«Επικίνδυνο να οδηγείς μοτοσυκλέτα στην Αθήνα, όχι να κάνεις Παραπέντε»!

Μεσημέρι Πέμπτης και στην πλατεία Μπουρναζίου, στο Περιστέρι, μας περιμένει ο έμπειρος πιλότος του Αλεξιπτώτου πλαγιάς, Τάσος Δεληγιώργης. Μαζί του κάναμε τη διαδρομή Αθήνα – Πλαταιές Βοιωτίας και βρεθήκαμε στο όρος Κιθαιρώνας, ένα απ’ τα πολύ γνωστά σημεία του σπορ που θα μας απασχολήσει στο σημερινό μας αφιέρωμα.

Καλύψαμε σχεδόν 77 χιλιόμετρα, σε 1 ώρα και 10 λεπτά, με το δεύτερο μισό μέρος της διαδρομής να είναι μακριά από μεγάλες λεωφόρους και πόλεις. Ο καθαρός και δροσερός αέρας δεν άργησε να επηρεάσει αναζωογονητικά τα κύτταρά μας ενώ η χαμηλή υπόκρουση rock κομματιών που έπαιζαν στο cd-player του οδηγού μάς έβαλε για τα καλά στο κλίμα... «Λίγες δόσεις από “U2” και “Iron Maiden” είναι απαραίτητες πριν τις πτήσεις…», μάς εξηγεί ενώ ταυτόχρονα επισημαίνει για τα βασικά χαρακτηριστικά του Παραπέντε. «Αν εξαιρέσουμε κάποιες κρύες μέρες του χειμώνα, όλο τον υπόλοιπο χρόνο και εφόσον υπάρχει ο κατάλληλος αέρας, μπορείς πετάξεις», σημειώνει.

Φτάνοντας στο βουνό, η θέα και μόνο σε αποζημιώνει για την επιλογή σου να μεταβείς εκεί. Απόλυτη ησυχία, απόλυτη ελευθερία. Οι πτήσεις έχουν ήδη ξεκινήσει. Τα αλεξίπτωτα πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας και οι πιλότοι απολαμβάνουν και διασκεδάζουν. Δέος! Δε βλέπουμε την ώρα να αρχίσουμε τις συνεντεύξεις για να τα μάθουμε όλα. Μείναμε στις Πλαταιές έως τις δέκα το βράδυ, πίνοντας και μια μπύρα με όσους γνωρίσαμε εκεί. Το συμπέρασμά μας: «Μην φοβάστε το Παραπέντε· σεβαστείτε το και τολμήστε το!».

«Το “εγώ” σου καθορίζει την ασφάλειά σου»

Ένας από τους πλέον έμπειρους Έλληνες εκπαιδευτές, ο Διονύσης Βλασσόπουλος, της σχολής «Freedom», μας εξηγεί όλα όσα πρέπει να γνωρίζει κανείς για το αλεξίπτωτο πλαγιάς και προτρέπει τους ενδιαφερόμενους να το τολμήσουν.

-Τι είναι το αλεξίπτωτο πλαγιάς;

Είναι καθαρά πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Για εμένα είναι ισορροπία, αρμονία, μια απόδραση από την καθημερινότητα και από την μεγαλούπολη της Αθήνας. Ξεσκόνισμα του μυαλού. Ένα εγκεφαλικό σπορ σα να παίζεις σκάκι. Είναι ένα παιχνίδι αναζήτησης ανοδικών ρευμάτων, ένα παιχνίδι που κάνεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, για να καταπολεμήσεις το εγώ σου και τη ματαιοδοξία σου. Προσφέρεται για να πάρεις πολλές δόσεις αδρεναλίνης ή να κάνεις μια ρομαντική πτήση για να χαλαρώσεις…

-Πώς το ξεκίνησες;

Όταν ήμουν μικρός, στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, έβλεπα τα αεροπλάνα να περνάνε πάνω από το κτήμα μου. Όταν με ρωτούσαν τι θέλεις να γίνεις, απαντούσα: πιλότος, να πετάω. Στα έξι μου χρόνια έκανα την πρώτη μου πτήση. Πήδηξα από τον όροφο με την ομπρέλα (!) για να κάνω τον αλεξιπτωτιστή και φυσικά έσπασα τα πόδια και τα χέρια μου. Είμαι από την πρώτη-δεύτερη γενιά ανθρώπων που ξεκίνησαν το αλεξίπτωτο στην Ελλάδα. Πετάω 28 χρόνια και εκπαιδεύω τα 25 απ’ αυτά.

