Μίμης Φωτόπουλος: Ο θρυλικός «αόοοοματος» που «έφυγε» ξαφνικά

«Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Ο Θόδωρος και το δίκανο», «Η καφετζού», «Τα κίτρινα γάντια», «Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο», είναι ένα ελάχιστο δείγμα ταινιών από εκείνες που μας έδωσαν την δυνατότητα να τον απολαύσουμε δίπλα σε άλλα εξίσου σπουδαία ονόματα (Βασίλη Αυλωνίτη, Βασίλη Λογοθετίδη, Γεωργία Βασιλειάδου κ.α) που σφράγισαν τον ελληνικό κινηματόγραφο.

Ο λόγος για τον θρυλικό «αόοοοματο» της «Κάλπικης λίρας», ο λόγος για τον Μίμη Φωτόπουλο.

Γεννήθηκε ανήμερα Κυριακή των Βαΐων «σημαδιακή μέρα στη Ζάτουνα, χωριό που έγινε γνωστό όχι από μένα φυσικά, αλλά από τον Μίκη Θεοδωράκη που τον εξόρισε εδώ η εφταετία», γράφει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Το ποτάμι της ζωής μου».

Γιατί πέρα από ηθοποιός, υπήρξε και συγγραφέας, ενώ οργάνωσε και 5 εκθέσεις ζωγραφικής (ιδιότυπης τεχνικής κολάζ γραμματοσήμων).

Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού εξαιτίας μιας «μοιραίας» -όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε- αγγελίας, αλλά και στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.
Συμμετείχε στο Ε.Α.Μ και για την δράση του στα Δεκεμβριανά, εξορίστηκε από τους Άγγλους στην Αίγυπτο, στο στρατόπεδο «Ελ Ντάμπα».

«Δοκιμάσαμε πολλούς εξευτελισμούς, πολλούς πόνους, πολλά βάσανα. Και σε εκείνα τα σύρματα, αφήσαμε ένα ματωμένο κομμάτι της ζωής μας».

Το προσωνύμιό του ήταν «γέρος» από τα νεανικά του χρόνια, όχι μόνο λόγω της χαρακτηριστικής μπάσας φωνής του, αλλά και λόγω της σοφίας του. Εκτός από κινηματογράφο έκανε φυσικά και θέατρο συμμετέχοντας σε έργα μεγάλων κλασικών.
Πρόλαβε να συμπληρώσει πάνω από 100 συμμετοχές στην Μεγάλη Οθόνη και να αγωνιστεί για όσα πίστευε και για όσα δεν ήθελε: «Να μην γίνει η ζωή μας νάιλον από τις τροφές μέχρι τις ιδέες μας», είχε πει σε συνέντευξή του στον "Ριζοσπάστη".
Αυτό πάντως που δεν πρόλαβε ήταν να βιώσει ο ίδιος την γνωστή και δημοφιλή ατάκα του στον «Ουρανοκατέβατο»:

«Και μετά, θα καααάθεσαι!» Κι αυτό γιατί όταν κατάφερε με τα «χίλια ζόρια» να πάρει την σύνταξή του, έπαθε ανακοπή καρδιάς και ξαφνικά, στα 73 του, μια μέρα σαν κι αυτήν (29/10/1986), έφυγε.

Ανησυχώντας για την Ελλάδα που όπως εύστοχα είπε κάποτε «ήταν και δυστυχώς παραμένει πάντοτε μια πνευματική αποικία. Το θέατρο ήταν και είναι μια παγκόσμια θρησκεία που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους της γης. Κι εμείς τούτη την θρησκεία την κάναμε οίκον εμπορίου και οίκον απώλειας. Στον τόπο μας ποτέ η Τέχνη δεν έγινε κτήμα του λαού».