Αυτό που του έλλειπε...

Ο Παναθηναϊκός απέκτησε αρκετούς ποδοσφαιριστές, έκανε πολυδάπανες μεταγραφικές κινήσεις με τους Τετέ και Πελίστρι να κλέβουν τις εντυπώσεις τόσο με το βιογραφικό τους, όσο και με τα ποσά που δαπανήθηκαν για την απόκτησή τους.

Η πιο χρήσιμη μεταγραφή ωστόσο είναι εκείνη του Αζεντίν Ουναΐ . Ο Μαροκινός είναι εκείνο το κομμάτι που έλλειπε από τη μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού και το κενό που υπήρχε… έχασκε.

Αποτελούσε σημαντική παράμετρο της δυσλειτουργίας (προφανώς όχι η μοναδική) στο αγωνιστικό πλάνο των «πρασίνων» που δεν είχαν έναν αξιόπιστο συνδετικό κρίκο μεταξύ των γραμμών.

Ο Βιλένα είναι μια από τις αποτυχημένες μεταγραφές του «τριφυλλιού» τα τελευταία χρόνια, αφού παρά τις περγαμηνές του δεν μπόρεσε να βοηθήσει σε καμία από τις ευκαιρίες που του δόθηκαν από τους τρεις προπονητές που είχε στο Κορωπί.

Ο Τσέριν είναι καταπληκτικός ως «κόφτης», αλλά δεν μπορεί να επωμιστεί με επιτυχία τον ρόλο του «οκταριού», πέραν του γεγονότος ότι έως τώρα η απόδοσή του είναι σε ρηχά νερά.

Ο Ουναΐ όμως κάνει αυτό ακριβώς που λείπει θεωρητικά από τον Παναθηναϊκό..

Η παρουσία του προσφέρει στον Ντιέγκο Αλόνσο τη δυνατότητα διαφορετικών επιλογών και σε διατάξεις και σε σχήματα. Διότι πλέον ο Ουρουγουανός τεχνικός μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να παρατάξει την ομάδα του και με δυο οκτάρια (δύο εκ των Τσέριν - Ουναΐ – Μαξίμοβιτς).

Όπως επίσης μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφορετικά δίδυμα μέσων στο 4-2-3-1, αν θέλει να παίξει με «δεκάρι», επιλέγοντας έναν εκ των Αράο – Μαξίμοβιτς σε ρόλο αμυντικού μέσου και έναν εκ των Τσέριν - Ουναΐ ως «οκτάρι».

Όλα αυτά θα φανούν εν καιρώ: ο Παναθηναϊκός απέκτησε έναν πάρα πολύ καλό χαφ, όμως κι αυτός είναι νέο μέλος σε ολοκαίνουρια ομάδα για την οποία επαναλαμβάνουμε ότι είναι παράλογο ποδοσφαιρικά να έχει «αυτοσκοπό» εφέτος την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Κι αυτό διότι ήδη έχει μείνει πίσω πέντε βαθμούς και μάλιστα με θεωρητικά εύκολο πρόγραμμα την ώρα που τα ντέρμπι αρχίζουν να φαίνονται στον ορίζοντας αρχής γενομένης στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ την Κυριακή…