-Ποιοι μπορούν να κάνουν Παραπέντε;

Το αλεξίπτωτο πλαγιάς απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, σε άντρες και γυναίκες. Για να ασχοληθεί κανείς πρέπει να έχει συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας του. Είναι κυρίως ένα εγκεφαλικό σπορ δεν απαιτείται αντοχή. Και ένας που δεν είναι γυμνασμένος μπορεί να κάνει. Όπως σε όλα τα σπορ, όποιος ξεκινάει κάποια δραστηριότητα προσκομίζει πιστοποιητικό υγείας. Για εμένα όμως το σημαντικότερο που χρειάζεται να έχει όποιος θέλει να ασχοληθεί, είναι πνευματική υγεία. Είναι ένα σπορ που απευθύνεται σε έξυπνους ανθρώπους. Χρειάζεται να σκεφτείς αρκετά και αυτή είναι η γοητεία του.

-Τι εξοπλισμός απαιτείται;

Ο απαραίτητος εξοπλισμός είναι η πτέρυγα, το κυρίως αλεξίπτωτο δηλαδή που πετάμε, το κάθισμα που καθόμαστε άνετα, το κράνος, παπούτσια αθλητικά, το εφεδρικό αλεξίπτωτο ή αλλιώς το σύστημα διάσωσης για μια δύσκολη στιγμή, τον ασύρματό σου για να έχεις επικοινωνία με τους άλλους πιλότους και τον εκπαιδευτή και τέλος ένα gps. Αυτός είναι ο βασικός εξοπλισμός.

-Το κόστος είναι μεγάλο;

Το κακό που έχει αυτό το σπορ είναι ότι δίνεις όλα τα χρήματα στην αρχή. Δηλαδή πληρώνεις κάπου στα 600 ευρώ για την εκπαίδευση και άλλα 3000 ευρώ για έναν καινούργιο εξοπλισμό ή τα μισά για έναν μεταχειρισμένο. Αυτοί έχουν διάρκεια για κάποια χρόνια. Περίπου στα δέκα χρόνια οι καινούργιοι. Η συντήρηση του εξοπλισμοί δεν υπερβαίνει σε καμία περίπτωση τα 80 με 100 ευρώ το χρόνο.

-Πόσα μαθήματα πρέπει να κάνει κανείς για να πετάξει μόνος του;

Θα χρειαστεί δέκα μέρες. Η εκπαίδευση χωρίζεται σε τρία τμήματα: Τρεις-τέσσερεις μέρες αφιερώνουμε στο έδαφος. Στο επόμενο στάδιο είναι οι χαμηλές πτήσεις από λόφο 20-30 μέτρων. Ο μαθητής εκεί μαθαίνει να απογειώνεται, να στρίβει γύρω από τον εξοπλισμό του, να προσγειώνεται και αν τα πηγαίνει καλά και υπάρχει καλή επικοινωνία με τον εκπαιδευτή τότε έρχεται στο βουνό και κάνει 10-15 υψηλές πτήσεις. Το σπορ έχει την εξής ιδιαιτερότητα: Πολύ εύκολα πετάς, αλλά πολύ δύσκολα μαθαίνεις. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να κατακτήσεις τον ουρανό. Στη ζωή πολλά πράγματα αγοράζονται, αλλά στον ουρανό όλα κατακτιούνται.

-Είναι επικίνδυνα στον ουρανό;

Πάντα εγκυμονούν κίνδυνοι. Για εμένα είναι πολύ πιο επικίνδυνο να οδηγείς μοτοσικλέτα στην Αθήνα, από το να κάνεις Παραπέντε. Αλλά δεν παίζουμε σκάκι εδώ, ούτε γκολφ. Είμαστε στον αέρα πάντα υπάρχουν κίνδυνοι. Ο βασικότερος για εμένα είναι το «εγώ» των ανθρώπων και η άγνοια. Η στατιστική έχει δείξει ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν αυτό το σπορ και είναι συνετοί, ώριμοι και υπεύθυνοι ο βαθμός ατυχημάτων βρίσκεται στο μηδέν! Οι άνθρωποι που δεν είναι συνετοί και παίρνουν ρίσκα, το να μην πάθουν ατύχημα στατιστικά είναι… μηδέν! Το «εγώ» σου καθορίζει την ασφάλειά σου. Ξέρουμε από πριν πετάξουμε τους κινδύνους που διατρέχουμε. Βγάζουμε το λεγόμενο σχέδιο πτήσης και από εκεί και πέρα ανάλογα ο καθένας πόσο θέλει να ρισκάρει το γνωρίζει. Υπάρχει πολλή γνώση. Όλα τα βουνά στην Ελλάδα τα γνωρίζουμε. Αν πετάξεις μέσα στα πλαίσια της ασφάλειας δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όσοι ασχολούμαστε με αυτό το σπορ οφείλουμε να έχουμε γνώσεις αεροδυναμικής και μετεωρολογίας, τις οποίες τις αποκτάμε μέσα από την εκπαίδευση. Επικίνδυνα δεν είναι τα σπορ, επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα σπορ. Όλα καθορίζονται από τον ανθρώπινο παράγοντα. Η υπομονή είναι αρετή. Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, όλα συμβαίνουν γρήγορα. Στον ουρανό όμως πετάνε οι ικανοί, υπάρχει αξιοκρατία και αυτή την καθορίζει ο ουρανός…

