Η «τζαζοποίηση» της κλασικής μουσικής
Στη δεκαετία του '30 η «τζαζοποίηση» της κλασικής μουσικής ήταν η νέα τρέλα μαζί με το μπούγκι-γιούγκι.
Στη δεκαετία του '30 και του '40 το μπούγκι, ένα είδος τζαζ μουσικής είχε κατά καιρούς τρομερή απήχηση ειδικά από την εποχή που αναμείχθηκε με το σουίνγκ και παιζόταν πια κατά κόρον από τις μεγάλες μπάντες.
Την ίδια πάνω κάτω εποχή εμφανίστηκε και η νέα «τρέλα» που θα την λέγαμε «τζαζοποίηση» της κλασικής μουσικής, που σημαίνει ότι οι μεγάλες αυτές μπάντες του σουΐνγκ διασκεύαζαν γνωστά κομμάτια κλασικής μουσικής και τα παρουσίαζαν στο κοινό.
Ολυμπιακός: Οι λύσεις που δίνει η επιστροφή του Ορτέγκα
Ένα από τα πρώτα παραδείγματα του είδους ήταν μια πειραγμένη εκδοχή του Song of India του Ρίμσκι-Κόρσακοφ από τον Τόμυ Ντόρσεΐ που έκανε μεγάλες πωλήσεις. Τα πειράματα πολλαπλασιάστηκαν, κάτι που προκάλεσε τις οργισμένες αντιδράσεις των φίλων της κλασικής μουσικής. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μπροστά σε αυτές τις αντιδράσεις απείλησαν να αποκλείσουν εντελώς τέτοιου είδους «παρωδίες».
