Μαθαίνοντας από την αρχή

Ο Παναθηναϊκός μαθαίνει στα χέρια του Ρουί Βιτόρια πως να καταφέρνει να κερδίζει. Στο διάστημα της έως τώρα παραμονής του Πορτογάλου στο προπονητικό κέντρο στο Κορωπί έχουν γίνει ασφαλώς αρκετά βήμα τα μπροστά και αυτό αργά, αλλά σταθερά φαίνεται.

Πως θα μπορούσε να πάει άλλωστε χειρότερα το «τριφύλλι» μετά τα όσα έγιναν με τον Ντιέγκο Αλόνσο; Πολύ χειρότερα είναι η απάντηση.

Κι όμως ο Παναθηναϊκός από το -7 την 7η αγωνιστική έχει βρεθεί στο -2 από την κορυφή στην 12η παρά τις απώλειες βαθμών, τα παιδαριώδη λάθη, το απόλυτο… τίποτα, που πάλευε να καλυφθεί πίσω από το ατομικό ταλέντο και την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών.

Πέρα από τις νίκες και την αναρρίχηση εκείνο που μετράει είναι το πως έρχεται η ανάκαμψη. Ο τρόπος με τον οποίο ο Βιτόρια προσπαθεί να αλλάξει τον βηματισμό της ομάδας του, το πως σκέφτεται και λειτουργεί πάνω στον αγωνιστικό χώρο και πως θα μπορέσει να πάρει το 200% από κάθε παίκτη.

Το ματς με τον Παναιτωλικό για παράδειγμα ήταν μια απόλυτη προσομοίωση της κατάστασης που επικρατεί στους «πράσινους». Κακό ξεκίνημα προσήλωση στο παιχνίδι, αλλά άτσαλα τελειώματα επειδή δεν υπάρχει σοβαρός σέντερ φορ να… σκοτώνει τις φάσεις.

Ο Τετέ με τον Βαγιαννίδη βρίσκουν τη «χημεία» τους στα δεξιά και αρχίζουν να δημιουργούν ένα δίδυμο που μπορεί να κάνει την διαφορά.

Ο Αράο έχει πλέον αντιληφθεί πως δεν είναι ανάγκη να τρέχει παντού για να καλύψει τα πάντα και στο τέλος να μην έχει ούτε μυαλό και δυνάμεις, αφού υπάρχουν αυτοματισμοί στα χαφ.

Ακόμα κι όταν «στράβωσε» το παιχνίδι με την ισοφάριση του Παναιτωλικού ο Παναθηναϊκός δεν πανικοβλήθηκε. Έστρωσε τη μπάλα στο χορτάρι, άρχισε να… πολιορκεί συντεταγμένα την άμυνα των γηπεδούχων χωρίς να καταφεύγει σε σέντρες και ηρωϊκά γιουρούσια.

Δικαιώθηκε λίγο πριν τελειώσει το ματς μετά από μια ωραία προσπάθεια, που είχε συγκεκριμένη λογική και σχεδιασμό. Καμία σχέση με το πρόσφατο παρελθόν…

Φυσικά υπάρχουν και προβλήματα τεράστια. Ειδικά στην άμυνα, όπου στο ξεκίνημα του β’ μέρους ο Παναιτωλικός έκανε ο, τι ήθελε σκορπώντας τον πανικό.

Στο γκολ της ισοφάρισης είναι δε χαρακτηριστικό ότι με μια μπαλιά λίγο κάτω από το κέντρο ο Ίνγκασον έχασε τη φάση πέφτοντας στο έδαφος και ο Μλαντένοβιτς ήταν απλά… εκτός φάσης, καλύπτοντας βέβαια τους πάντες και χάνοντας τον Μπουζούκη.

Στους φορ η κατάσταση είναι απελπιστική, αφού η απουσία του Ιωαννίδη καθιστά τον Παναθηναϊκό ουσιαστικά χωρίς επιθετικό στα ματς, αφού ο Γερεμέγεφ δεν μπορεί να βοηθήσει με αξιοπιστία και εκεί πρέπει να γίνει μεταγραφική κίνηση.

Το θέμα είναι πως ο Παναθηναϊκός αρχίζει να κάνει βήματα μπροστά, είναι μέσα στο παιχνίδι του τίτλου, έχει καλό πρόγραμμα και εκείνο που χρειάζεται είναι διαρκής βελτίωση. Χωρίς αυτή δεν θα γίνει τίποτε…