Η διάσημη ντισκοτέκ «Studio 54»: Η σκληρή «πόρτα», τα όργια και η σύλληψη των ιδιοκτητών (pics-vid)

Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας διάσημος ή άσημος που να έζησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 70 και να μη διασκέδασε στο «Studio 54». Επίσης, πολλοί ανώνυμοι Νεοϋορκέζοι ή τουρίστες, μπαϊσέξουαλ, γκέι, τρανσέξουαλ, μοντέλα, δημοφιλείς clubbers, αθλητές και λοιποί πετυχημένοι ή μη celebrities.

Η ντίσκο μουσική ήταν στα καλύτερά της, ειδικά μετά τον «Πυρετό το Σαββατόβραδο». Τα κοινωνικά κινήματα ήταν σε έξαρση και το έιτζ ακόμη δεν είχε εμφανιστεί. Η συγκυρία ήταν ανεπανάληπτη. Ήταν το κατάλληλο μαγαζί, στην κατάλληλη πόλη, την κατάλληλη στιγμή. Το ετερόκλητο κοινό απολάμβανε εκπληκτική χορευτική μουσική και με τη βοήθεια ποτού και ναρκωτικών, ζούσε ανεπανάληπτες ξέφρενες νύχτες.

Σιλβέστερ Σταλόνε και Άντι Γουόρχολ στη διάσημη ντίσκο

Η «σκληρή και απρόβλεπτη πόρτα»

Έξω από το κτίριο της οδού 254 West 54th του Μανχάταν, ο συνωστισμός ήταν καθημερινός. Στην κεντρική είσοδο του «Studio 54», οι πορτιέρηδες διάλεγαν με προσοχή από το πλήθος, τα άτομα στα οποία επιτρεπόταν η είσοδος. Ξαφνικά, μέσα από τη ντισκοτέκ έβγαινε ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες, Στηβ Ράμπελ και με νευρικές κινήσεις έψαχνε μέσα στον κόσμο. «Εσύ και εσύ, μέσα» είπε σε δύο άνδρες με μουστάκια, που φορούσαν φόρεμα και φούστα αντίστοιχα. «Χρειάζεσαι καλύτερα ρούχα για να μπεις εδώ», «εσύ, πάρε το ταξί απέναντι, πήγαινε σπίτι να αλλάξεις και ξαναέλα», «γιατί δεν πας αλλού να πιεις ένα ποτάκι;», ήταν συχνά οι φράσεις που έλεγε στους υποψήφιους πελάτες. Όλοι τον εκλιπαρούσαν να μπουν μέσα στην ντίσκο, με τον δείκτη σηκωμένο σαν μικρά παιδάκια.

Κάποιος έκανε νόημα σε μια κοπέλα που δούλευε στην πόρτα, για να περάσει μέσα. Αυτή τον κοίταξε και του είπε ότι ήταν κακοντυμένος και άσχημος. «Τι να βάλω δηλαδή;» ρώτησε. Η κοπέλα του έδειξε το μπουφάν της και του είπε «φόρεσε κάτι τέτοιο σαν το δικό μου». Ο πελάτης πήγε στα καταστήματα και αγόρασε ίδιο μπουφάν με την πορτιέρισσα. Το φόρεσε και όταν επέστρεψε, έφαγε πάλι πόρτα. «Μα γιατί; Έβαλα ότι μου είπες». «Ναι αλλά παραμένεις άσχημος!» του απάντησε. Το καψώνι, η ειρωνεία και η αλαζονεία ήταν κομμάτι του θρύλου της και τον συντηρούσαν με κάθε τρόπο.

1978: Η "γιαγιά-ντίσκο" χορεύει με έναν νεαρό

Πολλοί που στήνονταν κάθε βράδυ απ' έξω, δεν κατάφεραν ποτέ, σε όλη τους τη ζωή, να μπουν στην ντισκοτέκ. Οι «επιλογές της πόρτας» είχαν σκοπό κάθε βράδυ να διασκεδάζουν μαζί διαφορετικές ομάδες ατόμων. Για παράδειγμα μια φορά, μια πολύ μεγάλη παρέα φοιτητών του Χάρβαρντ πήγε στο «Studio 54» για να διασκεδάσει. Μόλις τους είδαν, με τα ωραία κουστούμια και τις γραβάτες, τους έβαλαν αμέσως μέσα. Τις επόμενες ώρες, οι μόνοι που περνούσαν την πόρτα της ντίσκο ήταν τρανσέξουαλ. Οι ιδιοκτήτες ήθελαν να γλεντήσουν παρέα με τα παιδιά του Χάρβαρντ! Ο Andy Warhol έλεγε, ότι στην πόρτα εφαρμοζόταν δικτατορία, αλλά εντός του καταστήματος υπήρχε η απόλυτη δημοκρατία. Συχνά, έξω από την ντισκοτέκ εμφανίζονταν διάφοροι απατεωνίσκοι με χάρτες στα χέρια, τους οποίους προσπαθούσαν να πουλήσουν στους υποψήφιους πελάτες. Οι χάρτες απεικόνιζαν διαδρομές στο υπόγειο σύστημα υπονόμων, που κατέληγαν εντός του «Studio 54». Φυσικά, η ντισκοτέκ αποτελούσε μόνιμη και αγαπημένη βάση των παπαράτσι.

