Σ' ευχαριστούμε Θοδωρή Βλάχο

Στα απόνερα της μάχης των μαχών, του τελικού ChampionsLeague του πόλο και μέσα στη γλυκόπικρη ατμόσφαιρα μουδιάσματος αλλά και υπερηφάνειας, θέλω να σας μιλήσω για τον αρχιτέκτονα του θαύματος, Θοδωρή Βλάχο. Ο πόθος όλων για το δεύτερο συνεχόμενο Ευρωπαϊκό ήταν δεδομένος, όμως η προσφορά και το μνημειώδες έργο αυτού του ανθρώπου αξίζουν να καταγραφούν και να τονιστούν, όπως πραγματικά τους αρμόζει!

Αρχικά, το πόλο είναι ένα άθλημα ως επί το πλείστον αντιδημοφιλές, για 2 βασικούς λόγους. Αφενός γιατί είναι άθλημα δυσπρόσιτο, δηλαδή δεν μπορεί να το δοκιμάσει ο καθένας. Για να παίξεις ποδόσφαιρο χρειάζεσαι δύο πέτρες και μια μπάλα, και για να παίξεις μπάσκετ μία μπασκέτα σε ένα σχολείο. Για να παίξεις πόλο, πρέπει να ξέρεις να κολυμπάς από μικρός, να έχεις πρόσβαση σε κολυμβητικές εγκαταστάσεις (πράγμα διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα) και να βρεις μια ομάδα οργανωμένη, με προσβάσεις και διάθεση για να σου εμφυσήσει την αγάπη για το άθλημα.

Αυτός ο Θρύλος χάνει μόνο στα πέναλτι!

Αφετέρου, το πόλο δεν είναι ένα δημοκρατικό. Στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, ένα υποθετικό σωματοδομικό έλλειμμα του αθλητή μπορεί να ισοσκελιστεί με τεχνική κατάρτιση, πονηριά και υψηλή συναίσθηση του αθλήματος. Στο πόλο αν δεν είσαι γύρω στο 1,90 με τρίγωνες πλάτες και χέρια-κουπιά, κατά 99% δεν θα σταδιοδρομήσεις, ακόμη κι αν είσαι ο πιο οξυδερκής παίκτης σε ολόκληρη την πισίνα.

Δέκα λεπτά δημοσιότητας

Για τους λόγους που καταγράψαμε παραπάνω, αυτό το διασκεδαστικό στο μάτι άθλημα, που παρεμπιπτόντως προσφέρει τακτικά στην Ελλάδα διακρίσεις και υπερηφάνεια σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο, βιώνει στη χώρα μας ελάχιστη προβολή και συνήθως γεμίζει τα ψιλά γράμματα στις πίσω σελίδες των εφημερίδων και των sites. Κάθε φορά που ένας σύλλογος (ας μην κρυβόμαστε, σχεδόν πάντα ο Ολυμπιακός) ή η εθνική ομάδα καταγράφει υψηλές πτήσεις σε κάποια διοργάνωση, κερδίζει τα δέκα λεπτά δημοσιότητας του και μετά επιστρέφει στη συνηθισμένη του αφάνεια.

Μαρινάκης: «Σημαία περηφάνιας ο παγκόσμιος Ολυμπιακός»

Επιστρέφουμε όμως στον πρωταγωνιστή της σημερινής ιστορίας, τον εδώ και 8 συναπτά έτη προπονητή του Ολυμπιακού και πλέον της Εθνικής ομάδας, τον Θοδωρή Βλάχο. Καταρχάς, να τονίσουμε ότι και μόνο το γεγονός ότι συγχρόνως κοουτσάρει τον Ολυμπιακό και την Εθνική, και μάλιστα χωρίς γκρίνια από κανέναν, αποτελεί τεράστιο επίτευγμα. Επίτευγμα μάλιστα, που δεν κατάφερε ούτε το ασύλληπτο μέγεθος που ακούει στο όνομα Παναγιώτης Γιαννάκης.

Ο Βολιώτης και Ολυμπιακός Θοδωρής Βλάχος λοιπόν, διασταύρωσε για πρώτη φορά τον δρόμο του με εκείνον της ομάδας της καρδιάς του ως παίκτης τη σεζόν 1989/1990 όταν ακόμη μαινόταν στο λιμάνι η λαίλαπα Κοσκωτά. Αγωνίστηκε σε αυτήν εώς το 1998 και κέρδισε 4 πρωταθλήματα φορώντας το σκουφάκι της.

