Επιστροφή στις... εργοστασιακές ρυθμίσεις η, δίχως Εμπαμπέ, Ρεάλ Μαδρίτης!

H νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης επί της Αταλάντα στο πιο σημαντικό ματς της πρώτης αγωνιστικής της μέρας της League Phase του Champions League, με το χορταστικό 3-2, συνοδεύτηκε στα μέρη μας με τα γνωστά επικολυρικά - όσο και ξύλινα – περί ψυχής των πρωταθλητών και ...βάρους φανελών.

Τα οποία ωστόσο ελάχιστα εξηγούν γιατί αυτή η περίφημη ψυχή (που, αν δεν το ξέρατε, μόνο οι πρωταθλητές την διαθέτουν κι όχι άλλοι...) και η «βαριά φανέλα» δεν εμφανίστηκαν σττη Λιλ (ήττα με 1-0), στο «Mπερναμπέου», με την Μίλαν (συντριβή με 3-1), ή στο Λίβερπουλ (...μόνο 2-0 κέρδισαν οι καθολικά ανώτεροι «κόκκινοι») και έφεραν την κάτοχο του τροπαίου να έχει από πάνω της στην βαθμολογία... 23 ομάδες μετά τις πρώτες πέντε αγωνιστικες!

Τι άλλαξε λοιπόν και η ευρισκόμενη τρεις αγωνιστικές πριν την λήξη του μίνι πρωταθλήματος των 8 αγωνιστικών με την «πλάτη στον τοίχο] ομάδα του Αντσελότι πέτυχε την τρίτη της νίκη ισοσκελίζοντας το ρεκόρ της (3ν. – 3 ισοπ.) και βελτιώνοντας την θέση της (18η);

Τίποτα το κοσμογονικό. Απλά επέστρεψε στις ...εργοστασιακές της ρυθμίσεις στο Μπέργκαμο.

Μόνο που αυτό κατέστη δυνατό μέσω μιας μεγάλης απώλειας.

Του τραυματισμού του Eμπαπέ που βγήκε, πιάνοντας τον οπίσθιο μηριαίο του, στο 35’.

Τραγική ειρωνεία; Στο ματς που θύμισε, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του με τα λευκά, την γνωστή του βερσιόν.

Βγαίνοντας από το ματς ο Γάλλος, παρότι η - ως χθες αήττητη στη League Phase (5 ματς) και 12 αγώνες όλων των διοργανώσεων - Αταλάντα ισοφάρισε, μετά από λίγο, όλα τα αγωνιστικά κομμάτια της Ρεάλ Μαδρίτης μπήκαν (όχι ως δια μαγείας...) στην θέση τους!

Mε τον Ροντρίγκο (που πρόσφατα ανάρρωσε από τον τραυματισμό του) αντικαταστάτη του Γάλλου και τον Βινίσιους, να έχει επανακάμψει από το δικό του πρόβλημα, η επίθεση της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η ...περσινή πια, με τον φορμαρισμένο Μπέλινγχαμ ηγέτη να θυμίζει τα πεπραγμένα του στο πρώτο μισό της περασμένης σεζόν.

Ένα γκολ του Βίνι και ένα του Άγγλου, στην επανάληψη, σε συνδυασμό με τον Κoυρτουά, τη γνωστή δόση ανθεκτικότητας στο να υποφέρει κόντρα σε ομάδες που την πιέζουν, αλλά και την ανάλογη (όσο και απαραίτητη) «πρέζα» τύχης (στην φάση του 94’ προ κενής εστίας αστόχησε ο Ρετέγκι) και η περσινή Ρεάλ Μαδρίτης -που οι ισορροπίες της διαταράχθηκαν από την έλευση του Εμπαπέ- επέστρεψε και υποχρέωσε σε νέα ήττα την Αταλάντα, μετά από εκείνη του Αυγούστου για το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.

Το ότι η Ρεάλ Μαδρίτης δεν τον χρειάστηκε για να κερδίσει είναι ένα ακόμη πλήγμα στον εγωισμό του Γάλλου, που φανταζόταν αλλιώς τους πρώτους του μήνες στην Ισπανική πρωτεύουσα.

Μόνο που αυτό δεν είναι νέο.

Ο Εμπαπέ πήγε στην κάτοχο του τροπαίου.

Δεν αποκτήθηκε για να την κάνει τέτοια.

Ο Γάλλος ήρθε στους «μερένγκες» (που τον απέκτησαν ως το πολυτιμότερο «πετράδι» του «στέμματος» τους) για να γίνει πρώτος στη «γηραιά ήπειρο», αφού με τον... δύσκολο τρόπο (στην Παρί) δεν τα κατάφερε.

Για αυτό θα πρέπει να κάνει θυσίες και να υποτάξει το «εγώ» του βρίσκοντας τρόπο να προσφέρει σε μια θέση (φουνταριστός) που δεν του αρέσει (ή δεν του ταιριάζει), αφού στην θέση που αγωνιζόταν (αριστερό εξτρέμ) παίζει εκείνος για τον οποίο η νέα του ομάδα μποϊκόταρε την τελετή της «Χρυσής Μπάλας», επειδή ο Φλορεντίνο Πέρεθ κι οι συν αυτώ θεωρούσαν ότι όχι μόνο είναι ο καλύτερος στην θέση του την περασμένη σεζόν, αλλά κι ο καλύτερος στον κόσμο...