Το μπαϊσέξουαλ ύφος

Μέσα στον συνωστισμό, οι πελάτες συχνά άνοιγαν διάδρομο, επειδή περνούσαν διάσημοι σταρ του σινεμά και της μουσικής, που πήγαιναν στο «Studio 54» για να διασκεδάσουν. «Δεν θέλω να γίνει ένας χώρος για ψωνιστήρι. Πρέπει να έρχονται εδώ για να διασκεδάσουν και όχι για να βρουν ερωτικό σύντροφο. Το ύφος της ντίσκο είναι μπαϊσέξουαλ. Πολύ μπαϊσέξουαλ. Πολύ, πολύ, πολύ μπαϊσέξουαλ. Και αυτό είναι το κριτήριο, με το οποίο επιλέγουμε τους θαμώνες. Θέλουμε να είναι όλοι εμφανίσιμοι και να έχουν διάθεση να διασκεδάσουν».

«Οι σερβιτόροι είναι εξίσου σημαντικοί όσο και οι φωτισμοί, και ο ήχος και όλα τα άλλα. Βρίσκονται μέσα σε έναν απόλυτα ατμοσφαιρικό χώρο, όπου πρέπει και αυτοί να διασκεδάζουν και να χορεύουν. Τους παροτρύνω να είναι φιλικοί, να περνάνε καλά και να είναι πολύ πολύ χαλαροί. Όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στην ντίσκο, πρέπει να περνούν ωραία και να ξεχνούν όλα τους τα προβλήματα», έλεγαν σε συνένετευξή τους οι ιδιοκτήτες Ίαν Σρέιτζερ και Στηβ Ράμπελ. Οι γνωστότεροι θαμώνες του «Studio 54» ήταν οι: Ντόνα Σάμμερ, Σιλβέστερ Σταλόνε, «Dr. Buzzard’s Original Savannah Band», Έιμι Στιούαρτ, Ανίτα Γουάρντ, Φρανς Τζόλι, Φρανκ Σινάτρα, Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, Νταϊάνα Ρος, Μάικλ Τζάκσον, Στίβι Γουόντερ, Γκρέις Τζόουνς, Μικ Τζάγκερ, Σαλβαδόρ Νταλί, Άντι Γουόρχολ, Ντρου Μπάριμορ, Μπρουκ Σιλντς, Κάλβιν Κλάιν, Σερ, Λάιζα Μινέλι, Ρομπ Στιούαρτ και Γούντι Άλεν.

«Disco and drugs and one night stand!»

Ήταν ο απόλυτος «παιδότοπος» για πλούσιους, διάσημους και ανώνυμους. Μια νύχτα στο «Studio 54», αποτελούσε την απόλυτη εμπειρία στη διασκέδαση και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Οι ιδιοκτήτες «καλομάθαιναν» τους διάσημους πελάτες και με φαντασμαγορικά χάπενιγκ και live, τους «απογείωναν». Για τα 30ά γενέθλια της Μπιάνκα Τζάγκερ, ο Ρούμπελ διοργάνωσε κολοσσιαίο σόου στο μαγαζί, με επαγγελματίες χορευτές και πανάκριβα κοστούμια. Η κυρία Τζάγκερ έκανε την είσοδό της πάνω σε λευκό άλογο! Ήταν διάσημοι, πλούσιοι και κακομαθημένοι, που στην ντίσκο ικανοποιούσαν κάθε ιδιοτροπία τους. Πριν οι δύο ιδιοκτήτες φυλακιστούν, τον Φεβρουάριο του 1980, διοργάνωσαν αποχαιρετιστήριο πάρτι, στο οποίο τραγούδησε η Νταϊάνα Ρος. Στον εορτασμό μιας πρωτοχρονιάς, έριξαν 4 τόνους γκλίτερ ως χρυσόσκονη στους πελάτες, για να ευχηθούν καλή χρονιά. Τα μπαλκόνια του club, ήταν γνωστά σημεία για one night stand, μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων. Υπήρχε μάλιστα ένας απομονωμένος χώρος, που ονομαζόταν «Το δωμάτιο του Rubber», για τους VIP που ήθελαν να αποφύγουν τα περίεργα βλέμματα και τα φλας των φωτογράφων. Αναπόφευκτα, με αυτή την πελατεία και τη νοοτροπία, υπήρχαν και ναρκωτικά. Πολλά ναρκωτικά. Όταν η ντισκοτέκ έκλεισε, οι αρχές βρήκαν χτισμένα στους τοίχους και σε διάφορες κρυψώνες, κοκαΐνη και λεφτά που είχαν τοποθετήσει οι ιδιοκτήτες.

