Όταν έφυγε ο άνθρωπος που έγραψε τον «ύμνο» των αθλητικών αναμετρήσεων

Ο αιώνιος πρίγκιπας των Queen. Αιρετικός, έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή το 1991. Τη χρονιά που το συγκρότημα δημιούργησε το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο Innuendo. Το τελευταίο τραγούδι είναι το διαχρονικό The show must go on, του οποίου οι στίχοι φανερώνουν ότι ο Μέρκιουρι γνώριζε πως δεν θα ήταν για πολύ καιρό ακόμη στη ζωή. Τα video clips του Innuendo ήταν επεξεργασία παλιότερων video εκτός από τα These are the days of our lives και I'm going slightly mad τα οποία είναι ασπρόμαυρα και στα οποία ο Μέρκιουρι εμφανίζεται ταλαιπωρημένος από το Aids αποστεωμένος και αδύναμος.

Καθώς η κατάσταση του χειροτέρευε, οι φήμες γινόταν ακόμη πιο έντονες. Στις 23 Νοεμβρίου του 1991 ο τραγουδιστής anako;invse στον τύπο που είχε κατασκηνώσει έξω από το σπίτι του στο Κένσινγκτον στο Λονδίνο, ότι έπασχε από Aids. Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα πέθανε στο σπίτι του.

Όλο το διάστημα ήταν κοντά του οι γονείς του και η Mary Austin (πρώην σύντροφός του). Ωστόσο σε καθημερινή 24ωρη βάση μαζί του ήταν ο λεγόμενος inner circle που ζούσε μαζί του στο σπίτι του Garden Lodge. Δηλαδή ο σύντροφος του τα τελευταία 6 χρόνια Jim Hutton, ο Peter Freestone (προσωπικός του γραμματέας και στενός φίλος) και ο Joe Fanelli (πρώην σύντροφος που έγινε συνεργάτης του ως μάγειρας και γραμματέας).

Έγραψε ιστορία ως ως τραγουδιστής και πιανίστας του βρετανικού ροκ συγκροτήματος Queen. Χαρισματικός, ξεχώριζε επίσης για το εκκεντρικό στιλ του. Γεννημένος ως Φαρόκ Μπουλσάρα στη Ζανζιβάρη, ένα αφρικανικό νησί που τότε ήταν βρετανική αποικία και σήμερα μέρος της Τανζανίας, είχε τις ρίζες του στην Ινδία απ' όπου κατάγονταν οι γονείς του.

Το 1955 η οικογένεια επέστρεψε στην Ινδία και στο St. Peter's School, ένα αγγλικό οικοτροφείο αρρένων στο Panchgani, 250 χμ περίπου από τη Βομβάη πήρε το παρατσούκλι Φρέντι. Εκεί, ο διευθυντής του σχολείου παρατήρησε το μουσικό ταλέντο του Φρέντι και πρότεινε στους γονείς του να πάρει μαθήματα πιάνου, πράγμα που έγινε. Επίσης τραγουδούσε στην χορωδία του σχολείου.

Ήταν απλά η αρχή μιας τεράστιας καριέρας. Αρχικά με το πενταμελές μουσικό συγκρότημα The Hectic. Επέστρεψε στη Ζανζιβάρη αλλά το 1964 ξέσπασε βίαιη επανάσταση κατά του σουλτάνου και ο δεκαεπτάχρονος τότε Φρέντι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το νησί μαζί με τους γονείς και την αδελφή του. Πήγαν στο Λονδίνο, όπου ο Μέρκιουρι σπούδασε γραφιστική στο Ealing College of Art κάνοντας τα πρώτα του μουσικά βήματα με το συγκρότημα Wreckage. Ακολούθησε το συγκρότημα Smile και το 1969 έγινε τραγουδιστής του συγκροτήματος Ibex από το Λίβερπουλ. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους το συγκρότημα πήρε το όνομα Wreckage. Το 1970 είχε μερικές εμφανίσεις ως τραγουδιστής των Sour Milk Sea.

Τον Απρίλιο του 1970, ίδρυσαν οι Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και Φρέντι Μέρκιουρι δικό τους συγκρότημα, το οποίο ο Μέρκιουρι ονόμασε Queen. Επίσης σχεδίασε και το λογότυπο. Το 1971 προσχώρησε ως τελευταίο μέλος του συγκροτήματος ο μπασίστας Τζον Ντίκον. Τότε πήρε και το όνομα Μέρκιουρι, το ρωμαϊκό αντίστοιχο του αγγελιοφόρου των θεών των αρχαίων Ελλήνων, τον Ερμή.

Ήταν αμφισεξουαλικός ο Μέρκιουρι. Σύντροφος της Mary Austin μέχρι την ήμέρα που που παραδέχτηκε την ομοφυλοφιλία του. Αργότερα η Austin έγινε η κύρια κληρονόμος της περιουσίας του. Σύντροφός του από το 1985 μέχρι το 1991 ήταν ο Jim Hutton που του έμεινε πιστός μέχρι την τελευταία του μέρα.

Η μεγαλύτερη κληρονομία που άφησε ήταν τα τραγούδια του. Μεταξύ αυτών και το πασίγνωστο We are the champions, ένα ροκ τραγούδι του βρετανικού συγκροτήματος Queen. Το τραγούδι περιλαμβάνεται στο άλμπουμ News of the world που κυκλοφόρησε στις 28 Οκτωβρίου 1977, ενώ σαν single είχε κυκλοφορήσει τρεις εβδομάδες νωρίτερα (7 Οκτωβρίου 1977).

Τη σύνθεση και τους στίχους του τραγουδιού υπογράφει ο Φρέντι Μέρκιουρι, ο οποίος κάνει τα κύρια φωνητικά στο τραγούδι, με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ να ακολουθούν σε δεύτερη φωνή. Η διάρκεια είναι 2'59". Το τραγούδι σημείωσε σημαντική επιτυχία σε μία σειρά από χώρες κατά την περίοδο της κυκλοφορίας του, φτάνοντας Νο 1 στη Γαλλία, Νο 2 σε Ηνωμένο Βασίλειο και Ολλανδία, Νο 3 σε Ιρλανδία και Καναδά, Νο 4 στις ΗΠΑ, Νο 6 στη Νορβηγία κλπ.

Το τραγούδι άντεξε στο χρόνο, καθώς λόγω του τίτλου του αποτελεί έναν άτυπο «ύμνο» αθλητικών αναμετρήσεων, κυρίως κατά τη στιγμή της απονομής των τροπαίων στις νικήτριες ομάδες μιας σειράς διοργανώσεων, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο.