Το ωραίο παρεάκι της Ιταλίας

Της περίφημης «σκουάντρα ατζούρα», η οποία μετά το κάζο του 2018, όταν και απέτυχε να προκριθεί σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά το 1958, έχει επανέλθει δριμύτερη στο φετινό Ευρωπαϊκό, υπενθυμίζοντας σε όλους πως δεν σταμάτησε ποτέ να ανήκει στις μεγάλες δυνάμεις της γηραιάς ηπείρου.

Η εθνική ομάδα της γειτονικής χώρας έχει πολλούς φίλους και εκτός Ιταλίας, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, οι οποίοι περίμεναν πώς και πώς την επιστροφή της στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Μια επιστροφή που εξελίχθηκε σε θρίαμβο, καθώς το βράδυ της Κυριακής η Ιταλία έγινε η πρώτη ομάδα που φτάνει στο απόλυτο «τρία στα τρία» στη διοργάνωση, ούσα μάλιστα η μόνη σε ολόκληρο το τουρνουά που το πετυχαίνει χωρίς να έχει δεχθεί ούτε ένα γκολ.

Πρόκειται για έναν απολογισμό που ίσως δεν περίμεναν ούτε οι πιο αισιόδοξοι φίλοι της ιταλικής ομάδας. Πέρα, όμως, από τα αποτελέσματα που παίρνει και τη μακράν καλύτερη διαφορά τερμάτων στο τουρνουά (7-0), αυτό που πιθανότατα κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση σε όσους παρακολουθούν το φετινό Γιούρο είναι το γεγονός ότι η Ιταλία παίζει… αχαρακτήριστα ωραίο ποδόσφαιρο για να το πετύχει.

Προφανέστατα η ομάδα του Ρομπέρτο Μαντσίνι δεν βρίσκεται και στον πιο δύσκολο όμιλο του φετινού Γιούρο. Αναμφίβολα οι αντίπαλοί της δεν θυμίζουν σε τίποτα τον «όμιλο θανάτου» με Γαλλία, Γερμανία και Πορτογαλία, ενώ περιλαμβάνει και τη χειρότερη ομάδα του τουρνουά, την Τουρκία, που έχει απογοητεύσει από κάθε άποψη.

Αυτό όμως δεν θα πρέπει να αποπροσανατολίζει ούτε να μειώσει όσα έχουν πετύχει μέχρι στιγμής οι γείτονες. Και η Ισπανία βρίσκεται σε όμιλο που στα χαρτιά φαινόταν παιχνιδάκι, αλλά δεν έχει καταφέρει να… σταυρώσει νίκη κόντρα σε… μεγαθήρια όπως η Σουηδία και η Πολωνία. Οι δε Άγγλοι λίγο έλειψε να χάσουν από τους Σκωτσέζους, έχοντας πετύχει όλο κι όλο ένα τέρμα στα δύο πρώτα παιχνίδια τους.

Ποιο είναι το κυριότερο «όπλο» των Ιταλών στο φετινό Γιούρο; Ο προπονητής τους! Διότι ο Μαντσίνι δεν αιχμαλωτίστηκε στη νόρμα της επιλογής παικτών-σταρ από τις μεγάλες ομάδες του Καμπιονάτο, αντιθέτως διάλεξε όποιον ποδοσφαιριστή θεωρούσε ότι θα του έκανε τη δουλειά, χωρίς να νοιάζεται σε ποιο κλαμπ αγωνίζεται.

Πράγματι, πέρα από τους τέσσερις της Γιουβέντους (οι Κιελίνι και Μπονούτσι δεν γινόταν να μην κληθούν), στην Ιταλία δεν υπάρχει καμία άλλη ομάδα με περισσότερους από τρεις εκπροσώπους. Αντιθέτως υπάρχουν τρεις παίκτες από την άσημη Σασουόλο, κάτι που θυμίζει την επιλογή του Μαρτσέλο Λίπι να καλέσει τέσσερις από την Παλέρμο το 2006, όταν η «σκουάντρα ατζούρα» κατέκτησε το Μουντιάλ!

Αποτέλεσμα; Η φετινή Ιταλία είναι ένα καλοκουρδισμένο παρεάκι χωρίς μεγάλα αστέρια, το οποίο, κρίνοντας από τον τρόπο που αγωνίζεται, που πανηγυρίζει τα γκολ και που φέρεται στα αποδυτήρια, χαίρεται με την ψυχή του την επιστροφή στις μεγάλες διοργανώσεις. Το μέχρι πού θα φτάσει δεν το γνωρίζουμε, όμως το σίγουρο είναι ότι το «πείραμα» του Μαντσίνι αποτελεί συνταγή επιτυχίας. Συμπερασματικά: όχι, αυτή η ομάδα δεν είναι η Ιταλία που ξέραμε και… αγαπήσαμε (ή μισήσαμε!) στο παρελθόν, όμως δεν μας… χαλάει καθόλου!