Ποιον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή ανέδειξε ο Μίμης Πλέσσας

Αρχές της δεκαετίας του '70. Τελευταίες εκλάμψεις του Ελληνικού κινηματογράφου οι δραματικές κοινωνικές ταινίες του Νίκου Φώσκολου που παρά την υπερβολή τους συγκινούν ένα λαό που ζει στη σκιά της δικτατορίας.

«Ορατότης μηδέν», τίτλος που θα μπορούσε να συνοψίσει την γενικότερη απαισιοδοξία της εποχής. Πρωταγωνιστής ο Νίκος Κούρκουλος, το «χρυσό αγόρι» που θα εκφράσει όλη του την απελπισία με τη ζεμπεκιά του θανάτου μπροστά στον κινηματογραφικό φακό. Λείπει ωστόσο το λαϊκό τραγούδι που θα τον εμπνεύσει. Επιστρατεύεται ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και ο συνήθης ύποπτος Μίμης Πλέσσας. Ο συμπαθής συνθέτης δεν έχει καμία σχέση με το λαϊκό τραγούδι. Καταφέρνει όμως να γράψει ένα ζεμπέκικο που δεν ξεπεράστηκε ποτέ πάνω σε στίχους του Παπαδόπουλου με τίτλο: «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου».

Το τραγούδι αυτό ο Πλέσσας το εμπιστεύτηκε σε μια φωνή που είχε ακούσει στο λαϊκό κέντρο ΣΟΥ ΜΟΥ. Ήταν η φωνή του Στράτου Διονυσίου που τον είχε τόσο εντυπωσιάσει. Ο βορειοελλαδίτης τραγουδιστής που τότε ακόμα έψαχνε τα πατήματά του ανάμεσα στα θηρία του λαϊκού τραγουδιού, άρπαξε την ευκαιρία και είπε το τραγούδι μια κι έξω. Η φωνή του που καθοδηγεί τα βήματα του Κούρκουλου στο χορό της απελπισίας αποτύπωσε ένα κλασικό στιγμιότυπο της κινηματογραφικής ιστορίας του τόπου.

Λίγους μήνες αργότερα στο Καυτατζόγλειο της Θεσσαλονίκης ογδόντα χιλιάδες άνθρωποι άναψαν αναπτήρες την ώρα που ο Διονυσίου υπό την καθοδήγηση του Πλέσσα, τραγουδούσε: «… Κι ούτε αδερφός, αγόρι μου, δεν νοιάστηκε για σένα…»

Πέρασε μισός αιώνας από τότε, ο Διονυσίου έχει φύγει εδώ και τριάντα χρόνια, χτες έφυγε και ο Μίμης Πλέσσας. Ο δεύτερος βοήθησε τον πρώτο στο δύσκολο δρόμο προς την επτιυχία. Στο τέλος έμεινε το τραγούδι που όπως όλα τα μεγάλα τραγούδια δεν θα πεθάνει ποτέ.