Δεν υπάρχουν δικαιολογίες...

Απόψε, δυστυχώς δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η ψυχρολουσία του αποκλεισμού από την αξιόμαχη, ψυχωμένη Λαμία αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα μιας δεύτερης συνεχόμενης αποτυχημένης χρονιάς. Και αν το πρωτάθλημα είχε λίγο πολύ συγκεκριμένο «δικαιούχο» από την περυσινή ένοπλη εισβολή του Ιβάν Σαββίδη στην Τούμπα, το κύπελλο ήταν η ιδανική ευκαιρία για να επανέλθει ο Ολυμπιακός στην τροχιά των τίτλων.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε απόψε έναν Σκουλά για να τον ξελασπώσει με ένα πέναλτι-ανακάλυψη στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Απεναντίας, βρήκε απέναντι του έναν Κομίνη που μπορεί να του έδωσε ένα πέναλτι, αλλά του στέρησε μία ακόμη πεντακάθαρη παράβαση υπέρ του. Αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, διότι το γνώριζε από την αρχή. Γνώριζε ότι φέτος δεν έχει δικαίωμα στο παραμικρό ολίσθημα, εφόσον η ηγεσία του Ελληνικού ποδοσφαίρου τον περίμενε στη γωνία.

Με το αποψινό παιχνίδι, δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα. Η Λαμία εμφανίστηκε με το μαχαίρι στα δόντια, ο Ολυμπιακός ανεξήγητα και αφόρητα χαλαρός και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Αν κάποιος ουδέτερος παρατηρητής που δεν γνώριζε τις ομάδες παρακολουθούσε το παιχνίδι, θα πίστευε σίγουρα ότι η Λαμία καίγεται για την κατάκτηση του κυπέλλου και ότι ο Ολυμπιακός κατέβηκε στο γήπεδο για ψυχαγωγία.

Περισσότερο έχει νόημα να ασχοληθούμε, με όσο το δυνατόν περισσότερη ψυχραιμία, με το μεγαλύτερο κάδρο, εκείνο της φετινής χρονιάς. Μιας χρονιάς που τελειώνει πριν καν ακόμη μπει ο Μάρτης, και αφήνει τον Ολυμπιακό με μοναδική παρηγοριά τους ελάχιστους παίκτες που ξεχώρισαν και το αξιόλογο ποδόσφαιρο που παρουσίασε κατά καιρούς η ομάδα.

Κι αν μέχρι τώρα η στήριξη στον Μαρτίνς και η πίστη στις δυνατότητες της ομάδας ήταν ο κοινός παρονομαστής στις αποτυχίες που βίωσε ο σύλλογος, έχω την αίσθηση πως απόψε οι επικριτές του απέκτησαν το ισχυρότερο επιχείρημα που θα μπορούσαν να αποκτήσουν.

Και η αλήθεια είναι, πως η ομάδα στηρίχθηκε φέτος από τον κόσμο της όσο ποτέ. Ο ερυθρόλευκος λαός ξεπούλησε τα διαρκείας, γέμισε το Καραϊσκάκης, χειροκρότησε ακόμη και μετά από αποτυχίες, και επέδειξε υπομονή και πίστη στο πλάνο, έννοιες πρωτόγνωρες για την ιδιώνυμη, λαϊκή δημοκρατία του Ολυμπιακού.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, ορθώς συνέβησαν όλα αυτά. Ο κόσμος του Ολυμπιακού γνωρίζει ποδόσφαιρο και στήριξε ολομέτωπα την προσπάθεια, όχι γιατί τον ώθησε σε αυτό κάποια ανώτερη δύναμη, αλλά γιατί για πρώτη φορά είδε μια κανονική ομάδα, με αρχή και τέλος στο παιχνίδι, στρωτό ποδόσφαιρο και αγωνιστικό πλάνο.

Όμως εξίσου ειλικρινής παραδοχή αποτελεί ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της σεζόν, η ίδια ομάδα παρουσιάστηκε κατώτερη των περιστάσεων. Στο ντέρμπι του πρώτου γύρου με τον ΠΑΟΚ απέτυχε να σκοράρει σε περίπου τριάντα τελικές προσπάθειες. Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, έχασε δύο βαθμούς κόντρα σε έναν αντίπαλο που πανηγυρίζει επειδή καθάρισε την παραμονή στην κατηγορία από τον πρώτο γύρο. Στο ντέρμπι της Τούμπας, η ομάδα εμφανίστηκε αγωνιστικά αφελής και πνευματικά ανέτοιμη. Και τέλος, στο εντός έδρας παιχνίδι με την Ντιναμό Κιέβου, αντί να εξασφαλίσει την πρόκριση με ένα καθαρό σκορ, χάρισε στους αντιπάλους της δύο εκτός έδρας γκολ που λίγο-πολύ έκριναν την πρόκριση. Για το αποψινό, ας μη μιλήσουμε καλύτερα…

Η ατυχία, τα συστηματικά φαλτσοσφυρίγματα εναντίον του και η παρασκηνιακή παντοδυναμία του αντιπάλου του, μπορούν να λογιστούν μόνο ως υπαρκτά άλλοθι. Οποιοσδήποτε άλλος σύλλογος θα προσπαθούσε να κρύψει τις δικές του αποτυχίες πίσω από Τζήλους, Κομίνηδες, Γραμμένους και κυβερνήσεις. Άλλωστε είπαμε, αν ο Ολυμπιακός είχε απόψε έναν δικό του Σκουλά, θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να βρίσκεται στα ημιτελικά του κυπέλλου. Αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι ένας τέτοιος σύλλογος.

Η ειλικρινής παραδοχή της πλήρους αποτυχίας της σεζόν και ο ψύχραιμος, έγκαιρος προγραμματισμός της επόμενης είναι αυτή τη στιγμή τα μόνα φάρμακα για τις αρρώστιες της ομάδας.

Το αν ο Μαρτίνς θα παραμείνει στον πάγκο είναι θέμα της διοίκησης και μόνο. Αν οι ιθύνοντες κρίνουν ότι το κατά περιόδους καλό ποδόσφαιρο είναι από μόνο του επαρκές κριτήριο αξιολόγησης για τον προπονητή του Ολυμπιακού, τότε ας παραμείνει. Εκείνοι κρατούν το καρπούζι, εκείνοι και το μαχαίρι. Σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη της κάθε απόφασης βαρύνει τη διοίκηση.

Ας περιμένουμε λοιπόν την απόφαση της…