Μαθήματα ζωής: Ο Ντέιβιντ Μπλατ και η μάχη του με την σκλήρυνση

«Είμαι προπονητής και δουλεία μου είναι να ηγούμαι, να διδάσκω και να εμπνέω πολλούς ανθρώπους. Το ότι δεν είμαι τόσο ευκίνητος ή ενεργός δεν επηρεάζει τη νοητική μου ικανότητα στο να κάνω αυτά τα πράγματα».

Μέσα στις παραπάνω 34 λέξεις ο κόουτς του Ολυμπιακού βάζει τα πράγματα στη σωστή του διάσταση. Τονίζει ότι παρά το σοβαρό πρόβλημα υγείας με το οποίο «παλεύει» καθημερινά, πρόθεση του είναι να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του. Περισσότερο πεισμωμένος και αποφασισμένος να αποδείξει σε όλους ότι ο μοναδικός λόγος που συναντάμε εμπόδια στη ζωή μας, είναι για να τα ξεπερνάμε και να αποδεικνύουμε στους εαυτούς μας ότι μέσα μας έχουμε τη δύναμη να κάνουμε τα πάντα.

8 Μαΐου 2019. Ο αγώνας του Ολυμπιακού με τον Προμηθέα Πατρών για την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Basket League μόλις είχε τελειώσει. Το ΣΕΦ εκείνη την ημέρα ήταν καμίνι. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν βρεθεί μαζικά σε ένα ματς που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Όμως τα γεγονότα μετά την αποχώρηση της ομάδας στον αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό και τα όσα επακολούθησαν, είχαν συσπειρώσει τον κόσμο ο οποίος είχε σχεδόν γεμίσει το ΣΕΦ. Όμως ας μην πλατιάζουμε αφού το θέμα μας δεν είναι ο αγώνας μιας ομάδας, αλλά ο διαρκής αγώνας ενός ανθρώπου με μια ασθένεια.

Περίμενα τον Ντέιβιντ Μπλατ στη φυσούνα του ΣΕΦ για να τον χαιρετήσω. Πάντα του είχα αδυναμία, ήταν και είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές -κατά την ταπεινή μου άποψη- που έχουν πατήσει το πόδι τους στη χώρα μας και έχουν κάτσει στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Ο κόουτς πέρασε από μπροστά μου και αμέσως του έσφιξα το χέρι με περίσσια θέρμη. Ήταν μάλλον ο τρόπος μου για να του πω το δικό μου ευχαριστώ που παρά το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, ήταν πάντα στον πάγκο, έδινε τη δική του προσωπική μάχη και παράλληλα βρισκόταν εκεί, να ηγείται των προσπαθειών 12 παικτών οι οποίοι είχαν στόχους να πετύχουν κι εκείνος τους κατεύθυνε.

Κάποιοι γνωρίζαμε το πρόβλημα της σκλήρυνσης του κόουτς πολύ νωρίτερα από την ημέρα που το γνωστοποίησε ο ίδιος. Ξέραμε ότι παρά τους φριχτούς πόνους που έχει να αντιμετωπίσει, ήταν πάντα δίπλα στην ομάδα. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ την ασθένεια ως άλλοθι για να «λουφάρει», κάτι που κάθε άνθρωπος θα μπορούσε άνετα να κάνει στη θέση του.

Όμως για τον κόουτς αυτό δεν είναι λόγος να κάνει πίσω, αλλά να πατήσει γκάζι και να αποδείξει ότι κύριος του εαυτού του είναι ο ίδιος. Καμία ασθένεια δεν μπορεί να φρενάρει το πάθος του για ζωή, για εργασία, για αγώνα, για μάχες. Αντίθετα, αυτό το πάθος όπως φαίνεται και στην επιστολή που συνέταξε ο ίδιος «φούντωσε» ακόμα περισσότερο την επιθυμία του για τα παραπάνω.

Και του έδωσε ένα νέο όραμα, τον έκανε ακόμα πιο δυνατό και αποφασισμένο να δείξει ότι στη ζωή πρέπει να παλεύεις ακόμα και για τα αυτονόητα. Να δείχνεις αυταπάρνηση για όσα αγαπάς. Να υπολογίζεις αυτά που σου αρέσουν, περισσότερο από τις ατυχίες και τις ασχήμιες που θα συναντήσεις.

Άλλωστε, αυτή είναι η ίδια μας η ζωή. Μια διαρκής πάλη με τους εαυτούς μας, τους ανθρώπους γύρω μας, τις καταστάσεις που μπορούν να μας λυγίζουν. Είναι χρέος μας να αποδεικνύουμε καθημερινά ότι κρατάμε τη ζωή στα χέρια μας και πως κανένας και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τα όνειρά μας.

Το μήνυμα του κόουτς πρέπει να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τον καθένα μας. Για όποιον τα βάφει μαύρα στην πρώτη δυσκολία. Για όσους χάνουν τη Γη κάτω από τα πόδια τους σε μια «στραβή». Η δύναμη που έχουμε μέσα μας είναι ανεξάντλητη. Απλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο να την αφήσουμε να εκδηλωθεί.

Καλή δύναμη, κόουτς... Σε ευχαριστούμε που βρίσκεσαι μαζί μας παρά το πρόβλημά σου.