Απόδραση στο Μιλάνο...

Ένα τριήμερο στο Μιλάνο εν μέσω πανδημίας με έβαλε σε πολλές σκέψεις: Κατ’ αρχήν η Λομβαρδία έχει πενθήσει πολλούς νεκρούς στο πρώτο κύμα covid, με συνέπεια να έχει μεγάλο ποσοστό εμβολιασμένων (85%) και με αποτέλεσμα τα κρούσματα πλέον να είναι λίγα σε αντιστοιχία με ό,τι τραγικό είχε συμβεί.

Έτσι οι Μιλανέζοι αλλά και οι τουρίστες κινούνται στην πόλη απελευθερωμένοι. Μάσκα φορούν βεβαίως στους κλειστούς χώρους, αλλά στους δρόμους που γίνεται το αδιαχώρητο δε χρησιμοποιεί κανείς. «Γέροι νέοι και παιδιά» κυκλοφορούν σε εμπορικά κέντρα και πλατείες όπως τον καλό καιρό.

Εξάλλου στο Μιλάνο ξεχνά ο επισκέπτης κάθε οικονομική έννοια: Υπάρχει η αίσθηση του πλούτου, της χλιδής και της καλοπέρασης. Οι Μιλανέζοι είναι εύρωστοι οικονομικά και αγαπούν το καλό ντύσιμο και το ποιοτικό φαγητό. Στα εμπορικά καταστήματα και στα εστιατόρια επικρατεί συνωστισμός και αναμονές. Ο κόσμος κυκλοφορεί ντυμένος με ακριβά επώνυμα ρούχα και καπέλα, πολλά και διαφορετικά. Χαζεύει βιτρίνες ακόμα και με πανωφόρια για σκύλους, αδιάβροχα με κουκούλες που κοστίζουν 200 ευρώ! Βέβαια οι περισσότεροι έχουν σκύλο τον οποίο αντιμετωπίζουν ως ισότιμο μέλος της οικογένειας και τον μεταφέρουν παντού. Πιο εύκολα δέχονται σκύλο στο ξενοδοχείο από παιδί!

Τα πρωινά όλοι πίνουν στο όρθιο ένα καφέ με κρουασάν πριν πάνε στη δουλειά τους και το μεσημέρι κάνουν οπωσδήποτε διάλειμμα για φαγητό – όχι... τάπερ από το σπίτι φυσικά, αλλά επίσκεψη σε εστιατόριο. Αυτό θεωρείται αυτονόητο και νόμιμο δικαίωμα. Αλλά και μετά τη δουλειά τους το απόγευμα σταματούν για ένα aperitivo, δηλαδή ένα ελαφρύ ποτό που συνοδεύεται από μικρά μεζεδάκια. Κυκλοφορούν κυρίως με τα πόδια και γι΄ αυτό φορούν συνήθως αθλητικά παπούτσια.

Κάτι κάνουμε λάθος;