ΑΕΚ: Στην ίδια ...βάρκα παίκτες, κόσμος και προπονητής!

Ήταν πολλά τα ζητούμενα για την ΑΕΚ πριν από τον αγώνα με τον αγώνα με τον Άρη για το πρωτάθλημα.

Πέραν του προφανούς, να επιστρέψει στις επιτυχίες - μετά το καταστροφικό 4-1 από τον Ολυμπιακό, πριν μία εβδομάδα - δείχνοντας αντίδραση και ...σφυγμό, το να πάει στο επόμενο ματς με τους «κίτρινους» για το Kύπελλο, την Τρίτη (03/12, 19.30) υπό τις καλύτερες των συνθηκών.

Ει δυνατόν κάνοντας διαχείριση.

Όλα αυτά έγιναν. Και με το παραπάνω...

Η νίκη δεν ήταν ούτε διαδικαστική, ούτε με το... στανιό. Aντίθετα ήταν απόρροια της θέλησης όλων να βγει η ομάδα από την περιδίνηση, που περιήλθε λόγω της «εσωστρέφειας» και της ομφαλοσκόπησης. που ενέσκηψαν μετά το «ερυθρόλευκο» «καρέ».

Έτσι, όσα γκολ έφαγε στο «Γ. Καραϊσκάκης», τα έβαλε στον Άρη, που πλήρωσε τα ...σπασμένα του Νέου Φαλήρου.

Συν τοις άλλοις, με τον νικητή να έχει κριθεί από το φινάλε του πρώτου μέρους, ο Αλμέιδα μπόρεσε να διαχειριστεί χρόνους, ενόψει της ρεβάνς του «Βικελίδης» (όπου η ομάδα του θα πάει να υπερασπιστεί το υπέρ της 1-0, του πρώτου αγώνα, για την φάση των «16»).

Παράλληλα μετέφερε, με την «εικόνα» του αγώνα και το εύρος της επικράτησης, όλη την πίεση στους Θεσσαλονικείς.

Ωστόσο, εξίσου σημαντικό με τη διαπίστωση της αγωνιστικής κατάστασης και της διάθεσης της ομάδας ήταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μετά τη δεύτερη κρίση της σεζόν (προηγήθηκε εκείνη μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό από τη Νόα, το Δεκαπενταύγουστο) που έφερε - για πρώτη φορά επί ημερών Αλμέιδα - όχι μόνο προπονητολογία, αλλά και «λαϊκά δικαστήρια», έξω από τις προπονητικές εγκαταστάσεις των Σπάτων, λίγο πριν την επίσκεψη του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ.

Τα ερωτηματικά πολλά.

Αν θα πήγαινε ο κόσμος και ποια διάθεση θα είχε απέναντι στην ομάδα, που τη φετινή σεζόν ούτε αγωνιζόταν καλά κι ούτε είχε συνέχειά ή συνέπεια.

Τα άλλοθι πολλά, για το «κιτρινόμαυρο» κοινό.

Ωστόσο, ούτε η κακοκαιρία «Μπόρα», ούτε το ...ξενέρωμα του Nέου Φαλήρου, που προστέθηκε σε όσα είχαν προηγηθεί, κράτησαν τον κόσμο μακριά από το γήπεδο (που σχεδόν γέμισε) και όχι μόνο αυτό, αλλά όσοι ήρθαν το έκαναν με σκοπό να περάσουν μηνύματα στήριξης τόσο στην ομάδα, όσο και στον προπονητή προσωπικά.

Παίρνοντας την ...πάσα του Aργεντινού, που παραμονή του αγώνα είχε ζητήσει ενότητα και είχε διατρανώσει την πίστη του για την κατάκτηση των εγχώριων τίτλων, το κοινό όχι μόνο ανταποκρίθηκε κι έκανε το όνομα του σύνθημα – όπως τα προηγούμενα 2,5 χρόνια (δείχνοντας ότι η σχέση παραμένει των δύο πλευρών παραμένει αρραγής) - αλλά και τραγούδησε για νταμπλ.

H στάση τους έδειξε ότι οι υποστηρικτές του Αλμέιδα παραμένουν η πλειοψηφία και τουλάχιστον απ’ όσους πάνε στο γήπεδο η συντριπτική.

Και τελικά είναι αυτοί που... μετράνε - αφού καταθέτουν τον οβολό τους (ή και πολύ παραπάνω αν μιλάμε για διαρκείας) – κι όχι τα τρολ του διαδικτύου ή ομάδες αγανακτισμένων!

Εξίσου σημαντικό για το κλίμα στα ενδότερα της ομάδας είναι ότι τα γκολ πανηγυρίστηκαν όχι ως συνήθως αλλά με ...κούρσα προς τον πάγκο και με αγκαλιά στον προπονητή.

Δείγμα της πίεσης που ένιωσαν τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και το ότι νιώθούν όλοι ότι είναι στην ίδια ...βάρκα!

Και αν από τον Μουκουντί, που είναι και 2,5 χρόνια στην ομάδα φαίνεται φυσιολογικό, το ότι μπήκε στο ...τριπάκι κι ο «πολύς» και σταρ Μαρσιάλ μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί.

Το ζητούμενο πλέον, αφού το «μαύρο σύννεφο» έφυγε πάνω από τα κεφάλια όλων, να το διατηρήσουν μακριά.

Και για γίνει αυτό χρειάζεται σταθεροποίηση σε στάνταρ αγωνιστικά σαν του Σαββατιάτικου αγώνα