O Θανάσης Παπακωνσταντίνου θαύμαζε Ολυμπιακό, ΑΕΛ, Μουσιάρη, Μπεστ και Δεληκάρη...
Οι αποκαλύψεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου στον Χάρη Γεωργούλα για τις ποδοσφαιρικές προτιμήσεις του...
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κατά καιρούς κάνει αποκαλύψεις, όπως στον Χάρη Γεωργούλα για λογαριασμό του fosonline.gr στη μοναδική ποδοσφαιρική συνέντευξη του.
«Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, στον Τύρναβο εκείνα τα χρόνια, που λες, δεν ξέραμε από διακοπές και τέτοια. Πώς να βγει, λοιπόν, το καλοκαίρι. Έπαιρνα το ΦΩΣ για να διαβάζω τις μεταγραφές. Ήταν μεγάλη διέξοδος για μένα. Ένα αγαπημένο μου πρόσωπο ήταν Ολυμπιακός κι έτσι, σαν πιτσιρικάς, έγινα κι εγώ Ολυμπιακός. Έρχονταν συγγενείς που ήταν Παναθηναϊκοί και μου έλεγαν να γράψω στο τετράδιο ότι είμαι Παναθηναϊκός με αντάλλαγμα σοκολάτες και καραμέλες. Όμως, εγώ δεν υπέκυπτα. Στο γήπεδο πήγαινα από πιτσιρικάς, μέχρι και πριν από 6-7 χρόνια. Και στην ΑΕΛ, αλλά κυρίως στα τοπικά, στον Τύρναβο, όπου μεγάλωσα. Αφήνοντας πίσω μου την παιδική ηλικία συνειδητοποίησα ότι μου άρεσε να παίζω, παρά να βλέπω. Σιγά σιγά απομακρύνθηκα, γιατί μεγαλώνοντας άρχισα να βλέπω όλο και περισσότερα αρνητικά και όλο και σπανιότερα αληθινά όμορφο ποδόσφαιρο. Η τελευταία πραγματικά σπουδαία ομάδα που είδα στην Ελλάδα ήταν η ΑΕΛ της δεκαετίας του ’80. Μου άρεσε πάρα πολύ εκείνη η ΑΕΛ. Ειδικά την περίοδο που πήρε το Κύπελλο με το 4-1 στον τελικό με τον ΠΑΟΚ είχε φαρμακερή ομάδα. Συμφωνώ με όσους λένε ότι έπαιζε καλύτερο ποδόσφαιρο και από τη χρονιά του πρωταθλήματος. Όλοι στη Λάρισα έχουμε αναρωτηθεί πόσο ψηλότερα θα είχε φτάσει και τι περισσότερο θα είχε καταφέρει αυτή η ομάδα αν δεν χάνονταν έτσι άδικα ο Κουκουλίτσιος με τον Μουσιάρη. Ειδικά ο Μουσιάρης θα γινόταν ανώτερος και του Καραπιάλη και του Δομάζου. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Ήταν εκπληκτικό ταλέντο. Είχα προλάβει να τους δω και τους δυο, ευτυχώς».
Ολυμπιακός: Αυτό που λείπει από τον Ελ Κααμπί
Μιλάμε για τους παλιούς και τους πιο πρόσφατους. Για τον Μαραντόνα, τον Πελέ, τον Κρόιφ, τον Δεληκάρη, τον Καραπιάλη, αλλά και τον Μέσι, τον Ζιντάν. Όταν, όμως, πέφτει στο τραπέζι η κουβέντα για τον κορυφαίο όλων των εποχών ο Θανάσης προτάσσει όχι μόνο το επίπεδο της ποδοσφαιρικής τέχνης, αλλά και το εκτόπισμα της προσωπικότητας. Έτσι κι αλλιώς, ως τραγουδοποιός, ανέκαθεν τον ενέπνεαν οι διαφορετικοί: «Στην Ελλάδα, για μένα, κορυφαία περίπτωση ήταν ο Χατζηπαναγής. Σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δύσκολο να πεις, αλλά προσωπικά είχα ανέκαθεν αδυναμία στον Τζορτζ Μπεστ. Εκτός των άλλων τον γούσταρα και σαν τύπο. Ήταν πυρπολημένο άτομο. Ήταν αντισυμβατικός, με ψυχή σε όλα και στο ποδόσφαιρο και στην προσωπική του ζωή. Οι περισσότεροι σημερινοί –όχι όλοι, για να μην αδικήσω κάποιους πραγματικά άξιους– μου φαίνονται φλώροι μπροστά του».
