Ο σκοτεινός «Αμλετ» των Βίκινγκς

Ο άνθρωπος από τον Βορρά ★★★
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Εγκερς
Ερμηνείες: Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Νικόλ Κίντμαν, Ανια Τέιλορ-Τζόι

«Ο πρίγκιπας… Αμλεθ βλέπει τον πατέρα του να δολοφονείται, ενώ ο ίδιος παίρνει τον δρόμο της εξορίας. Χρόνια αργότερα, αδυσώπητος πολεμιστής πια, επιστρέφει για να αναζητήσει εκδίκηση»

Μετά τα θρίλερ-κομψοτεχνήματα «Η μάγισσα» και «Ο φάρος», ο Ρόμπερτ Εγκερς διαχειρίζεται για πρώτη φορά μια μεγαλύτερων διαστάσεων παραγωγή, αποφασίζοντας να παντρέψει τους ήρωες της σκανδιναβικής μυθολογίας με το κλασικό σαιξπηρικό πρότυπο. Πρωταγωνιστής λοιπόν εδώ είναι ο… Αμλεθ (Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ), ένας νεαρός πρίγκιπας των Βίκινγκς, ο οποίος βλέπει τον πατέρα του να δολοφονείται, ενώ ο ίδιος παίρνει τον δρόμο της εξορίας. Χρόνια αργότερα και αφού έχει μετατραπεί πια σε αδυσώπητο πολεμιστή, επιστρέφει στην πατρίδα του προκειμένου να αναζητήσει εκδίκηση. Εκεί, ωστόσο, θα βρει τα πράγματα διαφορετικά από ό,τι περίμενε.

Δίχως να κρύβει τη βάση του μύθου του, ο Εγκερς δημιουργεί έναν Αμλετ πιο βίαιο και βρώμικο από οποιονδήποτε άλλο έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία του θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν εκτεταμένο επεισόδιο του τηλεοπτικού «Vikings», με σταρ πρωταγωνιστές αλλά και μια πιο μοντέρνα ματιά που συχνά θυσιάζει τον απόλυτο ρεαλισμό προς χάριν του κρυπτικού ή του ανεξήγητου.

Αυτό άλλωστε είναι και το δυνατό στοιχείο της ταινίας: το θρυλικό σπαθί, η Βαλχάλα, οι μάγισσες, οι αρχαίες τελετουργίες ενσωματώνονται σε μια κατά τα άλλα πολύ γήινη ιστορία, βουτηγμένη στο αίμα, στο χώμα και στην αδρεναλίνη. Ο ίδιος ο Εγκερς το περιγράφει ως εξής: «Με τη βοήθεια του λαμπρού Ισλανδού μυθιστοριογράφου και ποιητή Sjón αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την πιο ιστορικά ακριβή και γειωμένη ταινία με Βίκινγκς όλων των εποχών. Συνεργαστήκαμε με αρχαιολόγους και ιστορικούς, προσπαθώντας να αναδημιουργήσουμε τις λεπτομέρειες του φυσικού κόσμου, προσπαθώντας να συλλάβουμε, δίχως να κρίνουμε, τον εσωτερικό κόσμο των Βίκινγκ: τις πεποιθήσεις τους, τη μυθολογία και την τελετουργική τους ζωή. Αυτό σημαίνει ότι το υπερφυσικό είναι ρεαλιστικό σε αυτή την ταινία – γιατί έτσι ήταν η ζωή για αυτούς».

Από την άλλη, ο ίδιος ο Αμερικανός σκηνοθέτης φαίνεται αυτή τη φορά κάπως διστακτικός να αφήσει εντελώς ελεύθερο τον πειραματικό εαυτό του, ενορχηστρώνοντας ένα πιο συμβατικό από άποψη εικονοποιίας φιλμ, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και παλιομοδίτικο με τον «μάτσο» χαρακτήρα του και τη (σχετική) περιφρόνηση για τις συμβάσεις της πολιτικής ορθότητας. Πράγματι, πριν από δύο δεκαετίες η συγκεκριμένη ταινία θα μπορούσε να έχει την τύχη του οσκαρικού «Μονομάχου» για παράδειγμα, με τον οποίο φέρει και αρκετές ομοιότητες, στο 2022 ωστόσο κάτι τέτοιο μοιάζει εντελώς απίθανο.

Πηγή: kathimerini.gr