Οι Κένεντι δεν θα ήθελαν να ξέρουμε για τη Ρόζμαρι

Εξαιτίας κάποιων επιπλοκών κατά τον τοκετό δεν μπόρεσε ποτέ να ανταποκριθεί στη σκληρή άμιλλα σωματική και πνευματική των εννέα παιδιών και έγινε θύμα της υστερίας μιας φιλόδοξης φαμίλιας.

Στα 15 της χρόνια διαγνώστηκε με νοητική καθυστέρηση και περιορίστηκε σε μια άχαρη μοναστική ζωή μακριά από τα αδέρφια της. Ακολούθησε ωστόσο την οικογένεια Κένεντι στη Βρετανία αλλά στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την επιστροφή στις ΗΠΑ, η συμπεριφορά της άλλαξε προς το χειρότερο και οι γονείς της την έκλεισαν σε μοναστήρι.

Η ντροπή και η αμηχανία της οικογένειας για αυτό το «μαύρο πρόβατο» ήταν έκδηλη. Θαρρείς πως η ίδια η Ιστορία που δεν ανέχεται τέτοια... παρατράγουδα στους κόλπους διάσημων οικογενειών επέβαλε στους οικείους της να εξαφανίσουν το πλάσμα αυτό από το χάρτη της πραγματικότητας.

Η κατάστασή της επιδεινώθηκε, οι καλόγριες που την παρακολουθούσαν αναφέρονταν σε επεισόδια επιληψίας και οι γιατροί συνέστησαν λοβοτομή. Η ατυχής αυτή ιδέα την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι και της στέρησε δια παντός όποια χαρά θα μπορούσε να της προσφέρει η ζωή.

Η Ρόζμαρι έχασε την ικανότητα της ομιλίας αλλά κυρίως έχασε αμετάκλητα την αγάπη των δικών της. Ο πατέρας της τρέμοντας μην τυχόν και η κατάστασή της επηρέαζε αρνητικά την πολιτική σταδιοδρομία των αγοριών του έκρυβε την αλήθεια και προτίμησε να μην την ξαναδεί. Η μητέρα χρειάστηκε είκοσι ολόκληρα χρόνια για να πάρει την απόφαση να την επισκεφθεί.

Ο Τζον Κένεντι στην ανάληψη των προεδρικών του καθηκόντων ερωτώμενος για την Ρόζμαρι απάντησε απλά πως αντιμετώπιζε νοητικά προβλήματα. Η μόνη που πραγματικά στάθηκε κοντά της ήταν η αδερφή της, η Γιούνις, ίσως γιατί δεν γοητευόταν τόσο για τα παιχνίδια εξουσίας που έπαιζαν τα αδέρφια της.

Η Γιούνις μάλιστα εμπνεύστηκε από την κατάσταση της Ρόζμαρι τον θεσμό των παραολυμπιακών αγώνων. Στο τέλος πάντως το χέρι της Ιστορίας έσβησε με περισσή αδιακρισία το δράμα της Ρόζμαρι Κένεντι.