M. Γιαννάκου: «Έχασα τις αισθήσεις μου στην Αρκτικη, αλλά έπρεπε να συνεχίσω» (vid,pics)

Ο Μάριος Γιαννάκου βρέθηκε στο… τέλος του κόσμου, πάλεψε με τον εαυτό του, βγήκε νικητής από τον αγώνα του στην Αρκτική και περιγράφει στο fosonline.gr όσα έζησε.

Όσο κι αν καταφέρει να εξηγήσει κανείς τι είναι το Ροβανιέμι 150, πιο σωστά μπορεί να το κάνει αυτός που το έχει ζήσει. Περιέγραψε μας τι ακριβώς είναι αυτός ο αγώνας…

O αγώνας του Ροβανιέμι 150 είναι ένας αγώνας υπεραπόστασης στην Αρκτική, όπου οι αθλητές τρέχουν ή περπατάνε με τα πόδια 150 χιλιόμετρα συνεχόμενα, σέρνοντας σε ένα έλκηθρο όλο τον εξοπλισμό και το φαγητό που θα χρειαστούν αυτές τις 42 ώρες του αγώνα.

Η πρώτη ερώτηση που έρχεται στο μυαλό του καθενός είναι το “γιατί”. Γιατί πήρες την απόφαση να συμμετάσχεις;

Γιατί νομίζω πως ο άνθρωπος πάντα έψαχνε και θα ψάχνει να βρει την σχέση του με τα όρια του και με όλα αυτά που νομίζει ότι δεν μπορεί να πετύχει. Αυτό που με οδηγεί σε τέτοιους αγώνες δεν είναι ούτε η επίδοση, ούτε κάτι άλλο που έχει να κάνει με κατάρριψη κάποιου ρεκόρ. Είναι πολύ πιο εσωτερικό και έχει να κάνει πάντα με την επιθυμία μου ζήσω μια περιπέτεια. Είναι το ίδιο συναίσθημα που είχαμε όλοι μικροί όταν ανεβαίναμε στα δέντρα για να δούμε την γειτονιά μας από ψηλά.

Υπό ποιες συνθήκες πραγματοποιήθηκε αυτός ο αγώνας;

Οι συνθήκες για τα ελληνικά δεδομένα μπορούν να θεωρηθούν ακραίες αλλά για εκεί είναι μία ακόμη μέρα με κρύο. Ξεκινήσαμε με -18 βαθμούς στην εκκίνηση και η θερμοκρασία έπεσε αρκετά πιο κάτω το βράδυ. Τα ψυχρά κύματα αέρα που έρχονται από τον βόρειο παγωμένο Ωκεανό κάνουν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη. Το απάτητο χιόνι που έφτανε πολλές φορές μέχρι το γόνατο ήταν επίσης μία πολύ δύσκολη κατάσταση που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με τον φίλο μου τον Χρόνη. Και όλα αυτά σέρνοντας το έλκηθρο που ζύγιζε 15 κιλά περίπου.

Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή που έζησες στη διάρκεια αυτών των 150χλμ. και γενικότερα σε αυτό το ταξίδι;

Υπήρξαν αρκετές έντονες και δυνατές στιγμές. Μία που ξεχωρίζω είναι αυτή που έχασα τις αισθήσεις μου από την κόπωση. Ευτυχώς επανήλθα γρήγορα με την βοήθεια του Χρόνη και συνειδητοποίησα πως πρέπει να συνεχίσω όσο και δύσκολο να ήταν για να μην πάθω κρυοπαγήματα.

Επίσης αναπολώ τις στιγμές που ζήσαμε με την ομάδα μου κοιτώντας το Βόρειο Σέλας. Οι Γιώργος Λέντζας, Μπάμπης Γκιριτζιώτης, Ορφέας Καλαφάτης, Γιάννης Σεββαστόπουλος, Δρόσος Δρόσσος. O Γιώργος κάνει ένα αντίστοιχο ντοκιμαντέρ για την προσπαθειά μου πάνω στον Αρκτικό Κύκλο.