Στα 31 του δίπλα σε έναν Θρύλο του πόλο

Όμως όπως συμβαίνει και στα πιο προβεβλημένα και δημοφιλή αθλήματα, η έμφυτη ροπή ενός παίκτη προς την προπονητική ξεχωρίζει από νωρίς, ήδη από τα τελευταία στάδια της πρώιμης καριέρας του. Έτσι λοιπόν, ο Θοδωρής Βλάχος αναλαμβάνει στα 31(!) του χρόνια τη θέση του βοηθού προπονητή δίπλα στον θρύλο του αθλήματος, Ντράγκαν Ματουτίτοβιτς.

Tο μήνυμα του Μίλε Νάκιτς στον Θοδωρή Βλάχο για την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό

Συνεχίζει κατά το δημιοσιογραφικό κλισέ να «ρουφάει εμπειρίες» ως βοηθός δίπλα σε καταξιωμένους προπονητές στο λιμάνι και εν τέλει αποφασίζει να κάνει το «αγροτικό» του στο Παλαιό Φάληρο, όπου δημιουργεί μια ομάδα δυσανάλογα αξιόλογη με τους πόρους που είχε στη διάθεση του. Πάντα όμως γνώριζε μέσα του, ότι οι δρόμοι του θα ξαναέσμιγαν με τον Ολυμπιακό.

Έτσι και γίνεται, το 2011. Το συγκλονιστικό στοιχείο της υπόθεσης, είναι ότι η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Ολυμπιακού από τον Θοδωρή Βλάχο, συνδέεται απόλυτα χρονικά και αιτιακά με την ανάσταση και την δημιουργία της δυναστείας του ερασιτέχνη.
Στην πρώτη του σεζόν, χάνει το πρωτάθλημα και αφήνει τον Ολυμπιακό χωρίς τίτλο σε ένα κατά παράδοση «δικό του» άθλημα. Όμως εδώ βρίσκεται το πραγματικό σημείο τομής στην ιστορία και φέρει την υπογραφή ενός ανθρώπου του οποίου η σοβαρότητα και ο επαγγελματισμός αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά στοιχεία του θαύματος που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στον Ερασιτέχνη: του Μιχάλη Κουντούρη.

Έλληνας πρέσβης στην Ευρώπη, δέκα γράμματα: ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ο Κουντούρης, έχοντας προσφάτως αναλάβει τα ηνία και με κυριότερη αποστολή να συμμαζέψει το δυσθεώρητο οικονομικό χάλι, παραμένει ψύχραιμος και απεμπλέκεται από κάθε είδους πανικό, συζητά με τον Θοδωρή Βλάχο και αποφασίζει να τον εμπιστευθεί.
Πάρτε λοιπόν μια βαθιά ανάσα, και διαβάστε με ψυχραιμία τα αποτελέσματα εκείνης της απόφασης:

- Επτά σερί πρωταθλήματα Ελλάδας (2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019)
- Έξι κύπελλα Ελλάδας, με μοναδικό χαμένο εκείνο του 2017
- Πέντε πρωταθλήματα χωρίς ήττα!
- Champions League τη σεζόν 2017-2018, με νίκη θαύμα επί της Προ Ρέκο στον τελικό!
- Τελικός Champions League τη σεζόν 2018/2019

Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως είτε ο Ολυμπιακός κατακτούσε χθες (8/6) βράδυ το δεύτερο συνεχόμενο τρόπαιο Τσάμπιονς Λιγκ είτε όχι, η ιστορία του Θοδωρή Βλάχου, πιθανόν του πιο πετυχημένου προπονητή στην ιστορία του Ελληνικού πόλο αποτελεί ένα όμορφο παραμύθι που, όπως όλα τα αθλητικά παραμύθια, κρύβει μέσα του ατέλειωτη δουλειά, παθολογικό δέσιμο με έναν σύλλογο, αμφισβήτηση, εμπιστοσύνη, δυνατές λύπες, μεγάλες χαρές, περηφάνια και ανατριχιαστικές στιγμές, όπως ο πανηγυρισμός του στο γκολ-ποίημα του Γεννηδουνιά με τη Ρέκο.

Για όσα ζήσαμε μέχρι τώρα και για όλα αυτά που θα ζήσουμε στο μέλλον, σ’ ευχαριστούμε κόουτς!