Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Ο αθλητής που έκανε όλη την Ελλάδα να νιώθει ο,τι ένιωθε και εκείνος

Θλίψη στον Ελληνικό αθλητισμό και όχι μόνο σκόρπισε η είδηση πως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από την ζωή σε ηλικία 42 ετών νικημένος από την επάρατη νόσο. Πάντα ξεχώριζε για το ήθος και την αξιοπρέπειά του και αυτά ήταν που τον έκαναν αγαπητό σε όλους τους φίλους του αθλητισμού. Ενώ χαίρει και του σεβασμού των πολιτικών του συμμάχων και αντιπάλων.

Τρίτη ποινή φυλάκισης για τη Ρούξι Ντουμιτρέσκου για δυσφήμηση του Αλέξανδρου Νικολαίδη

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979. Είχε ύψος 2.01 μέτρα και ήδη από τα τρία του χρόνια είχε ριχτεί στον αθλητισμό ενώ δεν άργησε να αγαπήσει το Τάε Κβον Ντο.

Ο πρωταθλητής του τάε κβον ντο σπούδασε φυσική αγωγή στο ΑΠΘ, ενώ ήταν και στην πυροσβεστική.

Ήταν ένας αθλητής που έκανε κάθε φίλο του αθλητισμού να ταυτιστεί μαζί του, να τον κάνει να αισθάνεται ότι και εκείνος. Είτε στις επιτυχίες, είτε στις λύπες.

Ο τραυματισμός του που συγκίνησε την Ελλάδα

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίνδεϊ όλη η Ελλάδα έκλαψε για εκείνον. Μόλις σε ηλικία 21 ετών βρισκόταν στον προημιτελικό απέναντι στον Κολομβιανό Μίλτον Κάστρο με στόχο το μετάλλιο. Η τύχη όμως του γύρισε την πλάτη. Στην προσπάθειά του να πάρει πόντο ένιωσε το πόδι του να σπάει και έπεσε στο έδαφος. Τότε ακούστηκε να φωνάζει προς την μητέρα του: «Έσπασε, έσπασε μαμά».

Ένας γίγαντας ύψους 2.01 μέτρων, ένα παιδί 21 ετών λύγιζε. Μαζί του, λύγισε και όλη η Ελλάδα.

«Με έκανε πολύ πιο σκληρόπετσο αυτή η ιστορία και μετά οποιαδήποτε δυσκολία, ατυχία και κακό αποτέλεσμα εμφανιζόταν στη διάρκεια της καριέρας μου, είχα μάθει να το αντιμετωπίζω πάρα πολύ εύκολα και κοίταζα πάντα τον επόμενο στόχο. Επειδή όσο δύσκολη και να είναι μια κατάσταση και όσο και ανάποδα κι αν έρθουν κάποια πράγματα, ξέρω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω», είχε πει σε συνέντευξή του, χρόνια αργότερα.

Ο Νικολαΐδης γύρισε πιο δυνατός

Όμως ο Αλέξανδρος δεν το έβαλε κάτω. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και πλέον στα 25 του χρόνια, ο Νικολαΐδης κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο, αποδεικνύοντας πως εκείνη η δοκιμασία τον είχε βγάλει πιο δυνατό.

Στο Πεκίνο, μια τετραετία αργότερα, κατέκτησε ακόμη ένα αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 2008 ήταν μια ακόμη επιτυχημένη χρονιά για τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη καθώς κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τον ΠΣΑΤ με 1.875 ψήφους.

