. Και μου λέει «σου έχουν μιλήσει τόσοι και δεν μιλά η Θύρα 7;». Του λέω «ποτέ δεν μιλά πουθενά η Θύρα 7. Μετά χαράς να μου μιλήσετε». Και μου κλείνουν ραντεβού για τα Καμίνια. Είναι λίγο μετά το καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός έχει κάνει την προετοιμασία με τον Μπάγεβιτς, έχει κάνει καλές μεταγραφές, αλλά τα 9 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα έχουν αφήσει πληγές και άγχος, έλλειψη σιγουριάς, γιατί και άλλες χρονιές είχε καλή ομάδα ο Ολυμπιακός, αλλά πρωτάθλημα δεν έπαιρνε.

Πάω λοιπόν στα Καμίνια μην ξέροντας τι θα συναντήσω. Εκεί γνωρίζω πρώτη φορά τον Μιχάλη Κουντούρη. Ήταν η πρώτη φορά που θα έδινε συνέντευξη γενικώς η Θύρα 7. Γνωρίζω τον Άγγελο, που πέθανε πριν από κάμποσο καιρό, τον σέβονταν οι άλλοι, ήταν ο «παππούς» της παρέας.

Είχαν έρθει καμιά δεκαριά άτομα στη συνέντευξη, διαλεχτοί. Ηγέτες τοπικών συνδέσμων της Θύρας 7. Υπήρχε μια πολυφωνία, μίλαγαν αρκετοί, όμως πιο πολύ μίλαγε ο Κουντούρης. Είχε αρχίσει να ξεχωρίζει από τότε και να παίρνει ηγετικό ρόλο σε μία δύσκολη κατάσταση που λεγόταν τότε Θύρα 7. Έξυπνος όμως ήταν ο Κουντούρης, όχι μόνο μαχητής στους δρόμους... Όποτε μιλούσαμε τα επόμενα χρόνια δεν ήθελε να γράφω «ο αρχηγός», «ο ηγέτης» κ.λπ. Δεν ήθελε να θίγονται οι άλλοι... Ήθελε να φαίνεται ίσος μεταξύ ίσων, αν και όλοι ήξεραν ότι ήταν αρχηγός.

Σε εκείνη τη συνέντευξη, λοιπόν, η Θύρα 7 έδωσε τη γραμμή, το στίγμα της νέας εποχής:

Πρώτον: Επεισόδια τέλος. Είχαν στοιχίσει πολύ στον Ολυμπιακό τα επεισόδια και οι τιμωρίες, θα προσπαθούσαν να περιφρουρήσουν την ομάδα ειδικά μέσα στα γήπεδα. Και πράγματι τα επόμενα χρόνια δεν είχε επεισόδια στην έδρα του ο Ολυμπιακός.

Δεύτερον: Στήριξη στην ομάδα και υπομονή, ακόμα και αν δεν κατακτηθεί ο πολυπόθητος τίτλος. Στόχος είναι να φτιαχτεί καλή ομάδα, σοβαρή ομάδα, υγιής ομάδα.

Τρίτον: Η διαιτησία αυτά που ήξερε να τα ξεχάσει, θα αλλάξει η κατάσταση με το καλό ή με το κακό.

Τέταρτον: Αρχίζει η αναγέννηση του Ολυμπιακού και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει επιτέλους καλή συνεργασία μεταξύ κόσμου, διοίκησης, παικτών.

Μου είχαν πει πολλά, μιλούσαμε 2 ώρες, δικαιώθηκαν σε όλα. Τα επόμενα χρόνια ο Ολυμπιακός όχι απλά επέστρεψε στους τίτλους, με αρχή τη σεζόν 1996-97, αλλά έστησε αυτοκρατορία με Κόκκαλη και Μαρινάκη.

Εκείνη τη σεζόν, λοιπόν, άρχισε να ανατέλλει το άστρο του Μιχάλη Κουντούρη, ο οποίος έφτασε ύστερα από χρόνια να γίνει και πρόεδρος στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, με πολύ θετικά αποτελέσματα στο οικονομικό και στο αγωνιστικό κομμάτι.