Ο μόνος τραγουδιστής που κοντράρισε στα ίσα τον Καζαντζίδη ήταν αυτός

Η δεκαετία του '50 με τις κοινωνικές και τις πολιτικές αλλαγές που έφερε στη χώρα, άλλαξε και τα μουσικά ήθη. Το ρεμπέτικο των δύο προηγούμενων δεκαετιών άρχισε να υποχωρεί και στη σκιά του ένα «νέο κύμα» τραγουδιστών ερχόταν στο προσκήνιο.

Στις γυναίκες Μπέλλου, Νίκου, Γεωργακοπούλου, Χασκίλ και Χρυσάφη άφηναν χωρίς και οι ίδιες να το συνειδητοποιούν τα πρωτεία στις πρώτες λαϊκές φωνές, Καίτη Γκρέι, Πόλυ Πάνου. Στους άντρες ο Πρόδρομος Τσαουσάκης χάνει συνεχώς έδαφος και η φωνή του περνά όλο και λιγότερο στο βινύλιο. Την ίδια εποχή δύο νέοι τραγουδιστές αγωνίζονται να καλύψουν το κενό του. Ο ένας είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο άλλος είναι ο Πάνος Γαβαλάς. Στα πρώτα τους τραγούδια κι οι δύο κολυμπούν στα ρηχά νερά της μίμησης του Τσαουσάκη, γρήγορα όμως βρίσκουν το δικό τους δρόμο. Είναι δύο φωνές με τα ίδια πάνω κάτω χαρακτηριστικά, βαρυτονοτενόροι, περνούν από τις συμπληγάδες Τσαουσάκη-Γούναρη, ερμηνεύουν συχνά τα ίδια τραγούδια (Πέφτουν τα φύλλα απ' τα κλαριά, θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά...) αλλά από τα μέσα του '50 και μετά φαίνονται καθαρά οι διαφορές τους τόσο στην ερμηνεία όσο και στην επιλογή των τραγουδιών.

Ο Γαβαλάς ακουμπά περισσότερο στην μπελκάντο εκδοχή, οι καταλήξεις του είναι πιο γλυκές αλλά δεν έχουν την έκρηξη του Καζαντζίδη, που εκτός των άλλων «στολίζει» με περισσότερα γυρίσματα τις ηχογραφήσεις του. Η δεκαετία του '60 βρίσκει και τους δύο στο απόγειο της δόξας τους. Και μη νομίσει κανείς πως δεν υπήρχαν και πολλοί Γαβαλικοί και μάλιστα επώνυμοι, όπως για παράδειγμα η Ρένα Βλαχοπούλου, αυτή η επίσης μεγάλη φωνή. Ο Γαβαλάς έχαιρε μεγάλης υπόληψης και στη δισκογραφία και ο ίδιος ο Λαμπρόπουλος, ο διευθυντής της Columbia, τον έβαζε δίπλα στον Καζαντζίδη ασχέτως αν αναγνώριζε πως ο τραγουδιστής της Μαντουμπάλας ήταν απείρως πιο εμπορικός.