Nouveau réalisme: Mητροπολιτικό άρωμα στο Μουσείο Γουλανδρή

Η πόλη της Αθήνας ζει χρόνο με το χρόνο το μητροπολιτικό της όραμα, κερδίζοντας έδαφος σε αυτό το απαιτητικό στοίχημα. Ζούμε στην αρχή μιας χιλιετίας που επιχειρεί πρωτίστως να ανακεφαλαιώσει όσα πρόσφεραν προηγούμενες εποχές στον πολιτισμό. Θα έλεγε κανείς πως πρέπει να αποδεχτούμε ή να αποποιηθούμε την πολιτιστική κληρονομιά δύο ή τριών αιώνων και να βάλουμε μια τάξη επαναξιολογώντας τα πάντα.

Μέσα σ' ένα τόσο φιλόδοξο πλαίσιο έχουν ασφαλώς κεφαλαιώδη σημασία εκθέσεις όπως αυτή στο Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Αθήνα, που αποτίνει φόρο τιμής στον νέο ρεαλισμό στην τέχνη της δεκαετίας του '60.

Βρισκόμαστε στο λυκαυγές μιας δεκαετίας που έμελλε να αφήσει εποχή, και αναφερόμαστε βέβαια στα χρόνια του '60. Η μοντέρνα τέχνη έχει καταλήξει να θεωρείται σύγχρονη τέχνη, κάτι που σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκπλήξει πια κανένα.

Από τον Σεζάν και τους ιμπρεσιονιστές οι εικαστικές τέχνες έχουν περάσει όλες τις «παιδικές αρρώστιες» - κυβισμό, φωβισμό, νταντά, σουρεαλισμό, νέα αντικειμενικότητα και ούτω καθεξής. Το ανθρώπινο χέρι που με τόσο θαυμαστό τρόπο αποδομούσε και συνέθετε εκ νέου την πραγματικότητα σ' ένα πανηγύρι μεγαλοφυίας υποχωρεί για λίγο, δίνοντας τη θέση του σε διάφορα «απόβλητα» της βιομηχανικής και πολιτιστικής ζωής αλλά και της ίδιας της καθημερινότητας.

Η περιφρονημένη τεχνική του κολάζ, ο κατακερματισμός αντικειμένων, η καταστροφική μανία της νέας βιομηχανικής εποχής, η επικοινωνιακή βαρβαρότητα, όλα αυτά μαζί θα περνούσαν στο προσκήνιο μιας πρωτοπορίας, ενός νέου ρεαλισμού. Αυτό το μετέωρο βήμα της τέχνης στο άγνωστο χαρτογραφεί εκ νέου η έκθεση στο μουσείο Γουλανδρή τονίζοντας ίσως καθ' υπερβολήν τη σημασία του Nouveau réalisme για τον δυτικό πολιτισμό. Η έκθεση ωστόσο είναι έξοχα στημένη και βλέποντάς την κανείς αποκτά μια στέρεη άποψη για τους σκανδαλωδώς διάσημους νεορεαλιστές καλλιτέχνες του ύστερου Παρισιού.

https://goulandris.gr/el/exhibition/nouveau-realisme