Το «χαρούμενο» Όπεν Αυστραλίας και ο... λυπημένος Ραφαέλ Ναδάλ

Η «εκρηκτική» πορεία του Ραφαέλ Ναδάλ μέχρι τον τελικό του Australian Open προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς, καθώς ο Ισπανός διανύει πλέον το 33ο έτος της ηλικίας του και πολλοί -εύλογα- πίστευαν ότι το -ιδιαίτερα ταλαιπωρημένο λόγω στυλ παιξίματος- σώμα του δεν αντέχει πλέον όσο παλιότερα.

Και δεν είχαν άδικο που το πίστευαν. Απλά δεν είχαν λάβει υπόψη τους δύο σημαντικές παραμέτρους.

Πρώτον: Ο Ισπανός έμεινε για πολύ καιρό εκτός δράσης λόγω τραυματισμών, ενώ δεν ρίσκαρε να επιστρέψει σύντομα στη δράση (όπως έκανε στο παρελθόν), καθώς φοβόταν εύλογα πως κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σχεδόν σίγουρα σε υποτροπή. Όπερ σημαίνει ότι ο Ναδάλ είχε άφθονο χρόνο προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα και να μπει απόλυτα ξεκούραστος στο Σλαμ της Αυστραλίας.

Δεύτερον και εξίσου σημαντικό: Η πορεία του Ναδάλ μέχρι τον τελικό δεν περιλάμβανε ούτε έναν αντίπαλο από το Τοπ 10 και μόλις έναν από το Τοπ 15. Κι αυτός ήταν ο δικός μας Στέφανος Τσιτσιπάς, στην πρώτη του μεγάλη πορεία στα «βαθιά» ενός Grand Slam.

Με εξαίρεση, λοιπόν, το ματς με τον 20χρονο Έλληνα, ο Ναδάλ είχε μάλλον «στρωμένο» τον δρόμο για τον τελικό, όπου έφτασε σχετικά ξεκούραστα.

Την ίδια ώρα, ο μεγάλος του αντίπαλος στον τελικό, ο Νόβακ Τζόκοβιτς, χρειάστηκε να αποκλείσει κατά σειρά τους Σαποβάλοφ (Νο 25), Μέντβεντεβ (Νο 15) και Νισικόρι (Νο 8) για να φτάσει στην… πηγή.

Το… νερό της νίκης, όμως, το ήπιε ο Σέρβος και μάλιστα για 7η φορά στο συγκεκριμένο τουρνουά, αριθμός ρεκόρ. Και το έκανε επιβλητικά, υποχρεώνοντας τον Ναδάλ στην πρώτη του ήττα σε τελικό Grand Slam χωρίς να πάρει ούτε ένα σετ!

Το επονομαζόμενο και «Happy Slam» (= «χαρούμενο Σλαμ») δυσκόλευε πάντα τον Ναδάλ και συνήθως μόνο… χαρούμενο δεν τον κάνει, κάτι που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Ίβηρας έχει σηκώσει μόλις μία και μοναδική φορά την κούπα στο φημισμένο τουρνουά της Μελβούρνης.

Κι αυτό συνέβη το μακρινό 2009, όταν ο Ισπανός είχε κερδίσει τον τρίτο (όχι κατά σειρά) μεγάλο του αθλήματος, τον Ρότζερ Φέντερερ, ύστερα από επική μάχη διάρκειας πέντε σετ.

Έκτοτε ο «Ράφα» βρέθηκε άλλες τέσσερις φορές στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν. Το 2012 απέναντι στον Τζόκοβιτς, το 2014 κόντρα στον Σταν Βαβρίνκα, το 2017 απέναντι στον Φέντερερ και φέτος ξανά με τον Τζόκοβιτς. Και ηττήθηκε και τις τέσσερις φορές, με το ματς απέναντι στον Βαβρίνκα να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της καταπόνησης που προκαλεί στο σώμα του ο Ισπανός με τον «λυσσαλέο» τρόπο που αγωνίζεται.

Ποτέ, όμως, δεν είχε χάσει χωρίς να πάρει σετ. Και -κυρίως- δεν είχε χάσει ποτέ χωρίς να δώσει μάχη, χωρίς να δώσει έστω την αίσθηση ότι είναι «μέσα» στη διεκδίκηση της νίκης. Αυτό ακριβώς συνέβη κόντρα στον Τζόκοβιτς, με τον αγώνα να χαρακτηρίζεται «σφαγή» από αρκετά διαδικτυακά Μέσα. Και ο «σφαγέας» δεν ήταν ο Ναδάλ.

Το ότι ο 32χρονος πλέον Ναδάλ δεν βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του είναι δεδομένο. Όμως, η πρωτοφανής συντριβή του στον μεγάλο τελικό του Όπεν της Μελβούρνης αποτέλεσε τρανή ένδειξη (ίσως και απόδειξη) ότι ο σπουδαίος Ισπανός έχει μπει οριστικά πλέον στη δύση της λαμπρής καριέρας του.

Και ακόμα κι αν φτάσει στην κατάκτηση κι άλλου Grand Slam στο εγγύς μέλλον (ναι, έστω και το... αγαπημένο του Roland Garros), αυτό μάλλον θα είναι «κύκνειο άσμα» παρά απόδειξη περί του αντιθέτου. Διότι ο χρόνος είναι αμείλικτος. Πιο αμείλικτος ακόμα και από το «φλογερό» παιχνίδι του Ναδάλ!