Ο Κωνσταντάρας έπαιξε τον Μαυρογιαλούρο σαν να πρωταγωνιστούσε σε δράμα και όχι σε κωμωδία
Το μυστικό της επιτυχίας του Μαυρογιαλούρου δεν βρίσκεται στο γέλιο
Είναι γνωστό και το fosonline το έχει ήδη επισημάνει ότι η σπουδαία ελληνική κωμωδία της δεκαετίας του '60 «Υπάρχει και φιλότιμο» σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου είναι η κινηματογραφική μεταφορά μιας αποτυχημένης θεατρικής παράστασης με τίτλο «Ανώμαλη προσγείωση».
Η αρχική πρόταση του Σακελλάριου στον παλιό συμμαθητή του Λάμπρο Κωνσταντάρα, για την κινηματογραφική αυτή μεταφορά σκόνταψε στις έντονες αντιρρήσεις του ηθοποιού που αφενός δεν ήθελε να χρεωθεί μια α πριόρι αποτυχία και αφετέρου δεν θεωρούσε τον εαυτό του κωμικό.
Εσείς το ξέρατε ότι ο Μαυρογιαλούρος ήταν στην αρχή δράμα και όχι κωμωδία;
Σε όλες τις σκηνές της ταινίας ο Κωνσταντάρας έπαιζε με την εντύπωση πως πρωταγωνιστεί σε δράμα και όχι σε κωμωδία. Κρατούσε συνεχώς αποστάσεις από την όποια καρικατούρα της εποχής, αναδεικνύοντας το τραγικό στοιχείο της διαφθοράς και της ατζαμοσύνης που διέκρινε ανέκαθεν τους Έλληνες πολιτικούς. Ακόμα και στον πολιτικό λόγο που εκφώνησε στην Πλατανιά υιοθετεί απλά την κινησιολογία του Μουσολίνι αλλά με κάποια εγκράτεια. Αυτή ακριβώς η άρνησή του να βγάλει γέλιο πολλαπλασίασε το κωμικό στοιχείο στην ερμηνεία του. Στην ουσία ο Κωνσταντάρας έπαιζε πάντα σύμφωνα με τη σχολή Λογοθετίδη, δίνοντας δραματική έμφαση σε ρόλους καθαρά κωμικούς. Όταν έχασε αυτή την απόσταση από την κωμωδία, στις αρχές της δεκαετίας του '70 άρχισε να παρακμάζει ως ηθοποιός.