-Χρειάζεται να έχεις κανείς και… τρέλα για να κάνει αυτό το σπορ;

Δεν χρειάζεται να έχεις καμία δόση τρέλας… Είναι σημαντικό να γνωρίζεις, πριν ασχοληθείς, γιατί θέλεις να το κάνεις. Επειδή ο τρόπος ζωής που έχουμε στην Αθήνα είναι παραφύση έχουμε την ανάγκη να βγούμε στη φύση. Να ξεφύγουμε. Αυτοί που έρχονται εδώ δεν είναι τρελοί. Είναι πολιτικοί, καθηγητές, επιστήμονες. Δεν ενοχλούμε όταν το ακούω αυτό, έχω μάθει να ακούω τους ανθρώπους και το σέβομαι. Αλλά είναι ένα σπορ που δεν απευθύνεται σε τρελούς ή παράτολμους ανθρώπους. Απευθύνεται σε λογικούς ανθρώπους που είναι συνειδητοποιημένοι για τι έρχονται στο βουνό. Το ότι ερχόμαστε στο βουνό δεν είναι μόνο για την πτήση. Είναι ο τρόπος ζωής που έχουμε με το αλεξίπτωτο πλαγιάς. «Πεθαίνουμε» για να πετάξουμε, δεν πετάμε για να πεθάνουμε…

-Έχεις κινδυνεύσει ποτέ;

Μία φορά όταν ξεκίναγα και αυτό λόγο της άγνοιάς μου και του «εγώ» που είχα. Χρειάστηκε να ανοίξω το εφεδρικό μου αλεξίπτωτο. Το Παραπέντε με βοήθησε να καταπολεμήσω τη ματαιοδοξία μου.

-Η πιο δύσκολη στιγμή με μαθητή;

Έχω εκπαιδεύσει πάνω από χίλια άτομα, αλλά δεν μου έχει τύχει κάτι. Γιατί στηρίζομαι στην ποιότητα του εξοπλισμού και στις καιρικές συνθήκες. Τα πάντα είναι ο καιρός. Επιλέγω πάντα οι μαθητές μου να πετάνε σε καλές συνθήκες έτσι ώστε να μη χρειαστεί να δείξουν πόσο ικανοί είναι σε δύσκολες καταστάσεις.

-Έχεις αρνηθεί ποτέ να αναλάβεις μαθητή;

Βέβαια. Αν είναι ασεβής και κυρίως αν παθαίνει πανικό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοί να πετάξουν.

-Αγώνες γίνονται;

Ναι. Κυρίως το πρωτάθλημα αποστάσεων και ταχύτητας. Ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα σε συγκεκριμένη απόσταση. Σε ευθείες γραμμές οι αποστάσεις είναι περίπου στα 70 χιλιόμετρα. Και αυτές καλύπτονται με 4-5 ώρες πτήσεις.

«Αν σεβαστείς τους κανόνες δε θα κινδυνεύσεις».

Το να είναι κανείς θαμώνας στον Κιθαιρώνα και να μη γνωρίζει τον Σάκη Τουρκοχωρίτη, απλά είναι αδύνατο! Ο εξαιρετικά ικανός και πολύπειρος πιλότος (που μεταξύ άλλων είναι και παραγωγός του «Mala Peruviana» - φυσικός χυμός ντομάτας), μίλησε στο «Φως» για το αγαπημένο του σπορ, εξηγώντας μας: «Εδώ βρισκόμαστε στα 700 μέτρα και βάσει των συνθηκών που επικρατούν στο σημείο, ένας έμπειρος πιλότος μπορεί να πετάξει μέχρι τα 3000 μέτρα. Εγώ ξεκίνησα το 1998. Μένω στην Αθήνα, αλλά ο Κιθερώνας είναι το… σπίτι μου.

Το Παράπεντε είναι ένας τρόπος να αντιληφθείς αλλιώς τα πράγματα. Ο καθένας νιώθει διαφορετικά την επαφή με αυτό το σπορ. Πρέπει να λειτουργούμε με σεβασμό για να απολαμβάνουμε την ελευθερία που μας προσφέρει. Προσωπικά δεν το φοβήθηκα ποτέ. Κάποιες φορές κινδύνευσα. Όταν παραβείς τους κανόνες και υπερεκτιμάς τις ικανότητές σου τότε συμβαίνει αυτό. Δεν μαζεύονται όλα στον αέρα. Αλλά αν προβλέψεις και σεβαστείς τους κανόνες δεν θα κινδυνεύσεις. Όταν παραβείς τους κανόνες μπορεί να κινδυνεύσεις».

