Οι ολυμπιονίκες ήρωες με τα μαύρα γάντια!

Η συγκλονιστική τους ιστορία εκτυλίσσεται σαν σήμερα το 1968 και χρόνια αργότερα (2012) παίζεται στις αίθουσες ΗΠΑ και Βρετανίας σε μια ταινία που σκηνοθετεί ο ανιψιός του Αυστραλού σπρίντερ, Πίτερ Νόρμαν, που είχε τερματίσει δεύτερος στην ιστορική κούρσα! Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις όπου ο κόσμος δεν θυμάται τον αγώνα, αλλά την απονομή.

Οι υψωμένες γροθιές τους, με τα δερμάτινα μαύρα γάντια, στην απονομή μεταλλίων των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968, έχει μείνει ως ένα από τα πιο ιστορικά ντοκουμέντα στην αθλητική και πολιτική Ιστορία. Με αυτόν τον τρόπο οι δύο Αμερικανοί διαμαρτυρήθηκαν για τον ρατσισμό που επικρατούσε στη χώρα τους και τα ανθρώπινα δικαιώματα που ακόμα και τότε δεν τηρούνταν όπως έπρεπε.

Ο Τόμι Σμιθ με παγκόσμιο ρεκόρ (19.83) γινόταν ο πρώτος αθλητής στην Ιστορία που κατέβηκε από τα 20’’ στο διακοσάρι, αλλά αυτό είχε λίγη σημασία μπροστά σε αυτό που έκανε μαζί με τον συμπατριώτη του, Τζoν Κάρλος (χάλκινο μετάλλιο).

Είχαν συμφωνήσει να σηκώσουν ψηλά το χέρι με τον χαιρετισμό που συμβολίζει τη «Μαύρη Δύναμη». Ο αστικός μύθος έλεγε πως ο Κάρλος είχε ξεχάσει στο Ολυμπιακό Χωριό τα γάντια του και του δάνεισε το αριστερό του ο Σμιθ, γι’ αυτό και σήκωσαν διαφορετικό χέρι.

Στη δεύτερη θέση είχε τερματίσει ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν, που τελικά στάθηκε στο πλευρό των δύο Αμερικανών φορώντας και αυτός μια κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτή η κίνηση του Αυστραλού τού στοίχισε την απομόνωση. Χώρισε, το έριξε στο ποτό και τελικά πέθανε το 2006 σε ηλικία 64 ετών. Το φέρετρό του κουβάλησαν πρώτοι ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος.

Ο δύο Αμερικανοί αποκλείστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τους αγώνες, από τον τότε «ευαίσθητο» πρόεδρο της ΔΟΕ, τον Αμερικανό Έιβερι Μπράντεζ. Το πανεπιστήμιο των δύο αθλητών τούς τίμησε το 2005 με ένα άγαλμα που φτιάχτηκε προς τιμήν τους, ενώ στην Αυστραλία τοποθετήθηκε η ιστορική τοιχογραφία που απεικονίζει και τους τρεις αθλητές στο βάθρο με τίτλο: «Τρεις περήφανοι άνθρωποι - Μεξικό, 1968».