10 πράγματα για τον Καζαντζίδη που δεν θα βρείτε αλλού (μέρος 2ο)

Ο Καζαντζίδης εγκατέλειψε το λαϊκό πάλκο στα μέσα της δεκαετίας του '60. Στην αυτοβιογραφική συνέντευξη που παραχώρησε στον Θανάση Λαλά αποκαλύπτει το τελευταίο μεροκάματο που πήρε. Συγκεκριμένα είχε δηλώσει πως το μεγαλύτερο ημερομίσθιο που είχα πάρει τότε ήταν πέντε χιλιάδες δραχμές την βραδιά... Ναι.. Ήταν το τελευταίο μου μεροκάματο. Αποκριές στο μαγαζί του Μαργωμένου... πέντε χιλιάρικα.

Ποιο ήταν το μεροκάματο του Καζαντζίδη στα μαγαζιά

Η επίσημη αποχώρηση του «βασιλιά» από τα λαϊκά πάλκα έγινε την άνοιξη του '66, κι αυτό δεν αλλάζει. Ήταν η χρονιά που ο Στέλιος Καζαντζίδης επιστρέφοντας από την Αμερική, ηγείται ενός μουσικού σχήματος στο χειμερινό «Φαληρικό» του Μαργωμένου.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Καζαντζίδης ξανατραγούδησε. Δεν το έκανε στην Ελλάδα αλλά στην Αμερική δέκα χρόνια αργότερα, Το 1976 . Μετά την αποθεωτική υποδοχή του «Υπάρχω» ο μεγάλος τραγουδιστής αποχώρησε για τις ΗΠΑ όπου παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, την Τόνια Κωνσταντουλάκη, οµογενή από την Κάλυµνο. Από την Αμερική ο Καζαντζίδης αλληλογραφούσε με την ΜΙΝΟΣ ζητώντας την άδεια να ηχογραφήσει ένα δίσκο, αίτημα που απορρίφθηκε από την εταιρία. Στη Νέα Υόρκη συνάντησε τον Άρη Σαν, φίλο από την Καλαμάρα ο οποίος διηύθυνε διάφορα κλαμπ. Ο Καζαντζίδης, τιμής ένεκεν έκανε μερικές έξτρα εμφανίσεις στο κλαμπ-κέντρο «Sirocco» στο οποίο σύχναζαν ομογενείς και αστέρες του κινηματογράφου όπως ο Άντονι Κουίν.

Κι όμως ο Καζαντζίδης ξανατραγούδησε μπροστά σε κοινό!

Στις 8 Οκτωβρίου 1963 μπήκε στο στούντιο τελευταία φορά για λογαριασμό της Columbia παρέα με την Μαρινέλλα και τραγούδησαν μια θρυλική κουαράτσα με τίτλο «Εγώ πονώ για σένα», που πιστώθηκε στον ίδιο ως δημιουργό.

Στο μπουζούκι ο συνήθης ύποπτος εκείνη την εποχή, Γιώργος Ζαμπέτας, που «σκούπιζε» στην κυριολεξία όλα σχεδόν τα τραγούδια στα στούντιο. Στο ακορντεόν ο Γιώργος Κοινούσης.

Η μεταπήδηση στην φιλόδοξη ΜΙΝΟΣ αποδείχτηκε μάλλον ατυχής επιλογή, ίσως γιατί από την εποχή εκείνη και μετά σίγησαν σταδιακά οι μεγάλοι συνθέτες που είχαν πριμοδοτήσει τον τραγουδιστή με σπουδαία τραγούδια-γέφυρες για το πέρασμα από το ρεμπέτικο στο λαϊκό. Ο Καζαντζίδης ουσιαστικά έπλεε μόνος του στη μεγάλη θάλασσα της μουσικής σαν μια ακυβέρνητη πλωτή πολιτεία. Οι νέοι συνεργάτες δεν ήταν του ύψους των παλιών δημιουργών.

