Νίκος Πεντζαρόπουλος, ο «ήρωας του Τάμπερε»

Έπαιξε για πρώτη φορά στα τσικό του Πανιώνιου τον Μάιο του 1943. Λίγους μήνες αργότερα αγωνίστηκε με την τρίτη ομάδα κι έναν χρόνο αργότερα με τη δεύτερη. Το 1946, τυχαία, έπαιξε στην α’ ομάδα. Ήταν το ματς με τον Απόλλωνα. Είχε πολύ καλή απόδοση. Το ματς τελείωσε 2-2. Λίγους μήνες αργότερα καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα. Μάλιστα, στις 22 Δεκεμβρίου 1946 στο Καραϊσκάκη σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό έδειξε τις ικανότητές του.

Ο ποδοσφαιρικός θρύλος μιλά για μια επέμβαση σε σουτ του Ανδρέα Μουράτη που διακρινόταν για τις βολίδες του. Ο Πεντζαρόπουλος, βλέποντας την μπάλα να τον προσπερνά, κάνει στροφή 180 μοιρών και με γροθιά διώχνει την μπάλα, ενώ ο ίδιος καταλήγει στα δίχτυα. Ο Μουράτης έκπληκτος, όπως και οι θεατές από την επέμβαση αυτή, σπεύδει και τον φιλά.

Το ραντεβού του Νίκου Πεντζαρόπουλου με την... Ιστορία δόθηκε στις 15 Ιουλίου 1952 στο γήπεδο «Ρατίνα» της φινλανδικής πόλης του Τάμπερε. Εκεί η ολυμπιακή ομάδα της Ελλάδας, που στην ουσία ήταν η Εθνική Ελλάδας, έδινε τον πρώτο της αγώνα για την είσοδό της στον α’ γύρο του ολυμπιακού τουρνουά με αντίπαλο τη Δανία. Οι Δανοί ήταν καλύτεροι σε όλα από τους Έλληνες. Είχαν καλύτερη ομάδα, με φιλοδοξίες για μετάλλιο.

Λογικά το ματς ήταν μια τυπική διαδικασία. Μόνο που ο τερματοφύλακας της Ελλάδας Νίκος Πεντζαρόπουλος είχε άλλη άποψη. Και διάλεξε εκείνη τη μέρα να κάνει το παιχνίδι της ζωής του. Μπορεί μέχρι το 37’ να είχε δεχτεί δύο γκολ, αλλά οι Δανοί που είχαν την πρωτοβουλία δεν μπορούσαν να «κλειδώσουν» το ματς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και ο Εμμανουηλίδης στο 84’ να μειώσει σε 2-1.

Οι δημοσιογράφοι που ήταν στο γήπεδο έτρεξαν να στείλουν ανταποκρίσεις για τον Έλληνα τερματοφύλακα. Κάποιος Άγγλος τον χαρακτήρισε ως «ήρωα του Τάμπερε» και το προσωνύμιο αυτό τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος ήταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες της εποχής του, αλλά εκείνη η εμφάνισή του τον οδήγησε στους θρύλους του ποδοσφαίρου.

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος δεν απέκτησε μόνο παρατσούκλι στο Τάμπερε. Απέκτησε και μια σοβαρή πρόταση για να πάει στην Ίντερ. Τη μετέφερε η παλιά δόξα του ιταλικού ποδοσφαίρου και προπονητής Αλμπέρτο Φόνι. Στην Ιταλία έμεινε έναν χρόνο περιμένοντας τον Πανιώνιο να του δώσει την ελευθέρας του, αλλά μάταια.

Η περιπέτειά του αυτή τον κράτησε μακριά από την ομάδα την περίοδο 1952-53. Όταν επέστρεψε, έκανε προπονήσεις, έπαιξε για λίγο στον Πανιώνιο, αλλά δεν μπορούσε να ξαναβρεί τον εαυτό του. Σταμάτησε στα 28 χρόνια του, τέλη του 1955.