Η «άνθηση» του ελληνικού ποδοσφαίρου κράτησε 1.5 χρόνο...

Μια άποψη που έχω σχηματίσει το τελευταίο καιρό και μάλλον θα τη κρατάω για το υπόλοιπο της ενασχόλησής μου με το ποδόσφαιρο, είναι η εξής:

Η διακοπή των πρωταθλημάτων για το Μουντιάλ του 2022, είναι το μεγαλύτερο «δώρο» στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Αυτή η διακοπή διάρκειας 1.5 μήνα. Τη στιγμή που όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω στον Λιονέλ Μέσι και τα απίθανα που έκανε σε ακόμη μια μεγάλη διοργάνωση, το ελληνικό ποδόσφαιρο έμεινε, κατά κάποιο τρόπο, εκτός της μεγάλης γιορτής. Για να το κατανοήσουμε καλύτερα, τρεις παίκτες από τη Super League πήγαν στα γήπεδα του Κατάρ. Ο Πινέδα με το Μεξικό και οι Σισέ-Μπα με τη Σενεγάλη.

Οι υπόλοιποι, προετοιμασία για να επιστρέψουν έτοιμοι στα γήπεδα της χώρας το Γενάρη. Όχι τίποτα άλλο, δεν υπήρχε εκπρόσωπός μας στην Ευρώπη, μιας και η σεζόν 2022-23 είναι από τις χειρότερες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ως προς αυτό το κομμάτι. Αλλά, αν μιλήσουμε μόνο για τα εγχώρια, το δεύτερο μισό εκείνης τη σεζόν, ήταν πραγματικά συναρπαστικό.

Η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα ανέβαινε συνεχώς παρουσιάζοντας ένα ποδόσφαιρο που είχαμε να δούμε χρόνια. Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, παρά το γεγονός ότι δεν ενισχύθηκε επαρκώς το χειμώνα, προσπαθούσε με «νύχια και με δόντια» να διατηρηθεί στη κορυφή. Ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου περνούσε μια κάπως μεταβατική σεζόν, χτίζοντας για το μέλλον του (Κωνσταντέλιας, Κουλιεράκης, Κοτάρσκι). Κι ο Ολυμπιακός, με Μίτσελ στο πάγκο, άφηνε πίσω του το εφιαλτικό πρώτο μισό της σεζόν και ξεκινούσε από την αρχή.

Και οι τέσσερις μεγάλοι εμφανίστηκαν καλύτεροι από πριν. Πολύ πιο βελτιωμένοι, πολύ πιο φρέσκοι, με πολύ μεγαλύτερο κίνητρο. Αυτό οδήγησε σε ένα φανταστικό πρωτάθλημα, με πολλές ανατροπές, απίθανα αποτελέσματα και, τελικά, ένας δίκαιος πρωταθλητής.

Αλλά, το θέμα ήταν ένα. Όλες οι ομάδες είχαν κάποια προτερήματα, αλλά και κάποια ζητήματα να λύσουν. Κι όλες είχαν το κίνητρο για κάτι καλύτερο. Με αυτό το σκεπτικό, το μομέντουμ συνεχίστηκε και την επόμενη σεζόν.

Και οι τέσσερις μπήκαν σε ευρωπαϊκούς ομίλους, ενώ πέρσι ήταν μόνο ο Ολυμπιακός. Και οι τέσσερις πανηγύρισαν μεγάλες νίκες και προκρίσεις απέναντι σε αξιόλογους αντιπάλους. Και οι τέσσερις ήταν κοντά καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν.

Δυστυχώς, το κλείσιμο των γηπέδων για περίπου δύο μήνες είναι μια περίοδος που θέλουμε να θυμόμαστε ιδιαίτερα. Αλλά, με την επιστροφή των οπαδών, το πρωτάθλημα πήρε νέο ενδιαφέρον. Το περσινό τελείωμα της σεζόν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα πιο από τα πιο εντυπωσιακά όλων των εποχών, με τον ΠΑΟΚ να φτάνει πρώτος στο νήμα.

