Χιώτης-Λεμονόπουλος: Ποιος ήταν πιο γρήγορος, σε ποιο τραγούδι παίζουν μαζί

Ο Χιώτης και ο Λεμονόπουλος συμβολίζουν μια μυστική κόντρα με τρόπαιο το μπουζούκι, ένα ακήρυκτο πόλεμο δεξιοτεχνίας, στον οποίο δεν υπήρξε νικητής και νικημένος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Λεμονόπουλος δεν υπολειπόταν σε δεξιοτεχνία και μουσική παιδεία από τον Χιώτη, κάθε άλλο μάλιστα. Οι περγαμηνές του είναι εντυπωσιακές και ο ίδιος είναι ένας δαιμόνιος βιρτουόζος που δεν πιάνεται. Ο Λεμονόπουλος ήταν ο μουσικός που μπορούσε, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον να κάνει το μπουζούκι να μην μοιάζει μπουζούκι, να θυμίζει κιθάρα, κλαρίνο, βιολί… Σε βαθμό ίσως που ο ίδιος να μην λογίζεται ως αυθεντικός μπουζουξής.

Ο Χιώτης από την άλλη διαθέτει το αναμφίβολο όπλο του μεγάλου δημιουργού. Το συνθετικό του έργο είναι σαφώς πολλαπλάσιο του Λεμονόπουλου. Την ίδια στιγμή ο Χιώτης, όπως κι ο Λεμονόπουλος έχει την ικανότητα να πάρει μια κιθάρα στα χέρια του και να της αλλάξει τα φώτα. Όταν όμως παίζει μπουζούκι, ακούγεται πραγματικός μπουζουξής. Στη δισκογραφία έχει παίξει με την ίδια πειθώ όλα τα στιλ της τέχνης του μπουζουκιού από τον Μάρκο και τον Τσιτσάνη μέχρι τον εαυτό του. Είναι σίγουρα πιο καθαρός και πιο στακάτος από τον Λεμονόπουλο, αλλά δεν είναι πιο γρήγορος και κάποιες φορές αποδεικνύεται λιγότερο ευφάνταστος. Αν συγκρίνει κανείς το Καμηλιέρικο του Λεμονόπουλου με την αντίστοιχη διασκευή του Χιώτη, σίγουρα υπερτερεί ο Λεμονόπουλος.

Οι δυο τους συναντήθηκαν στο στούντιο για τις ανάγκες του τραγουδιού «Άνθρωπε δυστυχισμένε», που ερμήνευσε ο Καζαντζίδης με την Μαρινέλλα. Παίζουν πρίμο σεκόντο, αν και το εντυπωσιακό σόλο στη μέση του τραγουδιού είναι καθαρά πενιά Χιώτη: στραγαλάτη, πεντακάθαρη, αλέγρα και εντυπωσιακή.