Το γυμνό στη ζωγραφική του Αντρέ Ντεραίν

Το γυμνό, όπως και οι νεκρές φύσεις, αποτελεί θεμελιώδες ζήτημα στην τέχνη και ο Αντρέ Ντεραίν, αυτός ο πιονέρος της πρώιμης μοντέρνας τέχνης, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Θα πρέπει καταρχάς να τονίσουμε ότι ο Ντεραίν υπήρξε πρωτίστως καλλιτέχνης του ατελιέ, όπως ακριβώς και ο Πικάσο αλλά και οι περισσότεροι συνοδοιπόροι της εποχής εκείνης. Αυτό σημαίνει ότι είχε άμεση και σημαίνουσα σχέση με το μοντέλο του.

^{Nu couche, 1930}

Ακολούθως ο Ντεραίν αντιμετωπίζει το γυμνό με την γνώριμη παλινωδία του, δημιουργώντας μια γκάμα έργων που ξεκινά από τα έργα των μεγάλων δασκάλων, με τους οποίους συνομιλεί χωρίς να τους αντιγράφει, ενώ την ίδια στιγμή υιοθετεί την τόλμη των συγχρόνων του, του Ματίς για παράδειγμα, διατηρώντας ωστόσο την αυτονομία τόσο στη χρωματική παλέτα όσο και στις πόζες και στο φόντο.

^{Nu à la cruche1925}

Στην πραγματικότητα όλα τα γυμνά έργα του Ντεραίν είναι αποκυήματα της στιγμής, καθώς ο ζωγράφος αμφιταλαντεύεται συνεχώς και αλλάζει τη γραμματική του, ανάλογα με τη διάθεση και τις επιθυμίες του. Κι ενώ στην περίοδο που ζωγραφίζει έργα όπως Αρλεκίνος και Πιερότος επιλέγει πιο καθαρά χρωματικά πεδία, στο γυμνό, ίσως και από κάποια ηθική συστολή, επιστρέφει στα θολά, αόριστα ιμπρεσιονιστικά πρότυπα, καταργεί σε ορισμένες περιπτώσεις κάθε έννοια προοπτικής, εκμηδενίζοντας το φόντο και μας παραδίδει την απαλή, αφράτη και ελαφρώς ροδίζουσα πτυχή της σάρκας.

^{Nu de dos, 1924-1925, Los Angeles}