Πλέον, είμαστε στο Μάρτιο του 2025. Ο Ολυμπιακός έχει σχεδόν κλειδώσει την επιστροφή του στη κορυφή μετά από 3 χρόνια, με τους υπόλοιπους να είναι πολύ πίσω. Τι συνέβη;

Πολλά, αλλά αν μπορούμε να τα συνοψίσουμε με λίγες λέξεις, θα πήγαινε ως εξής:

Ο ΠΑΟΚ «έσκασε» μετά το περσινό πρωτάθλημα. Αναμενόμενο έως ένα σημείο, ειδικά για μια ομάδα που δεν έχει συνηθίσει να βρίσκεται συνεχόμενα στη κορυφή. Σε συνδυασμό με κάποιες λάθος επιλογές το καλοκαίρι και το «γαϊτανάκι» με την ΑΕΚ τον οδήγησαν πολύ πίσω. Του χρόνου κλείνει κι εκείνος 100 χρόνια ζωής, οπότε αναμένουμε να κάνει κάτι πολύ καλύτερο.

Η πτώση της ΑΕΚ μπορεί να αποδοθεί σε ένα πρόσωπο, κατά την άποψή μου. Κι όχι, δε μιλάω για τον Μάριο Ηλιόπουλο. Μιλάω για τον Ματίας Αλμέιδα. Ο άνθρωπος που την ανέβασε στη κορυφή πριν από δύο χρόνια, φαίνεται να την ρίχνει όσο περνάει ο καιρός.

Νιώθω ότι ο προπονητής Ματίας Αλμέιδα «πέθανε» στο περσινό 3-2 με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα. Στο 75', η ΑΕΚ κέρδιζε 2-1 και έπαιρνε και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Από κει κι έπειτα, η κατάρρευση. Μαζί με όσα ακολούθησαν μετά το τέλος της αναμέτρησης. Από εκείνο το σημείο, ο Αργεντινός τεχνικός δείχνει να έχει χάσει τη καθαρότητα της σκέψης του, με την ΑΕΚ να μένει εκτός στόχων, όπως κι εκτός Ευρώπης από τον Αύγουστο.

Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, τα όσα τραγελαφικά γίνονται στο σύλλογο ξεκίνησαν στις 26 Δεκεμβρίου του 2023. Την ημέρα που απολύθηκε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο άνθρωπος που τον επανέφερε στο ρετιρέ του ελληνικού πρωταθλήματος και στους ευρωπαϊκούς ομίλους. Ο Φατίχ Τερίμ απέτυχε να πάρει το πρωτάθλημα, που ήταν ο λόγος που ήρθε. Ο Ντιέγκο Αλόνσο αποτελεί μια από τις χειρότερες επιλογές προπονητών που μπορώ να θυμηθώ από μεγάλη ομάδα τα τελευταία χρόνια, με τον Ρουί Βιτόρια να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Μόνο ο Ολυμπιακός του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, ο πρωταθλητής του UEFA Conference League, διατηρήθηκε στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Χωρίς να κάνει τις πολύ ακριβές μεταγραφές, χωρίς να φέρει τα μεγάλα ονόματα και τα υψηλά συμβόλαια. Προτίμησε τη σκληρή δουλειά και την εμπιστοσύνη στα νιάτα και στα απίθανα τσικό του (Μουζακίτης, Κωστούλας).

Η «επιστροφή στη κανονικότητα», που δηλώνουν οι φίλοι των ερυθρόλευκων, προήλθε από τη σωστή λειτουργία του τμήματος μετά από περίπου 2 χρόνια που άσθμαινε. Την ίδια στιγμή που οι ανταγωνιστές του έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο. Θα γυρίσουν τη κατάσταση όπως το έκαναν οι Πειραιώτες;