-Σε ποιους δεν θα το συνέστηνες;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν υπακούν σε κανόνες ή θεωρούν πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Αυτοί ίσως δεν πρέπει να το ακολουθήσουν…

-Έχουν κάποιο κοινό χαρακτηριστικό όσοι ασχολούνται με το Παραπέντε;

Είναι άνθρωποι δραστήριοι και ψάχνουν κι άλλα πράγματα. Είναι ένα σχολείο το Παραπέντε. Εμένα με έμαθε να προβλέπω για να… έχω. Επίσης να χειρίζομαι καταστάσεις.

-Σου άλλαξε τον χαρακτήρα;

Ναι. Αναθεώρησα κάποια πράγματα για τον κίνδυνο. Κατάλαβα πως πρέπει να τον κοντρολάρουμε στη ζωή μας και να μη μας σταματάει από πράγματα, αλλά να γίνεται συνοδοιπόρος μας.

-Πώς είναι να είσαι στον αέρα;

Θα έλεγα πως νιώθεις την απόλυτη ελευθερία.

«Φοβάσαι την ελεύθερη πτώση; Κάνε… Παραπέντε»!

Την ημέρα που βρεθήκαμε στον Κιθαιρώνα, ο Διονύσης Βλασσόπουλος είχε προγραμματίσει και δύο πτήσεις εθισμού (σ. έτσι λέγονται οι πτήσεις που αναλαμβάνει να κάνει ένας εκπαιδευτής, με διθέσιο κάθισμα, έχοντας μαζί του κάποιον μη εκπαιδευμένο). Με την Κατερίνα Ρούσσου και την κόρη της Νικολέτα. Μόνο συνηθισμένη… Ελληνίδα μαμά δε θα χαρακτηρίζαμε την Κατερίνα, που, μόλις προσγειώθηκε, μας είπε: «Ήταν τέλειο! Πάρα πολύ ωραία εμπειρία η αίσθηση του να μην πατάς στη γη. Ήταν δροσερά εκεί πάνω! Όταν προσγειωθήκαμε ένιωσα πως ξανά ήρθα στα… ζεστά. Δεν κρύωνα, αλλά καταλάβαινα πως είχε περισσότερο καθαρό αέρα…».

-Φοβήθηκες;

Όχι. Ήθελα να το δοκιμάσω. Μου αρέσουν τα εξτρίμ σπορ. Έχω κάνει και ελεύθερη πτώση. Διαρκεί 45 δευτερόλεπτα. Άλλη εμπειρία βέβαια από το Παραπέντε, αλλά εξίσου εντυπωσιακή.

-Θα το ξανά κάνεις;

Εννοείται!

-Θα το πρότεινες;

Φυσικά. Ειδικά αν κάποιος φοβάται να την ελεύθερη πτώση, θεωρώ ότι είναι πιο βατό το Παραπέντε. Ίσως και πιο ασφαλές. Εκεί νιώθεις την πίεση στο πρόσωπο, εδώ τίποτε, απλά κάθεσαι και απολαμβάνεις τη βόλτα! Όλα αυτά σου γεμίζουν τις μπαταρίες για να έχεις καλύτερη καθημερινότητα.

-Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου;

Δραστήρια, δεν μπορώ τον καναπέ. Επειδή είμαστε σε πίεση καθημερινά πρέπει να κάνεις πράγματα που θα σε ανανεώνουν.

«Μια διαφορετική καθημερινότητα, μακριά απ’ τη ρουτίνα»

Με τη Νικολέτα Ρούσσου, μιλήσαμε πριν απογειωθεί. Και μας είπε η 20άχρονη, που είναι Ολυμπιακός και Λίβερπουλ: «Είμαι ένας δραστήριος άνθρωπος που επιζητώ μια διαφορετική καθημερινότητα μακριά από τη ρουτίνα. Μου αρέσουν τα πιο ιδιαίτερα σπορ και σκέφτηκα να δοκιμάσω κάτι καινούργιο. Η αλήθεια είναι ότι με παρακίνησε και η μαμά μου. Δεν λες πως κάνει πράγματα που κάνει μια… συνηθισμένη μαμά.

-Τι πιστεύεις ότι θα νιώσεις;

Το άγχος μου είναι κυρίως για την απογείωση, αλλά πιστεύω ότι όταν είμαι στον αέρα απλά θα απολαύσω τη θέα.