Χρυσόψαρο στη γυάλα!

Ο Παναθηναϊκός… κατόρθωσε να παίζει όλη του τη χρονιά, αλλά και σε μεγάλο βαθμό την επόμενη σε ένα ματς σε ουδέτερο γήπεδο στον τελικό Κυπέλλου απέναντι στον Άρη με στόχο όχι μόνο τον τίτλο, αλλά και να αποφύγει τον αποκλεισμό από την Ευρώπη.

Κι όλα αυτά με μια ομάδα μπερδεμένη, αποδομημένη, που προσπαθεί να βρει ξανά το ρυθμό της, αλλά και τους αυτοματισμούς που υπήρχαν επί εποχής Γιοβάνοβιτς.

Αυτό είναι αρκετά δύσκολο, όσο και επισφαλές, διότι δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να γίνουν όσα έπρεπε να συμβούν εδώ και είκοσι ημέρες.

Ο Χρήστος Κόντης προσπαθεί να επαναφέρει την ομάδα στα επίπεδα του Δεκεμβρίου επιλέγοντας παίκτες που ξέρει και μπορεί να τους εμπιστευθεί.

Χρέος είναι και αυτών συνεπώς απέναντι στους εαυτούς τους πρωτίστως, αλλά και στον προπονητή, που τους εμπιστεύεται, να δείξουν απαράμιλλο ζήλο και συγκέντρωση.

Διότι όλες οι αλλαγές που έκανε ο Κόντης στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό δεν τον δικαίωσαν. Έγιναν για λόγους ανωτέρας βίας, αφού ζήτησαν αλλαγή οι Τσέριν, Μπερνάρ και Χουάνκαρ, αλλά οι παίκτες που τους αντικατέστησαν ήταν απογοητευτικοί στην πλειονότητά τους και σε στιγμές αδράνειας των Βιλένα και Ζέκα ήρθε η ισοφάριση από τον ίδιο ουσιαστικά παίκτη: Τον Ποντένσε.

Πλέον όλα περιστρέφονται γύρω από τον τελικό του Κυπέλλου, όπου όλοι κρίνονται. Η ομάδα όμως πηγαίνει στο παιχνίδι αυτό μέσα σε καθεστώς εσωστρέφειας, με τους οπαδούς να ζητούν από τον ιδιοκτήτη να φύγει, τους παίκτες να μην ανταποκρίνονται στα «πρέπει» που έχουν μπροστά τους και την ανάγκη να μην διαλυθεί ολοσχερώς μια άκρως φιλόδοξη προσπάθεια που έλεγε ότι θα φτάσει μέχρι τον τίτλο.

Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει μια «μαγική λύση«, που θα μπορεί να βγάλει την κατάσταση από το αδιέξοδο. Ίσως η κατάκτηση του Κυπέλλου να αποτελέσει το φως στην άκρη του τούνελ…

ΥΓ Η περίπτωση του Σαμέτ Ακαϊντίν και όλα όσα έγιναν με την ανάρτησή του για τον Κεμάλ δείχνει ανάγλυφα πόσο επικίνδυνη είναι η κατάσταση στα αποδυτήρια.