Έτσι μάθαμε από παιδιά...

Μπήκε στη ζωή μας και η απαγόρευση κυκλοφορίας.

Για την ακρίβεια μπήκε στη ζωή μας ακόμη μια απαγόρευση.

Δεν μας αρέσει αλλά η αλήθεια είναι πως, δυστυχώς, έτσι μάθαμε από παιδιά. Να δίνουμε πάντα αφορμές, έτσι ώστε να μας απαγορεύουν πράγματα και να κάνουμε την καθημερινότητά μας ακόμη πιο δύσκολη.

Όλες αυτές τις μέρες απορούμε γιατί δεν ακούμε τις συστάσεις των ειδικών που μας ζητάνε επιτακτικά να παραμείνουμε στο σπίτι. Μας λένε πως είναι το μοναδικό, αυτή τη στιγμή, μέτρο καταπολέμησης του κορονοϊού αλλά εμείς εκεί του κεφαλιού μας.

Απορούμε λοιπόν γιατί δεν καθόμαστε στο σπίτι μας, ενώ στη γειτονική Ιταλία, χάνονται καθημερινά εκατοντάδες συνάνθρωποί μας. Αλήθεια, πρέπει να απορούμε;

Έχετε σκεφτεί, πως μεγαλώσαμε και πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;

Με τιμωρία και με «δωροδοκία». Όπως για παράδειγμα «εάν δεν φας το σπανάκι, δεν θα πάρουμε παγωτό», «μάζεψε τα πράγματά σου, για να βγούμε βόλτα το βράδυ» κι άλλα τέτοια ωραία... κόλπα.

Ποτέ μας δεν μπήκαμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πραγματικά, στο τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις μας στους άλλους.

Ούτε φυσικά έχουμε βάλει τα παιδιά μας σε αυτή τη διαδικασία, γιατί απλά μια ζωή κοιτάμε τον εαυτό μας και τίποτε άλλο. Μόνο εμείς να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να...πνιγούν.

Ποτέ δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι.

Οι μόνοι που δεν ευθυνόμαστε για τίποτα, είμαστε εμείς. Οι τέλειοι γονείς, τα τέλεια παιδιά, οι τέλειοι εργαζόμενοι, οι τέλειοι σύζυγοι. Οι τέλειοι παππούδες. Σε όλα τέλειοι. Οι άλλοι είναι οι «κακοί» της υπόθεσης, αυτοί που δεν ξέρουν αλλά εμείς τα ξέρουμε όλα.

Έτσι λοιπόν, μάθαμε τους κανόνες ως μέσο επιβολής εξουσίας και δε βιώσαμε πώς είναι να διαμορφώνουμε συνθήκες για ομαλή συνύπαρξη.

Φυσικά όλα αυτά τα χρόνια μάθαμε και στο πως ΔΕΝ θα τηρούμε τις απαγορεύσεις και τους νόμους. Πάντα ψάχνουμε το... περιβόητο «παραθυράκι» για να τη βγάλουμε «καθαρή» και να μην αλλάξει κάτι στην υπέροχη ζωή μας.

Και σε αυτό φυσικά παίρνουμε άριστα γιατί έχουμε τους καλύτερους «καθηγητές».

Μέσα σε μια βραδιά αλλάζουν οι νόμοι, τα διατάγματα και προστίθενται άρθρα για να «ισχύσει» ο νόμος όπως ακριβώς μας...βολεύει. Να βρούμε επιτέλους αυτό το «παραθυράκι» και να τιμωρηθούμε για τα μάτια του κόσμου.

Εδώ από την Κυριακή το βράδυ όταν και ανακοινώθηκε το μέτρο απαγόρευσης, δεν ακούς τίποτε άλλο, εκτός από το πως μπορούμε να βγούμε έξω από το σπίτι μας με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο τρόπους.

Δεν καταλαβαίνουμε εμείς.

Στον κόσμο μας. Στο...ροζ συννεφάκι μας.

Την ίδια ώρα που στη γειτονική Ιταλία ο κατάλογος των νεκρών από την πανδημία του κορονοϊού συνεχίζει να μακραίνει με γοργούς ρυθμούς.

Θα μου πείτε τώρα, εδώ δεν ασχολούμαστε με τον πραγματικό μας γείτονά στον τόπο διαμονής μας, όπου μας χωρίζει μόνο ένας τοίχος.

Θα ασχοληθούμε τώρα με τους γείτονες Ιταλούς που μας χωρίζει ολόκληρο Ιόνιο πέλαγος.

Απλά καλό θα είναι κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας, εκτός από το πως θα βρούμε τρόπο για να βγούμε έξω από το σπίτι, να έχουμε και το «όταν η οικία του γείτονά σου καίγεται, η δική σου κινδυνεύει».