Γιάνις Τίμα, ίσως να μην είμαστε ακόμα έτοιμοι

Ακούγοντας την είδηση του θανάτου του Γιάνις Τίμα, σου έρχονται τόσες πολλές σκέψεις. Τόσα που θες να πεις, αλλά δε σου βγαίνουν. Στη συνέχεια, διαβάζεις πως ο Λετονός μπασκετμπολίστας αυτοκτόνησε. Το screensaver στο κινητό του, το μήνυμα στη πρώην γυναίκα του. Και αυτόματα, σου έρχονται τόσα πολλά ερωτήματα.

Γιατί; Γιατί ένας άνθρωπος επιτυχημένος, νέος, ωραίος, με μια πραγματικά αξιόλογη καριέρα, επέλεξε να το κάνει αυτό στον εαυτό του; Γιατί κανένας δεν του έδωσε ένα χέρι βοηθείας στις δύσκολες στιγμές που περνούσε; Γιατί κανένας δεν κατάλαβε τι περνάει; Είσαι σε μια κατάσταση σοκ. Αλλά συνέρχεσαι και μπαίνει η λογική στη μέση και το τοπίο ξεδιαλύνεται.

Σε περιπτώσεις που διαβάζω τέτοιες ειδήσεις ανά το κόσμο, μου έρχεται μια ατάκα κάπως κλισέ, αλλά δεν παύει να είναι πέρα για πέρα αληθινή και βιωματική. Δυστυχώς, η κατάθλιψη πράγματι δεν κοιτάζει πρόσωπα. Δεν κοιτάζει καταστάσεις, καριέρα, χρήματα. Διότι, ο άνθρωπος είναι πολλά παραπάνω από αυτό.

Ο Γιάνις Τίμα είναι ακόμη ένα από τα πολλά πρόσωπα που νικήθηκαν από τη κατάθλιψη. Ίσως να ένιωσε, λόγω ορισμένων επιλογών του, πως δε μπορούσε να στηριχθεί σε κάποιον. Ότι δεν είχε κάποιον να μιλήσει, να πει ό,τι τον απασχολεί. Στο τέλος, δεν άντεξε αυτό το βάρος, αυτή τη πίεση.

Το σύγχρονο μοντέλο, η μόδα για το πώς πρέπει να είναι ο κατάλληλος άντρας περιλαμβάνει μια ζωή υλική. Ακριβό lifestyle, προσοχή στην εμφάνιση, πολλές και ελκυστικές συντρόφους, με τον ίδιο να βγάζει μια απόλυτη απάθεια σε ό,τι του συμβαίνει.

Κι εδώ έρχονται εκείνοι που η καριέρα τους δεν τους χαρακτηρίζει, αλλά τους ολοκληρώνει. Η προσοχή στην εμφάνιση που δεν αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά προσωπική τους ευχαρίστηση. Η επιλογή να είναι μόνο με ένα άνθρωπο στο πλάι τους, που θα μετράει για 1000, στηρίζοντας πολλά πάνω του. Και, φυσικά, τη τόλμη που πρέπει να έχουν πλέον για να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους. Με αυτό το σκεπτικό, φτάνουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να τους αγκαλιάσει. Ακόμα χειρότερα, να φοβούνται πως θα τους απορρίψει.

Κι εκεί, είναι που μπαίνει ο δικός μας ρόλος. Να τους δείξουμε πως έχουν θέση στη ζωή μας, πως μπορούν να βασιστούν πάνω μας, πως έχουν τη δυνατότητα, το Μέσο, τον άνθρωπο να μιλήσουν. Να διώξουν από πάνω τους τη πίεση, πριν τους συνθλίψει. Γιατί στη περίπτωση του Τίμα, κανείς δεν πήρε από πάνω του τα βάρη.

Ίσως, όμως, να μην είμαστε έτοιμοι για να αναγνωρίσουμε τους ανθρώπους που απλά, δεν τους εκφράζει η πολυτέλεια και η υλική ευχαρίστηση και θέλουν απλά ένα στήριγμα. Ίσως, να προτιμάμε να είμαστε πιο απόμακροι, για να μην πρέπει, για να μην χρειαστεί να επωμιστούμε αυτή την υποχρέωση.

Σε τελική ανάλυση, κανένας δε γνωρίζει το τι περνάει ο καθένας...