Σάββας Θεοδωρίδης: Πλήρης πρωταθλημάτων στο... τρένο του Τζίμι Χέντριξ!

Ποιος ήταν αυτός που όταν όλοι σχεδόν οι συνάδελφοί του άκουγαν Καζαντζίδη και Ζαμπέτα, εκείνος προτιμούσε τον αφροαμερικανό κορυφαίο κιθαρίστα;

Ο Σάββας Θεοδωρίδης! Το «κολεγιόπαιδο», όπως τον αποκαλούσαν οι συμπαίκτες του, όχι ειρωνικά, απλά, αποτυπώνοντας την πραγματικότητα μιας μόρφωσης και καλλιέργειας που ιδιαίτερα στη γενιά του, τον καθιστούσαν μοναδικό: Με τις ξένες γλώσσες του, με τις σπουδές του, με τον αέρα ενός ανθρώπου κοσμοπολίτη που ποτέ δεν αναζήτησε το χρήμα στο ποδόσφαιρο, γιατί καθόλου ανάγκη δεν το είχε… Κι όμως, παρά το γεγονός ότι η οικογένειά του ήταν εύπορη και ο ίδιος ανήκε στην κατηγορία των απολύτως ευκατάστατων ανθρώπων, ουδέποτε η συμπεριφορά του δεν εξέπεμψε σνομπισμό, ή υποτίμηση. Απέναντι σε κανέναν.

Βέβαια, κατά καιρούς, έκανε κάποιες «θερμές δηλώσεις», μιας και μέσα του, πάντα συνυπήρχαν ταυτόχρονα και… αρμονικά, τόσο ο ευγενής αρίστης κοινωνικής αγωγής κύριος, όσο και το αλάνι του λιμανιού που για τον Θρύλο του – τον δικό του Θρύλο- «δεν σήκωνε κουβέντα».

Πολλούς, μπορεί αυτές οι δηλώσεις να τους παραξένευαν. Άλλους, να τους ξένιζαν και κάποιους, να τους οδηγούσαν σε εύκολους αφορισμούς.

Καθώς όμως η πορεία του καθενός δεν «χωράει», ούτε σε κρίσεις, ούτε σε εκτιμήσεις, αλλά στην αλήθεια που «κατατίθεται» σε κάθε της βήμα, η ιστορία του Σάββα Θεοδωρίδη στον Ολυμπιακό, είναι μια διαδρομή ανιδιοτελούς αγάπης και αφοσίωσης. Μια σχέση ζωής.

Από τον Φεβρουάριο του 1953 που για πρώτη φορά φόρεσε σε επίσημο παιχνίδι την φανέλα του συλλόγου, μέχρι την τελευταία του πνοή, ο κύριος Σάββας, είχε κεντρικό σημείο αναφοράς της ύπαρξής του, αυτή την ομάδα. Ο Ολυμπιακός νοηματοδοτούσε την ζωή και την σκέψη του. Όποια συζήτηση και να ξεκινούσες μαζί του – για τον καιρό, για τους αγαπημένους του γιους, για την πολιτική κατάσταση, για το καλοκαίρι- στον Ολυμπιακό θα κατέληγες.

Για όσους είχαμε την χαρά και την τιμή να τον γνωρίζουμε, πάντα, ήταν απολαυστικός ο κύριος Σάββας. Γιατί μίλαγε από καρδιάς και με το θυμικό του αφυπνισμένο. Δεν εξόριζε το συναισθηματικό μέρος της ψυχής του, προκειμένου να «στρογγυλέψει» τα λεγόμενά του. Ούτε έμπαινε στην διαδικασία να τα περάσει από φίλτρα.

Και για να είμαι ειλικρινής, νιώθω μια βαθιά θλίψη, ξέροντας ότι δεν θα έχω την ευκαιρία να τον ακούσω ξανά. Να τον δω «να παίρνει φωτιά», «για τον Ολυμπιακό μας» και δίπλα του την κυρία Άννα, την εξαιρετική σύντροφό του, να χαμογελάει στωικά και υπομονετικά…

«Hear my train a comin'», ίσως να του τραγουδάει τώρα ο Τζίμι Χέντριξ.

Κι ο Σάββας Θεοδωρίδης, να επιβιβάζεται χαρούμενος:

Πλήρης …πρωταθλημάτων!

Καλό ταξίδι κύριε Σάββα