Το 2012, ύψωσε την Ελληνική σημαία στον ουρανό της Βρετανίας όντας ο σημαιοφόρος της Ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

Αναλυτικά οι διακρίσεις του:

• 2010 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα - 3ος Χάλκινο μετάλλιο
• 2009 Παγκόσμιο πρωτάθλημα - 5ος
• 2008 Ολυμπιακοί Αγώνες - 2ος Αργυρό μετάλλιο
• 2008 Ευρωπαϊκό πρωταθλημα - 1ος Χρυσό μετάλλιο
• 2004 Ολυμπιακοί Αγώνες - 2ος Αργυρό μετάλλιο
• 2004 Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα - 1ος Χρυσό μετάλλιο
• 1998 Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας- 3ος Χάλκινο μετάλλιο
• 1998 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα - 5ος
• 1997 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων - 1ος Χρυσό μετάλλιο
• 1997 Μεσογειακοί Αγώνες - 2ος Αργυρό μετάλλιο
• 1996 Παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων - 1ος Χρυσό μετάλλιο
• 1996 Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων - 1ος Χρυσό μετάλλιο

Η πολιτική του δράση

Ο Αλέξανδος Νικολαΐδης μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση στον αθλητισμό αποφάσισε να κατέβει στον στίβο της πολιτικής. Η αρχή έγινε τον Μάρτιο του 2019 όταν και ανακοινώθηκε πως θα ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ύστερα από ενάμιση χρόνο, τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου του κόμματος.

Μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του, ο πολιτικός κόσμος τον θυμήθηκε. Σε ανάρτησή του ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε πως «σήκωσε ψηλά την ελληνική σημαία στους Ολυμπιακούς, μα ακόμη πιο ψηλά τα όμορφα ιδανικά της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης στους αγώνες της ζωής».Η Νέα Δημοκρατία με την σειρά της σε ανακοίνωσή της ανέφερε πως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης τίμησε το εθνόσημο και είχε σημαντική κοινωνική και πολιτική δράση. Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ ανέφερε μέσω του εκπροσώπου του Δημήτρη Μάντζου πως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, που αγωνίστηκε για υψηλές αξίες και έδωσε με αξιοπρέπεια τη μεγάλη μάχη για τη ζωή. Με ανακοίνωσή του το ΚΚΕ «εκφράζει τη θλίψη του για την πρόωρη απώλεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, πολυνίκη αθλητή του Τάε Κβον Ντο, Ολυμπιονίκη στους αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου και αναπληρωτή εκπρόσωπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ». Ο εκπρόσωπος τύπου του ΜεΡΑ25 Μιχάλης Κριθαρίδης σημείωσε μεταξύ άλλων πως: «Ο συγκλονιστικός και συνταραχτικός τρόπος που μας αποχαιρέτησε ο 42χρονος Ολυμπιονίκης, καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο πάλεψε σε όλη του τη ζωή, στον αθλητισμό όπου και μας έκανε όλους αρκετές φορές, πολύ περήφανους, αλλά και τα τελευταία δυο χρόνια όπου πάλευε αυτό το πολύ σπάνιο είδος καρκίνου».

Η συγκλονιστική αγάπη του κόσμου

Η αγάπη την οποία τρέφει ο κόσμος για το πρόσωπο αυτού του σπουδαίου αθλητή είναι διάχυτη από το πρωί της Παρασκευής στα social media. Χιλιάδες μηνύματα αγάπης, σεβασμού, θαυμασμού και συμπόνιας για τους οικείους του. Πολλά μηνύματα στέκονται στο προθανάτιο μήνυμά του ενώ τα περισσότερα κάνουν ειδική μνεία στο ήθος του.

Η τελευταία επιθυμία του

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ακόμη και χωρίς να βρίσκεται στην ζωή θα βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη. Στο τελευταίο μήνυμά του αποκαλύπτει την τελευταία του επιθυμία, η οποία είναι να δώσει προς δημοπράτηση τα δύο αργυρά μετάλλιά του σε Ολυμπιακούς Αγώνες προκειμένου να συγκεντρωθεί ένα ποσό για την στήριξη παιδιών που βρίσκονται σε δομές.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είχε παντρευτεί δύο φορές. Τελευταία του σύζυγος η δημοσιογράφος Δώρα Τσαμπαζή με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. «Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς; Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς. Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς», έγραψε σε story της στο Instagram.

Το τελευταίο μήνυμά του:

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».