Οι ιδιοκτήτες του Studio 54, Steve Rubell και Ian Schrager...

Οι αντιδράσεις

Παρά το γεγονός ότι η Νέα Υόρκη διέθετε άπειρα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, το «Studio 54» εξόργισε τους υπερσυντηρητικούς Νεοϋορκέζους. Σύντομα, άρχισαν να τυπώνονται και να μοιράζονται φέιγ βολάν, από «αγανακτισμένους» κατοίκους. «Το Studio 54 είναι ένα ηθικό αίσχος για κάθε αξιοπρεπή πολίτη. Είναι παράδεισος για χρήση ναρκωτικών, από όμορφους ανθρώπους, όπου διαφημίζεται η μαριχουάνα και η κοκαΐνη στους νέους. Το κλείσιμο της ντίσκο θα είναι η αρχή, για μια πνευματική και ηθική ανάκαμψη για την πόλη μας», έγραφαν.

Τα προβλήματα με τον νόμο

Τον Μάιο του 1977, ένα μήνα μετά το μεγαλειώδες άνοιγμα του «Studio 54», οι αρχές έκλεισαν το μαγαζί, επειδή πωλούσε αλκοολούχα ποτά. Το επόμενο βραδύ, άνοιξε πάλι, σερβίροντας δωρεάν χυμούς φρούτων και σόδα, αντί για ποτό. Με τη δικαιολογία ότι περίμεναν την επίσημη άδεια και άλλα νομικά τρικ, το «Studio 54» συνέχισε να λειτουργεί κανονικά. Χάρη στις κοσμοπολίτικες γνωριμίες των δύο ιδιοκτητών, από τη μέρα των εγκαινίων η ντισκοτέκ αποτελούσε το πιο «καυτό» σημείο της διασκέδασης. Μόνο τον πρώτο χρόνο λειτουργίας, τα κέρδη έφτασαν τα 7 εκατομμύρια δολάρια, κάνοντας τον Στηβ Ράμπελ να λέει, ότι «μόνο η μαφία βγάζει περισσότερα». Τον Δεκέμβριο του 1978, οι δύο ιδιοκτήτες συνελήφθησαν, μετά από επιδρομή για φοροδιαφυγή και πέρασαν 13 μήνες στη φυλακή.

O Μάικλ Τζάκσον με τον Στιβ Τάιλερ

Το ενδιαφέρον κορυφώθηκε, όταν μετά τις συλλήψεις, ο Ράμπελ κατηγόρησε τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου για χρήση κοκαΐνης στο υπόγειο του club, χωρίς όμως να μπορεί να το αποδείξει. Το Σεπτέμβριο του 1981, το «Studio 54» άνοιξε και πάλι, με νέο ιδιοκτήτη τον Μαρκ Φλάισμαν, στον οποίο οι Ράμπελ και Σρέιτζερ πούλησαν το κτίριο. Στα δεύτερα εγκαίνια, οι υψηλοί προσκεκλημένοι ήταν οι: Άντι Γουάρχολ, Κάλβιν Κλάιν, Κάρι Γκραντ, Λόρεν Χάτον, Γκλόρια Βάντερμπιλτ,Τζίνα Λολομπριγκίτα και Μπρουκ Σιλντς. Στην πραγματικότητα, το τέλος της θρυλικής ντίσκο είχε φτάσει. Μετά από 33 μήνες λειτουργίας και αμέτρητα «τρελά» γλέντια, το «Studio 54» μετατράπηκε σταδιακά σε στούντιο ηχογραφήσεων.

H Σερ χορεύει

Οι KISS έδωσαν συναυλία το 1982, που μεταδόθηκε ζωντανά από το ραδιόφωνο, μέσω δορυφόρου, στο φεστιβάλ του Σανρεμό στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια του 1985, heavy metal συγκροτήματα, όπως Slayer, Venom και Exodus, γύρισαν στο «Studio 54» βίντεο, με τίτλο «Ultimate Revenge for Disco». Το 1989, ο ιδιοκτήτης Στηβ Ράμπελ πέθανε, ενώ ο συνέταιρός του Ιαν Σρέιτζερ δραστηριοποιήθηκε με τεράστια επιτυχία στον ξενοδοχειακό κλάδο.

Πηγή: mixanitouxronou.gr