Ολυμπιακός: Μια ντουζίνα αγώνες είναι δείγμα

Έχει ξεχάσει να κερδίζει ο Ολυμπιακός. Από τους δώδεκα αγώνες φέτος έχει νικήσει στους μισούς, εκ των οποίων οι δύο ήταν για την Ευρώπη, εκεί όπου θεωρητικά το κίνητρο είναι μεγαλύτερο.

Θεωρητικά. Γιατί έτσι όπως έχει γίνει το πράγμα και στο πρωτάθλημα, το κίνητρο είναι δεδομένο πως υπάρχει. Δεν ισχύει επίσης, πλέον, το κλισέ πως «τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα», διότι πλέον η ομάδα πηγαίνει υποψιασμένη και αποφασισμένη σε κάθε παιχνίδι της ΚΑΙ στη Super League, αλλά συνήθως δεν τα καταφέρνει. Ούτε υποτιμά ούτε δεν προσπαθεί. Έχει μεγάλο πρόβλημα σε κάτι που σπάνια είχε. Να φτάνει στις νίκες. Κι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί για μια ομάδα που είναι μαθημένη ιστορικά να κερδίζει. Ούτε οι δικές της αποτυχίες να «φτιασιδώνονται» στις αποτυχίες των άλλων.

Βαθμολογικά ο Ολυμπιακός εάν δεν είχε τις απώλειές του, θα ήταν πρώτος και με διαφορά. Εάν δεν είχαν οι άλλοι τις δικές τους θα ήταν πολύ πίσω από αυτή τη μικρή απόσταση που εξακολουθεί να τον χωρίζει από τον πρωτοπόρο Άρη. Δεν είναι, λοιπόν, εκεί το θέμα. Ότι ο ανταγωνισμός είναι πλέον ξεκάθαρος σε κάθε αγώνα της λίγκας και έχει μικρύνει πολύ η «ψαλίδα» ανάμεσα σε όλες τις ομάδες και όχι μόνο τις μεγάλες, είναι όμορφο για το πρωτάθλημα, αλλά για τον Ολυμπιακό δεν αποτελεί πρόοδο.

Έχει αναλυθεί πολλές φορές ότι με την αύρα του τροπαίου και τον πολύ χρόνο που έδωσε αυτή η τεράστια επιτυχία, θα έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί πολύ καλύτερα το περασμένο καλοκαίρι. Σε μεταγραφές και προετοιμασία. Δεν έγινε τίποτα από αυτά και έχει χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία. Φυσικά και τον χειμώνα μπορεί να γίνουν άλλες κινήσεις, οι οποίες να είναι επιτυχημένες όπως ήταν και οι περσινές. Ή μπορεί η ομάδα αγώνα με τον αγώνα να βρίσκει καλύτερη εικόνα από τη θολή που έως τώρα παρουσιάζει. Και φυσικά να αρχίσει να κερδίζει, κάτι που λογικά θα συμβεί από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός αποκλείεται να συνεχίζει να έχει «τέσσερις νίκες σε εννιά αγώνες στο πρωτάθλημα».

Τα λάθη που έγιναν αφορούν σε όλους και όχι μόνο στους υπεύθυνους για το σχεδιασμό, στον προπονητή ή στις μεταγραφές που δεν έχουν δικαιολογήσει την αξία τους ή το κόστος τους. Γιατί και χωρίς αυτές, ο Ολυμπιακός δεν είναι μια ομάδα που αρέσει με την απόδοσή της, εκτός από διαστήματα αγώνων της έως τώρα. Και ειδικά αυτούς με την Μπράγκα και την Μάλμε.

Ο Ολυμπιακός «φωνάζει» ότι έχει σοβαρές αδυναμίες σε κάθε σκέλος του παιχνιδιού του, όμως το πιο βασικό είναι ότι δεν «φωνάζει» πως θα βρει τον τρόπο, με καλή ή όχι απόδοση, να παίρνει τις νίκες. Ή τουλάχιστον δεν το κάνει πάντα. Δεν το κάνει καν συχνά.

Έχει φτάσει σε σημείο να μπαίνει δυνατά σε αγώνα, να βάζει δυο γκολ και να μην κερδίζει. Ή να μπαίνει δυνατά, να χάνει ευκαιρίες, να δέχεται γκολ και να μην έχει διάρκεια και λύσσα για να ανατρέψει τα δεδομένα. Όπως συνέβη στην Τρίπολη.

Κι αυτό είναι κάτι που αφορά σε ολόκληρη την ομάδα. Όχι επειδή έφυγε ο Ποντένσε και ο Φορτούνης ή δεν έχουν μπει στο πνεύμα ο Γουίλιαν, ο Γιάρεμτσουκ, ο Ολιβέιρα και οι υπόλοιποι εκ των πρωτοκλασάτων νεοαποκτηθέντων.

Τα δώρα που έχει δεχτεί ο Ολυμπιακός από τους άλλους διεκδικητές του τίτλου οφείλει πλέον να τα αξιοποιήσει. Μα πάνω απ' όλα, οφείλει να ξαναβρεί τη δική του νοοτροπία. Και ισορροπία. Κι όχι να μπλοκάρει τόσο πολύ κάθε φορά που τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα σε ένα παιχνίδι. Κάνοντας μία ευκαιρία μετά το 2-2 με τον Λεβαδειακό σε σχεδόν ένα ημίχρονο και άλλη μία με τον Αστέρα από το 55' μέχρι το 85'.

Κι αν το βάθος του ρόστερ έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι τόσο ποιοτικό όσο διαφημίστηκε, ας μη γίνεται διαρκής προσπάθεια να αποδειχτεί τέτοιο. Το μικρότερο μπορεί να είναι και αποτελεσματικότερο.

Υ.Γ.: Πολύ μεγάλο κρίμα για τον Γιατζίτσι να πάθει τέτοια ζημιά στα πρώτα του λεπτά συμμετοχής, από μία φάση εντελώς «κακιά στιγμή».

Υ.Γ.2: Πολύ μεγάλη...επιτυχία να έχει παίξει ο Ολυμπιακός έως τα μεσάνυχτα της Πέμπτης στην άλλη άκρη της Ευρώπης, να γυρίζει βράδυ Παρασκευής και να αγωνίζεται εκτός έδρας για το πρωτάθλημα Κυριακή απογευματάκι. Και να παίζει... Καλλιθέα -Ατρόμητος βράδυ. Συγχαρητήρια σε όλους.