Ας δούμε τον «Οδυσσέα» σαν κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ
Η κινηματογραφική κοσμογονία του Τζέιμς Τζόυς στο μυθιστόρημα που βάζει τέλος σε όλα τα μυθιστορήματα
Αισθάνεστε συχνά πως οι μητροπολιτικοί δρόμοι, τα ξενοδοχεία, τα δημόσια κτίρια, τα γραφεία, τα επιπλωμένα σπίτια, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί και τα απρόσωπα προάστια, συνθέτουν τοπία κοινότοπης ζωής μες στην οποία εγκλωβιζόμαστε;
Ο κινηματογραφικός φακός ενός αδιάκριτου σκηνοθέτη θα μπορούσε να μας απεγκλωβίσει από την ασφυξία του αστικού τοπίου, να μας δώσει μικρές ανάσες ελευθερίας, καθώς επικεντρώνεται σε αθέατες λεπτομέρειες που λειτουργούν ανατρεπτικά στη σύλληψη μιας πόλης.
Ε, λοιπόν το ίδιο ακριβώς επιτυγχάνει και ο Τζέιμς Τζόυς με τον «Οδυσσέα» του. Με τις λέξεις και τις φαινομενικά ακούσιες περιγραφές του τοποθετεί εκρηκτικά στα θεμέλια της μητρόπολης, τινάζει στον αέρα την μπαρόκ κατάθλιψη που μας προκαλεί η θέα της πόλης με τα θηριώδη της κτίσματα και τους απέραντους δρόμους.
Ο Τζόυς παρακάμπτει τη ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας έτσι όπως την γνωρίσαμε στα μυθιστορήματα του Μπαλζάκ και της Τζορτζ Έλιοτ και προχωρά σε μια αδιαμεσολάβητη μεταγραφή του κόσμου, όπου πρόσωπα και σχήματα γίνονται λέξεις, κείμενο και μέσα από τη γλώσσα, αναδιαρθρώνεται η ίδια μας η ζωή.
