Ευχαριστούμε Γκιγέρμο, πάμε σε καλύτερο...

Η Εθνική με τον Γκιγέρμο Ναράνχο προκρίθηκε για δεύτερη συνεχή φορά στα τελικά του Ευρωβόλεϊ, μετά από μακρόχρονη απουσία, κι αυτό από μόνο του συνιστά επιτυχία. Δεν φτάνει όμως αυτό, μια και το υλικό υπάρχει και η στήριξη από την ομοσπονδία είναι αμέριστη, στο μέτρο του δυνατού. Κι εδώ, αν αποτιμήσουμε αντικειμενικά την πορεία της, μπορούμε να πούμε ότι ισχύει το γνωστό «ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω».

Κι αυτό γιατί στο προηγούμενο Ευρωβόλεϊ φτάσαμε στους «16» με δύο νίκες και στο φετινό επιστρέψαμε χωρίς νίκη και με κακές εμφανίσεις. Ο πήχης είχε ανεβεί ψηλά και δεν αντέξαμε στην πίεση, ιδιαίτερα ο ομοσπονδιακός προπονητής Ναράνχο που υπέπεσε σε σοβαρά λάθη και δεν διαχειρίστηκε καλά το θαυμάσιο υλικό που είχε στα χέρια του.

Στα συν το ότι τόλμησε να βάλει στην εξάδα τη 17χρονη Μάρθα Ανθούλη με ύψος 1,98 μ., που δίπλα στην Ανθή Βασιλαντωνάκη (1,96 μ.) ψήλωσαν την ομάδα. Την Ανθούλη όμως την έριξε στα βαθιά κατευθείαν στα τελικά, ενώ μπορούσε να της δώσει περισσότερες ευκαιρίες στα προκριματικά, όπου κερδίσαμε διά περιπάτου σαφώς κατώτερες ομάδες και δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι πάμε για κάτι μεγάλο στη Βουλγαρία.

Κι εκεί έγινε το πρώτο λάθος, γιατί δεν χρησιμοποίησε τα ματς με τη Βουλγαρία και την Πολωνία ως πρόβα τζενεράλε για τα επόμενα με την Ισπανία και την Τσεχία που ήταν δύο ομάδες κατώτερές μας ή ισάξιες στη χειρότερη περίπτωση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πέταξε έξω την Ανθούλη, επανέφερε διαγώνια τη Βασιλαντωνάκη, ρίχνοντας το ηθικό της πρώτης και μπερδεύοντας τη δεύτερη. Ταυτόχρονα άφησε να εκτεθεί ως βασική η Στράντζαλη που έκανε τα χειρότερα ματς της καριέρας της, ενώ μπορούσε να την προφυλάξει κρατώντας τη στον πάγκο.

Ο πανικός του φάνηκε και από το γεγονός ότι έπαιρνε τάιμ άουτ στο 23-15, στο 24-19 και σε άλλα σετ τελείωνε με ένα τάιμ άουτ, ενώ δεν μπόρεσε να αντιδράσει στο τάι μπρέικ με την Ισπανία, όταν προηγηθήκαμε 8-3 και με το σερβίς της Τσέχας κεντρικής(!) φτάσαμε στο 8-11, χωρίς να αλλάξει μια υποδοχέα, τη Στραντζαλη στη θέση της Χαντάβα, για να ξεκολλήσουμε. Απλά αρκέστηκε σε διπλή αλλαγή χωρίς αποτέλεσμα...Οκτώ περιστροφές έπαιζε η Τσεχία χωρίς λίμπερο και δεν πήραμε πόντο!

Ο Ισπανός δεν μπορεί να πάει παραπάνω την Εθνική. Να τον ευχαριστήσουμε που μας οργάνωσε, που μας πήγε σε δύο Ευρωβόλεϊ, αλλά ας αναζητήσουμε κάποιον καλύτερο να διαχειριστεί το πλούσιο υλικό. Έναν νέο, ξένο τεχνικό με φιλοδοξίες και όχι κάποιον απόμαχο. Έναν προπονητή που δεν θα ασχολείται όλη τη μέρα με τα social media, ποιος πάτησε like και ποιος ανώνυμος έκανε σχόλιο σε blog. Έναν κόουτς που θα χρησιμοποιούσε την κορυφαία λίμπερο όλων των εποχών (μετά τη δασκάλα Άγι Μπάμπουλη) Αρέτα Κονόμι για να λύσει το μεγάλο πρόβλημα της υποδοχής και δεν θα την άφηνε να παρακολουθεί από τον πάγκο. Αν το έκανε το 2019, θα την είχε και το 2021 και δεν θα υπήρχε πρόβλημα στην πρώτη μπαλιά, γιατί το καλό λίμπερο βγαίνει μπροστά στα δύσκολα, δεν κρύβεται και δεν το σημαδεύουν οι αντίπαλοι.

Και κακώς έλειψε ο Ναράνχο από την προετοιμασία του Ηρακλείου λόγω κορονοϊού, χωρίς πιστοποιητικό. Δεν αμφισβητούμε ότι νόσησε, όφειλε όμως να το αποδείξει με χαρτιά...Δεν πήγε στην Κρήτη όπου έκανε προπονήσεις η Κυπαρίσση (δεν δηλώθηκε στη λίστα), όχι όμως και η Μερτέκη παρότι δηλώθηκε και ουδείς κατάλαβε ποιο ήταν το σκεπτικό του αποκλεισμού της. Σίγουρα δεν ήταν χειρότερη από όλες τις ακραίες που πήγαν στο Ευρωβόλεϊ. Και δεν νοείται δυο σχεδόν μήνες διακοπές για τις βασικές ενόψη Ευρωβόλεϊ.

Βέβαια ευθύνες έχουν και οι παίκτριες, ιδιαίτερα οι υποδοχείς, που είναι το μεγάλο πρόβλημα, γιατί αν δεν δουλέψουν σκληρά για να βελτιωθούν, δεν υπάρχει μέλλον, δεν θα φτάνει η μπάλα στους «δίδυμους πύργους». Και το σπουδαιότερο; Μετά από νίκες οι παίκτες-τριες πονάνε για την ήττα και δεν κάνουν αγώνα δρόμου ποιός-α θα κάνει την καλύτερη ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα πείτε ότι φταίει και η ΕΟΠΕ που δεν έστειλε την ομάδα στο Ευρωπαϊκό Λιγκ και θα συμφωνήσουμε, αλλά ποιος σώφρων δεν ήθελε κάτι τέτοιο, αν υπήρχε η δυνατότητα; Αν υπήρχαν 150.000 ευρώ (για τις δύο Εθνικές ); Δυστυχώς η διοίκηση Μαυρομάτη υποθήκευσε το μέλλον του ελληνικού βόλεϊ «αβρόχοις ποσίν» και λεφτά δεν υπάρχουν ή αυτά που υπάρχουν προορίζονται για το ζην και όχι για το ευ ζην.