Ολυμπιακός: Δίψα για μπάλα
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο βαθμοί και νίκες. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το σοκ της ισοφάρισης από μία τελική του αντίπαλου. Ούτε οι στατικές φάσεις ή η νευρικότητα. Άλλο είναι...
Τελικά ο Ολυμπιακός δε νίκησε 1-0 όπως οι άλλοι. Ούτε με κόρνερ, όπως οι άλλοι. Πληγώθηκε από ένα τέτοιο και δε νίκησε καν ένα δικό του παιχνίδι.
Είναι, όμως, μόνο αυτό που πρέπει να προβληματίζει; Και να ανοίγει πάλι κουβέντες για ευθύνες, μεταγραφές, αλλαγές, κακές επιλογές και όλα τα γνωστά;
Είναι τελικά θέμα ότι δεν έπαιζε ο Τσικίνιο ή ο Μουζακίτης ή ο... Ποντένσε και ο Φορτούνης που δεν κατάφερε ο Ολυμπιακός να πάρει ένα τέτοιο παιχνίδι;
Ή ότι η απόσταση από τους κάτω μειώθηκε αντί να αυξηθεί; Ή ότι χάθηκε ένα ακόμη ματς από τα προαπαιτούμενα για τίτλους, ενώ η ομάδα έχει φέτος δύο μεγάλες νίκες (με πραγματικά καλό επιθετικό θέαμα από την... ίδια ομάδα, όχι άλλη) και μία εκτός έδρας ισοπαλία στα τρία ντέρμπι της;
Δεν είναι και κάτι άλλο μήπως; Ένα παιχνίδι σαν κι αυτό με την Καλλιθέα που άντεξε μέχρι το γκολ του Κωστούλα, δηλαδή μέχρι να γίνει το απλώς απαραίτητο προβάδισμα, δεν έπρεπε να εξελιχθεί αλλιώς; Με ανοιχτούς χώρους, δεν έπρεπε κάποια στιγμή να γίνει ένα ωραίο ξέσπασμα, με καλή μπάλα, όρεξη για μεγάλο σκορ, χαρά στον κόσμο της ομάδας που το έβλεπε από την τηλεόραση;
Τα έβαζε κι η Ίντερ το ένα μετά το άλλο στη Ρώμη με τη Λάτσιο, την ώρα που προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε τα ανεξήγητα και πώς ένας παίκτης πήδηξε μόνος του για την κεφαλιά ανάμεσα σε μία ολόκληρη άμυνα που μπερδεύτηκε κι από τον αντίπαλο τερματοφύλακα, ο οποίος είχε κάνει την απέλπιδα προώθηση.
Γιατί μετά το 65' να μη γίνει το 0-1... 0-4; Ή έστω να επιδιωχθεί κάτι τέτοιο; Κι ας μην έμπαιναν τα γκολ, ας γινόταν έστω μία φάση στην περιοχή της Καλλιθέας. Για μισή ώρα δεν έγινε καμία.
Δεν μπορούν να το κάνουν οι συγκεκριμένοι παίκτες; Αποκλείεται. Ακόμη και για να δείξουν ότι μπορούν, δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από ένα τέτοιο ματς, μετά το προβάδισμα.
Μόνο που για να το κάνεις πρέπει εκτός από προσήλωση για τις νίκες να έχεις κι αυτό το πάθος για μπάλα, για το ίδιο το παιχνίδι, που έχει ο 40αρης τύπος της φωτογραφίας μας. Ο οποίος ήταν αντίπαλος της παντοτινά δικής του ομάδας, αλλά δε σταματούσε να παλεύει και να χαίρεται το ποδόσφαιρο μέχρι να γίνει αλλαγή. Κι αυτή τη δίψα οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν την είχαν. Και τελικά δε νίκησαν κιόλας.
Πραγματικά κρίμα. Κι όχι για το 1-1. Για τα υπόλοιπα...
