Δεν χρωστούν καμία συγγνώμη

Εξαιρετική είναι μέχρι στιγμής η παρουσία των ελληνικών χρωμάτων στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Ήδη η χώρα μας μετράει τέσσερα μετάλλια, ένα ασημένιο και τρία χάλκινα, έχει παρουσίες και σε άλλους τελικούς σπουδαίων αγωνισμάτων και φυσικά έπεται και συνέχεια. Στη σημερινή στήλη, ωστόσο, θα εστιάσουμε σε ατομικό επίπεδο και σε κάποια ελληνόπουλα τα οποία δεν έχουν την αναγνώριση και την προβολή που θα έπρεπε.

Εννοείται πως η κατάκτηση ενός μεταλλίου αποτελεί τον υπέρτατο στόχο και την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή και για τη χώρα την οποία εκπροσωπεί. Τα ονόματα των Απόστολου Χρήστου, Θόδωρου Τσελίδη, Μιλένας Κοντού, Ζωής Φίτσιου, Αντώνη Παπακωνσταντίνου και Πέτρου Γκαϊδατζή έχουν ήδη γραφτεί με ολόχρυσα γράμματα στην Ιστορία των Αγώνων και παράλληλα είναι δεδομένο πως θα τους ξαναδούμε στο υψηλότερο επίπεδο.

Την ίδια στιγμή, όμως, υπάρχουν και κάποια άλλα παιδιά που προσπάθησαν εξίσου σκληρά, έκαναν τη δική τους κατάθεση ψυχής, έφτασαν στην πηγή του τελικού στο αγώνισμά τους και για τον ένα ή τον άλλον λόγο δεν κατάφεραν να πιουν το… νερό του βάθρου και του μεταλλίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις δυστυχώς υπάρχει η τάση να μη δίνουμε την προσοχή και τα εύσημα που απαιτούνται.

Ποιος, αλήθεια, μπορεί να ισχυριστεί ότι μια 5η ή 6η θέση σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων δεν αποτελεί τεράστια επιτυχία; Πόσες… ζωές, αλήθεια, θα χρειαζόμασταν όλοι οι υπόλοιποι για να πλησιάσουμε αυτό που κάποια παιδιά πετυχαίνουν με μερικά χρόνια σκληρής δουλειάς και έμφυτου ταλέντου; Πράγματι, η αίγλη ενός μεταλλίου είναι ασύγκριτη, όμως η παρουσία και μόνο σε έναν τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης του πλανήτη αποτελεί εξίσου μοναδικό επίτευγμα.

Γι’ αυτό ακριβώς οφείλουμε να κάνουμε μια ιδιαίτερη μνεία στις προσπάθειες παιδιών όπως ο Κριστιάν Γκολομέεβ, οι Χριστίνα Μπούρμπου και Ευαγγελία Αναστασιάδου, ο Στέφανος Ντούσκος. Αθλητών και αθλητριών που βρίσκονται σταθερά στην παγκόσμια ελίτ, όμως, επειδή νιώθουν ότι… κουβαλούν μια ολόκληρη χώρα στις πλάτες τους, έχουν την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη επειδή δεν κατάφεραν να πάρουν το πολυπόθητο μετάλλιο, ενώ έφτασαν τόσο κοντά.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως τα συγκεκριμένα παιδιά δεν χρωστούν καμία συγγνώμη σε κανέναν. Συγγνώμη θα έπρεπε να τους ζητήσουν μόνο όσοι τους ξεχνούν ύστερα από λίγες μέρες, όσοι θεσμικά δεν κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους και ακόμα παραπάνω για να τους στηρίξουν και όσοι τους βάζουν σε δεύτερο πλάνο επειδή έχουν μάθει να πανηγυρίζουν μόνο πρωτιές και μετάλλια.

Μετά την τεράστια επιτυχία του Απόστολου Χρήστου με τη δεύτερη θέση στο 200άρι ύπτιο, πολλοί Έλληνες -και δικαίως- έστειλαν το μήνυμα «σε ευχαριστούμε Απόστολε». Είναι όμως κρίμα, άδικο και μεγάλη αχαριστία να μην ευχαριστούμε εξίσου και όσους έχασαν το μετάλλιο για κλάσματα του δευτερολέπτου ή για λίγα εκατοστά του μέτρου. Ευχαριστούμε λοιπόν και τον Κριστιάν και τη Χριστίνα και την Ευαγγελία και τον Στέφανο. Κι ας μην πήραν μετάλλιο.

Άλλωστε, η Δώρα Γκουντούρα το είπε πολύ σωστά μετά την ήττα της στα προημιτελικά της σπάθης γυναικών: «Εμένα το μετάλλιό μου δεν βρίσκεται εδώ, βρίσκεται κάθε μέρα στην προπόνηση. Εκεί όπου πρέπει να μπαίνεις, να ξαναμπαίνεις και να παλεύεις με θεούς και δαίμονες». Τι άλλο να προσθέσεις σε αυτό, πέρα από το ότι η Δώρα και τα άλλα παιδιά που δεν πέτυχαν τον υπέρτατο στόχο του μεταλλίου αξίζουν την ίδια δόξα και αγάπη απ’ όλους μας.