ΜακΚίσικ και Γιαννακόπουλος

Ο ΜακΚίσικ δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, ούτε ο καλύτερος ξένος που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα ή στον Ολυμπιακό. Το πόσο καλός είσαι όμως, αναδεικνύεται από το πού είσαι, πού πας. Πόσο λείπεις κάπου, πόσο σε χρειάζονται, πόσο κάνεις τη διαφορά εκεί που πας. Ο ΜακΚίσικ ήρθε σαν το δροσερό νερό στο διψασμένο ξεραμένο λαιμό ενός ταξιδιώτη στην έρημο!

Άλλη γεύση έχει το νερό αν δεν διψάς και άλλη αγαλλίαση αν είσαι διψασμένος. Το ίδιο και το φαγητό όταν πεινάς.

Ο ΜακΚίσικ όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και ψυχολογικά εκτόξευσε την ομάδα. Η κάθε μπούκα του, το κάθε τρέξιμό το, το κάθε κάρφωμά του δεν είναι μόνο 2 πόντοι. Δίνει ενθουσιασμό σε συμπαίκτες και σε κόσμο, είναι πολλαπλασιαστής ισχύος, έχει συνέργειες που λένε και οι οικονομολόγοι.

Ο Ολυμπιακός από την εποχή του Ίβκοβιτς δεν είχε φέρει παίκτη να τρέξει έτσι στον αιφνιδιασμό και να παρασύρει, να ενθουσιάσει, να ξεσηκώσει. Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια γενικώς δεν είχε έναν παικταρά Αμερικανό. Έχω κάνει θέματα πικρά τους τελευταίους μήνες που δεν θέλω να επαναλάβω τα λεπτομερή στοιχεία.

Έχω κάνει θέματα για Αμερικανούς-ανέκδοτο, για μια ντουζίνα ξένους τα τελευταία 2 χρόνια που κανείς δεν έκανε κάτι ουσιαστικό, έχω θυμίσει όλους τους ξένους παικταράδες που είχε αυτή η ομάδα στην ιστορία της, μέχρι που μπήκα στη διαδικασία να ψάξω τους πρώτους σκόρερ της Ευρωλίγκας και να τους συνδέσω με την καλή πορεία των ομάδων τους, ξένοι όλοι! Για να γκρεμιστεί το παραμύθι «περί ομαδικότητας».

Η αλήθεια είναι μία: Πες μου τι παίκτες έχεις να σου πω τι ομάδα μπορείς να κάνεις.

Ο ΜακΚίσικ δεν με νοιάζει που έχει κάνει φυλακή στα νιάτα του. Έχω διαβάσει συνεντεύξεις του και έχω καταλάβει τι άτομο είναι. Αποσταθεροποιημένος ελαφρώς, αλλά καλό παιδί. Όλα τα μεγάλα ταλέντα είναι λίγο αποσταθεροποιημένοι μέχρι να βρουν το δρόμο τους και να διοχετεύσουν κάπου θετικά την ιδιαιτερότητά τους.

Αυτός έχει την κλασική ιστορία που δεν είναι κλισέ ή δικαιολογία, είναι πραγματικότητα: Πολύ άσχημα παιδικά χρόνια, πολύ προβληματική οικογένεια, βία, εγκατάλειψη, φτώχεια, εφηβικές κακές παρέες μετά, παρανομία. Δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν του τώρα που μεγάλωσε, δεν θα τον δώσουμε να παντρευτεί την κόρη μας.

Το άτομο προσπαθούσε να βρει το δρόμο του μέσα από το μπάσκετ, αργά σε σχέση με άλλους παίκτες βρήκε την πορεία του, αργά στο κολεγιακό πρωτάθλημα και στις ομάδες με τις οποίες έκανε συμβόλαιο, δείχνει μια αργή αλλά σταθερή άνοδο. Κάποιοι άνθρωποι στη ζωή αργούν να βρουν το δρόμο τους. Ο Φουστέρ που λατρεύτηκε στον Ολυμπιακό, μέχρι τα 25 του ήταν στη Β' Ισπανίας.

