Τελευταία του επιθυμία η φανέλα του Θρύλου

Αυτή την απάντηση έδωσε ο Νίκος Γόδας στην ερώτηση «μελλοθάνατε, έχεις κάποια τελευταία επιθυμία;»

Κάθε φορά που οι άνθρωποι απαντάνε με την καρδιά τους στα πιο κρίσιμα ερωτήματα, η καρδιά του κόσμου μεγαλώνει και η Ιστορία ανοίγει τα χέρια της για να χωρέσει τις πιο ανθρώπινες ιστορίες στην αγκαλιά της.

Πώς να ‘ναι άραγε να αντικρίζεις ένα ξημέρωμα, γνωρίζοντας ότι είναι το τελευταίο σου; Πώς να ‘ναι άραγε να βλέπεις στον ουρανό το κόκκινο χρώμα του ήλιου, ξέροντας ότι σε λίγο το δικό σου κόκκινο θα χύνεται στο χώμα, για να γευτεί το αίμα σου η γη; Πώς να ‘ναι άραγε να ξέρεις ότι σε λίγες ώρες, ο ήχος που θα σφραγίσει το πέρασμά σου από αυτή την ζωή, θα είναι ο ήχος ενός όπλου; Πώς να ‘ναι άραγε να ξέρεις, ότι σε πάνε για εκτέλεση;

Σαν σήμερα (19/11) του 1948, στις φυλακές της Κέρκυρας, ο μελλοθάνατος Νίκος Γόδας, οδηγείται στο απόσπασμα. Γεννημένος το 1921 στο Αϊβαλί, μετά την μικρασιατική καταστροφή καταλήγει στον Πειραιά, στην Κοκκινιά. Μεγαλώνοντας, ασχολείται με το ποδόσφαιρο και την περίοδο της Κατοχής παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό. Και τόσο τον σημαδεύει η αγάπη του για την ομάδα του που εκείνη την ύστατη ώρα, όταν πρέπει να αποφασίσει τι ρούχα θα βάλει για να πάει να συναντήσει τον θάνατο, επιλέγει την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι.

«…Ο ήλιος σκάει πίσω απ’ τα βουνά και δεν ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνισαν απ’ το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μου μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ’ τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ: "Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ’ όνομά μου". Κι ο αδελφός του Δημήτρης ονόμασε την κόρη του Νίκη.»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Ώσπου να ξημερώσει» του Σταμάτη Σκούρτη, συντρόφου του Νίκου Γόδα και ανθυπολοχαγού του. Ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού ήταν λοχαγός του ΕΛΑΣ και είχε λάβει μέρος στις μεγαλύτερες μάχες που έγιναν την περίοδο της αντίστασης στον Πειραιά. Τον Δεκέμβρη του 1944, στον εμφύλιο, βρίσκεται πλέον να πολεμά τους Άγγλους στο Νεκροταφείο της Ανάστασης. Κι εκεί ήταν που είπε «Ωραία θα ήταν να πεθαίναμε εδώ. Για να θαφτούμε σε κανονικά μνήματα.»

Τελικά, πέθανε στο νησάκι Λαζαρέτο, μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας. Σίγουρα όμως η ψυχή του ταξίδεψε στο δικό του λιμάνι, στο λιμάνι του Πειραιά. Και σε αυτό, αναπαύεται. Φορώντας πάντα τα καλά της: Την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι. Ματωμένα και τιμημένα.

Το κόκκινο της τιμής

Πριν από έναν περίπου χρόνο η ηλεκτρονική καταλανική σελίδα L’ ESPORTIU, έκανε εκτενές αφιέρωμα στην ιστορία του Νίκου Γόδα σε ένα θέμα με τίτλο «Rebels rojos del Pireu» («Κόκκινοι αντάρτες του Πειραιά»). Υπάρχει αναφορά και σε άλλα ονόματα ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού, όπως του Χριστόφορου Ράγγου και του Νίκου Γρηγοράτου που πολέμησαν στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, αλλά το κυρίως θέμα είναι ο κομμουνιστής αγωνιστής που εκτελέστηκε φορώντας την φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, ακριβώς όπως το ζήτησε.

Του ανθρώπου που όπως λέει ο δημοσιογράφος που υπογράφει το κείμενο, ο Ramon Usall, «πέθανε για τα ιδανικά του, ακουμπώντας ολόκληρη την σύντομη ζωή του στο κόκκινο της τιμής, όπως αυτό το βίωσε τόσο μέσα από την πολιτική, όσο και από την ποδοσφαιρική του ταυτότητα.»

Τον Νοέμβρη του 2012, ο Ολυμπιακός, τίμησε τα 64 (τότε) χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Γόδα. Την εκτέλεση που έγινε στις 19 Νοέμβρη του 1948 μπροστά από έναν βράχο στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας. Στις τρύπες που άνοιξαν κάποτε οι σφαίρες στον βράχο, τώρα οι επισκέπτες βάζουν γαρύφαλα.

Γιατί όταν η μνήμη γεμίζει τα κενά, η ιστορία, ανθίζει.

Και τότε τα λόγια με τα οποία οι σύντροφοί του αποχαιρέτησαν τον Νίκο Γόδα και τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους του στο «ταξίδι το στερνό», μοιάζουν να έχουν νόημα, για όλους όσοι επιλέγουν μια ζωή που σε προετοιμάζει για εκείνο που αξίζει να πεθάνεις :

«Στο καλό αδέλφια και το στεφάνι της δόξας να σας στεφανώνει.»