Τι είδους προετοιμασία χρειάστηκε για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις σε τόσο δύσκολες συνθήκες;

Η προετοιμασία για έναν τέτοιο αγώνα είναι πνευματική περισσότερο και λίγο σωματική. Προσπαθούσα να συνηθίσω το σώμα μου και το μυαλό μου σε καταστάσεις κρύου γι’ αυτό πέρασα σχεδόν όλο τον χειμώνα κάνοντας παγωμένο ντουζ και παράλληλα κοιμόμουν σε κρύο δωμάτιο. Όσον αφορά το κομμάτι της φυσική κατάστασης, έκανα προπονήσεις σε χιονοσκεπείς περιοχές, κυρίως στην Ροδόπη και στο Φαλακρό της Δράμας.

Σκέφτηκες στη διάρκεια του αγώνα ότι δεν μπορείς άλλο, να εγκαταλείψεις;

Η ιδέα της εγακτάλειψης είναι πάντα εκεί. Ειδικά σε έναν τέτοιο αγώνα που οι πιθανότητες να τερματίσεις είναι εναντίον σου. Ωστόσο εκείνες τις αδύναμες στιγμές βρίσκω πάντα κάτι το οποίο με κρατάει να εκπληρώσω τον σκοπό μου.

Ποιες άλλες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου την ώρα που μέσα στα χιόνια, τον Αρκτικό Κύκλο, είσαι εσύ και το έλκηθρό σου;

Οι ώρες είναι πολλές, οπότε μπορείς να σκεφτείς και να λύσεις τα πάντα. Προσωπικά, σε αγώνες υπεραπόστασης σκέφτομαι και να αναλύω τα πάντα. Την παιδική μου ηλικία, τα χρόνια που πέρασα σαν φοιτητής, τι με έφερε εδώ πάνω. Προσπαθώ επίσης να λύσω προβλήματα που με ταλαιπωρούν. Είναι μία διαδικασία εσωτερικής και πνευματικής χροιάς θα έλεγα. Μετά από κάθε τέτοια δοκιμασία βγαίνεις διαφορετικός άνθρωπος.

Θα το ξανακάνεις;

Δε μπορώ να πω ναι, αλλά ούτε όχι . Νομίζω πως ότι είχε να μου δώσει αυτός ο αγώνας μου το έδωσε. Προτιμώ να πάρω ένα διαφορετικό ρίσκο για μια διαφορετική εμπειρία.

Πόσοι αθλητές έλαβαν μέρος, πόσοι τερμάτισαν; Ποιος ήταν ο χρόνος που έκανες εσύ;

Λάβαμε μέρος 57 αθλητές από όλο τον κόσμο και τερματίσαμε οι 14. Τερμάτισα στην 8η θέση σε χρόνο 39 ώρες και 35 λεπτά μαζί με τον φίλο μου τον Χρόνη.

Με τι άλλο ασχολείται ο Μάριος όταν δεν περπατάει μόνος στο χιόνι στον Βόρειο Πόλο;

Δουλεύω στην οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε στην Δράμα, είμαι αρθρογράφος στο σάιτ της Εναλλακτικής Δράσης και δίνω ανά διαστήματα ομιλίες με σκοπό την παρακίνηση των ανθρώπων. Μου αρέσει πολύ η μουσική και ζωγραφική επίσης.

Πώς ξεκίνησε αυτό το μικρόβιο της συμμετοχής σε αγώνες με τόσο μεγάλη δυσκολία;

Δεν είχα καμία σχέση με το τρέξιμο. Όταν ξεκίνησα να τρέχω ήμουν περίπου 141 κιλά, δηλαδή 50 κιλά παραπάνω από ότι είμαι τώρα. Η προσωπική ιστορία ενός φίλου ήταν αυτό που με έφερε σε τέτοιοες αποστάσεις.

Υπάρχει και ένας… αντίθετος αγώνας. Ο μαραθώνιος μέσα στην έρημο του Περού. Το έχεις σκεφτεί να συμμετάσχεις εκεί;

Υπάρχει για την ακρίβεια ένας λίγο πιο δύσκολος αγώνας από αυτόν του Περού. Αυτός της Σαχάρα. Είναι ένας αγώνας τρεξίματος μήκους 250 χιλιομέτρων. Σίγουρα θα ήθελα να τον κάνω κάποια στιγμή. Όνειρό μου είναι να κάνω σε κάθε ήπειρο από έναν τέτοιο αγώνα.

ΦΩΤΟ: Μπαμπης Γκιριτζιωτης