Αυτό ήταν το τελευταίο τραγούδι του Καζαντζίδη στην Columbia

Σύμφωνα με τον Γιώργο Ζαμπέτα «υπήρξε εποχή, γύρω στο 1955 που κάθε μουσικός από μας κουβάλαγε διμοιρίες από τραγουδιστές που μιμούντο τον Καζαντζίδη. Αυτός ήταν ο πετυχημένος της εποχής. Εμείς που ήμασταν τότε στις αρχές μας, θέλαμε να βγάλουμε έναν ανταγωνιστή του Καζαντζίδη με δικά μας τραγούδια. Κάναμε τότε μεγάλες προσπάθειες αλλά ο Καζαντζίδης ήταν ασυναγώνιστος, άφταστος Κουβαλάγαμε, Αναγνωστάκη Καναρίδη, Ρουμελιώτη, Τσετίνη, Χατζηαντωνίου, Διονυσίου, Καμπάνη και τόσους άλλους. Αργότερα βέβαια γίνανε τραγουδιστές κι αυτοί, αποχτήσανε τη δική τους φωνή. Λέγανε όλοι τους τότε τα ίδια τραγούδια, ινδικά, τουρκοτσιφτετέλια. Τέτοια που γράφανε όλοι οι συνθέτες για τον Καζαντζίδη ...Μια φορά μου έρχεται στην Columbia ένας τραγουδιστής να τον ακούσω. Μπετατζής ήτανε, σε οικοδομές δούλευε. Σάββας Σφαντός λεγότανε, είχε φωνή Καζαντζιδέικια. Λέω στο Βασιλειάδη. Τσάντα, κάνε του ένα τραγούδι να του το δώσουμε. Γράφει ο Τσάντας:

Έκαψα όλα τα γράμματά σου

ένα προς ένα μες στη φωτιά...

Τρεις στροφές χωρίς ρεφρέν. Το λέει ο Σφαντός, μπαμ σουξέ. Γύρω στο '58. Του δώσανε μετά και κάτι άλλα αλλά δεν του πήγαιναν και δεν έκανε τίποτα. Στεναχωρέθηκε για την αποτυχία του και ξαναγύρισε στα μπετά ο κακομοίρης...»

https://www.fosonline.gr/stiles/tragoydia/article/206703/o-mpetatzis-poy-oneireyotan-na-ginei-kazantzidis

Στα χρόνια του '50, όταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δεν ήταν ακόμα τραγουδιστής αλλά μουσικός και συνθέτης είχε γράψει ένα τραγούδι που επιθυμούσε διακαώς να το πει ο ανερχόμενος τότε Στέλιος Καζαντζίδης.

Ο Μπιθικώτσης υπολόγιζε ότι αν ο Καζαντζίδης έλεγε αυτό το τραγούδι, θα τον βοηθούσε να κάνει κι αυτός όνομα και να τον υπολογίζουν περισσότερο στις εταιρίες σαν μουσικοσυνθέτη. Είτε όμως γιατί ο Καζαντζίδης αδιαφόρησε είτε γιατί ο Μπιθικώτσης άκουσε τον ιδιοκτήτη της «Ζούγκλας», του νυχτερινού κέντρου στην πλατεία Βάθη, κάποιου ονόματι Καρλή, τόλμησε και το είπε ο ίδιος. Μάλιστα το είχε απαιτήσει από τον Λαμπρόπουλο, τον διευθυντή της Columbia, ο οποίος για να πειστεί έστειλε την γραμματέα του να τον ακούσει ζωντανά να το τραγουδά για τους θαμώνες της «Ζούγκλας». Το τραγούδι δεν είναι άλλο από το «Τρελοκόριτσο» σε στίχους Γιάννη Παπαδόπουλου, και είναι αυτό που έκανε τραγουδιστή τον Μπιθικώτση. Ωστόσο η αρχική πρεμούρα του να το δώσει στον μετέπειτα αντίζηλό του Καζαντζίδη δεν ξεχάστηκε και παλιοί του φίλοι του έκαναν συχνά καζούρα.

https://www.fosonline.gr/stiles/tragoydia/article/192866/mpithikotsis-an-pei-ayto-to-tragoydi-moy-o-kazantzidis-tha-eimai-eytyxismenos