ΑΕΚ: Oι «δεμένες ζώνες» είναι και για τις ...αναταράξεις!

Ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν το είχε πει...

«Δέστε τις ζώνες» είχε τονίσει - πέραν της μίας φοράς (για να εντυπωθεί προφανώς, «καθώς επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως») – ο Mάριος Ηλιόπουλος, κατά τη διάρκεια των «προγραμματικών δηλώσεων» του, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του ως νέος ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΑΕΚ.

Η ατάκα του – που αποτελεί «κόπια» εκείνης του Πεπ Γκουαρντιόλα όταν το 2008 ανέλαβε την Μπαρτσελόνα (μ’ ότι κοσμοϊστορικό για το άθλημα ακολούθησε...) – ήταν πρόδηλα εμπνευσμένη από την εμπειρία του επιχειρηματία στους αγώνες αυτοκινήτου κι αποτελούσε συγκερασμό των δύο μεγάλων αδυναμιών του (πέραν των ακτοπλοϊκών του επιχειρήσεων): της ταχύτητας και του «δικεφάλου».

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ενώ ο «Σούπερ Μάριο», σε εκείνες τις δύο συνεντεύξεις Τύπου του Ιουνίου (μία για την ανακοίνωση από πλευράς Μελισσανίδη ότι η ΠΑΕ πωλήθηκε, έχοντας τον στο πλευρό του και η έτερη κατά μονάς, αναλυτικότερη, για την παρουσίαση των πλάνων του) ουσιαστικά προανήγγειλε... εκτόξευση, στο πεντάμηνο που ακολούθησε η ομάδα ταλανίζεται από συνεχείς «αναταράξεις»!

Πρώτη - και βασικότερη καθότι δεν επιδέχεται ...επιδιόρθωσης – ο επονείδιστος αποκλεισμός από την (παγκοσμίως άγνωστη ως τότε) Αρμένικη Νόα, που - πέραν του συντριπτικού χτυπήματος στο γόητρο του συλλόγου και τα όποια οικονομικά οφέλη προσδοκούσε από το Conference League – είχε και ποδοσφαιρικές επιπτώσεις.

Αφού η σεζόν είχε προετοιμαστεί με τρεις διοργανώσεις (εξ ου και οι 30 ποδοσφαιριστές) και από μέσα Αυγούστου μειώθηκαν κατά μία.

Ακολούθησαν οι αβελτηρίες εντός συνόρων.

Με Λαμία στη Ν. Φιλαδέλφεια (1-1) και η αδυναμία εκτός έδρας (0-0 με Καλλιθέα, στη Λεωφόρο και ήττες, 1-0, σε Αγρίνιο και Σέρρες), πριν το ...ναυάγιο στο «Γ. Kαραϊσκάκης», που σηματοδότησε την έναρξη της δεύτερης περιόδου κρίσης επί των ημερών Ηλιόπουλου.

Που προφανώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών, για ότι παρουσιάζει (και για ότι δεν παρουσιάζει) η ΑΕΚ εντός αγωνιστικού χώρου.

Δεν θα μπορούσε να μην είναι.

Όχι μόνο γιατί είναι γνωστή η παροιμία για το ψάρι και το... κεφάλι του, αλλά γιατί με τις κινήσεις του (ή την έλλειψη τέτοιων) ο «Σούπερ Μάριο» δεν πρόλαβε καταστάσεις.

Καταρχάς, παρά τις συνεχείς, δημόσιες, εκκλήσεις του προπονητή για μείωση του ρόστερ, μετά τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό, ο μόνος που έφυγε ήταν ο Ζίνι κι όχι μόνο αυτό, αλλά αποκτήθηκε ο (πλέον ακριβοπληρωμένος στα χρονικά της ομάδας παίκτης) Mαρσιάλ, που θα είχε απαιτήσεις σε «ζωτικό χώρο» (και χρόνο) στην 11αδα.

Ανεξαρτήτως του ότι ο Γάλλος δείχνει να ανανίπτει (μετά από 10μηνη απραξία) - εν αντιθέσει με τα «πουλέν» (Παρέιρα - Λαμέλα) του βαλλόμενου (όχι άδικα) εσχάτως, Αλμέιδα - ο προπονητής, σχεδόν ευθαρσώς, «φωτογραφίζει» το μεγάλο ρόστερ (και τη διατήρηση των ευαίσθητων ισορροπιών στα ενδότερα τους ποδοσφαιρικού τμήματος) ως βασική αιτία των προβλημάτων της ομάδας, παρότι υποχρέωση του είναι η παρουσίαση μιας ανταγωνιστικής ομάδας με ότι υλικά που έχει στα χέρια του.

Από την άλλη η (επίσημη, τουλάχιστον)... αφωνία, ενώ η αποδόμηση του Αργεντινού συνεχίζεται, με την ακατάσχετη προπονητολογία, μόνο καλό δεν κάνει, αφού υπάρχει πιθανότητα να εκλειφθεί από τους παίκτες ως έλλειψη στήριξης στον τεχνικό, μ' ότι συνεπάγεται αυτό για τις σχέσεις εντός των αποδυτηρίων.

Ο Mάριος Ηλιόπουλος έχει το άλλοθι της έλλειψης εμπειρίας στο «τιμόνι» μιας ΠΑΕ (που πέραν μιας AE σχετίζεται με τη διαχείριση προσωπικοτήτων του ποδοσφαιρικού τμήματος, αλλά και του θυμικού των υποστηρικτών της), αλλά από την επιχειρηματική του δράση θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ο «καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται»...