Ο ΜακΚίσικ έδειξε πριν έρθει στον Ολυμπιακό ότι έχει στόφα και ότι είναι έτοιμος για το μπαμ, από τα ματς που έκανε στην Τουρκία με την Μπεσίκτας. Άργησε να ολοκληρωθεί ως παίκτης -διότι προφανώς άργησε να ωριμάσει ως χαρακτήρας. Και τονίζω πάλι, σημασία δεν έχει μόνο ποιος είσαι, αλλά και πού πας, πού είσαι, πόσο σε χρειάζονται. Όταν έχει ζέστη, δεν χρειάζεσαι το μπουφάν. Αν παγώνεις όμως, την καταλαβαίνεις την αξία του μπουφάν και την εκτιμάς.

Πήξαμε τα τελευταία χρόνια στο να βλέπουμε μόνο τον Σπανούλη να σκοράρει από την περιφέρεια. Έλειπε ένας μπουκαδόρος, ένας χώστης, ένας που να διασπά τις άμυνες με ταχύτητα, με δύναμη, και να ξεσηκώνει. Ο ΜακΚίσικ κάνει τις αντίπαλες άμυνες να κλείνουν, και αυτός μπορεί και να πασάρει, είναι πονοκέφαλος για τον αντίπαλο. Η αθλητικότητά του και η αποφασιστικότητά του, έλειπαν. Όχι άλλα «γατάκια» στον Ολυμπιακό. Τους είδαμε.

Πάμε τώρα στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Μου θυμίζει τη φράση του Γιάννη Ιωαννίδη πριν πολλά χρόνια περί γάτου που και από πάνω είναι και σκούζει. Όταν έρχεσαι με μπλουζάκια προκλητικά στο ΣΕΦ, έρχεσαι για να προκαλέσεις. Και τι προκαλείς; Έναν; Όχι, προκαλείς χιλιάδες. Και τι είναι αυτοί, του κολεγίου; Πλουσιόπαιδα; Είδαμε βέβαια και εσένα που είσαι πλουσιόπαιδο και του κολεγίου, πόσο προκλητικός είσαι με τις αναρτήσεις σου στα σόσιαλ μίντια, με τις δηλώσεις σου, με τις κινήσεις σου με τα στρινγκάκια, με την όλη συμπεριφορά σου.

Πόσο μάλλον όταν προκαλείς χιλιάδες που δεν είναι του κολεγίου, αλλά είναι του λιμανιού, από τα Καμίνια, και τα Ταμπούρια και τη Δραπετσώνα και τη Νίκαια και τον Κορυδαλλό.

Δεν θυμάμαι άλλη τέτοια περίπτωση παράγοντα στον ελληνικό αθλητισμό που και να προκαλεί και να κλαίγεται μετά για το πώς του φέρθηκαν οι αντίπαλοι που προκαλούσε! Υπήρξαν παράγοντες μισητοί στους αντιπάλους, αλλά τέτοια σκηνικά σαν τον Γιαννακόπουλο δεν τα έκανε ποτέ κανείς.

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν πολύ μισητός στον κόσμο του Ολυμπιακού (και της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ κλπ), «Βαλιτσογιάννη» τον έλεγαν την εποχή της κυριαρχίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τέτοια όμως σαν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο δεν έκανε. Ο Μελισσανίδης ήταν του σκοινιού και του παλουκιού, όμως ήταν σοβαρός. Έκανε τα χτυπήματά του και δεν μίλαγε, δεν έσκουζε. Ο Κόκκαλης το ίδιο. Ο Μαρινάκης, μισητός στους αντιπάλους, δεν κάνει τέτοια. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος και ο Θανάσης, σάρωναν τους τίτλους αλλά καμία σχέση με τον διάδοχό τους.

Προσπαθώ να θυμηθώ αν υπάρχει άλλο τέτοιο φαινόμενο σαν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, να προκαλεί συνεχώς και μετά να κλαίγεται για τη συμπεριφορά του κόσμου του Ολυμπιακού στο πρόσωπό του. Δηλαδή τι προσδοκά; Ότι όλοι θα τον ανέχονται;

Δεν γίνεται κύριε, η δράση φέρνει αντίδραση. Και ειδικά από τον όχλο. Πετάς το σπίρτο στο πετρέλαιο που είναι γύρω σου βγάζοντας τη γλώσσα έξω, και μετά φωνάζεις που παίρνεις φωτιά.