Αφέλεια, ατυχία ή αβάσταχτη ελαφρότητα;

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα περισσότερα παιχνίδια, εύκολα ή δύσκολα, ειλικρινά εντυπωσιάζει. Όπως οι Βραζιλιάνοι, που ενώ πολλές φορές παρουσιάζουν ομάδα με περίσσιο ταλέντο και ποιότητα που ξεχειλίζει, εντούτοις από αποτελέσματα, από ουσία δηλαδή… μηδέν εις το πηλίκον. Πείτε το αφέλεια, πείτε το ελαφρότητα, πείτε το λανθασμένη νοοτροπία, χαρακτηρείστε το, όπως θέλει ο καθένας ή όπως τον βολεύει…

Ο Ολυμπιακός μετά από μια διετία, απέκτησε ένα αρκετά ποιοτικό ρόστερ. Με παίκτες αξίας, έμπειρους, μπαλαδόρους. Μια νέα εντελώς ομάδα, που θα ψάχνεται όλη τη σεζόν να βρει πατήματα και χημεία. Και αυτή τη χημεία αναζητάει ο Πέδρο Μαρτίνς για Να βάλει τις βάσεις να χτίσει κάτι πολύ καλό και πάλι. Οπως ψάχνει λύσεις και για πολλά ακόμη πράγματα μαζί. Με πρώτο από όλα, το πρόβλημα που λέει ότι δεν γίνεται να μη βάζει η ομάδα τη μπάλα στο τέρμα. Σας έγραψε νωρίτερα ο Χρήστος Μεγγλίδης, ένα στατιστικό που τρομάζει: ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ είχε 23-4 τελικές κι όμως έχασε το ματς από δικό του αυτογκόλ. Σκορ 0-1. Με τον Παναθηναϊκό οι τελικές ήταν 21-3 και το αποτέλεσμα 1-1. Συνολικά 44-7 τελικές σε δύο ντέρμπι στην έδρα του και τι πήρε από αυτά; Συνολικό σκορ 1-2 κι έναν μόλις βαθμό!

Αν σε αυτά προσθέσουμε και το ντέρμπι με την ΑΕΚ στο Ολυμπιακό Στάδιο, όπου οι «ερυθρόλευκοι» κέρδιζαν μέχρι το 89’ αλλά ισοφαρίστηκαν και παρ’ όλα αυτά έχασαν την ευκαιρία του πρωταθλήματος στο 91’ να πάρουν το ματς, τότε καταλαβαίνετε ότι κάτι πάει στραβά ή αν προτιμάτε κάτι δεν γίνεται καλά στου Ρέντη…

Είναι ζήτημα ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης; Είναι θέμα άγχους; Είναι θέμα ότι δεν υπάρχει ο μεγάλος γκολτζής να βάλει τη μπάλα μέσα; Είναι γκίνια, ατυχία, ανικανότητα; Είναι ζήτημα δουλειάς στα τελειώματα των φάσεων; Τι από όλα μπορεί να συμβαίνει; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι σίγουρο ότι αναζητάει να λύσει ο Πορτογάλος τεχνικός και συνεπώς δεν είμαστε εμείς που θα επιχειρήσουμε να βρούμε λύση. Εμείς μόνο καταγράφουμε πράγματα που σίγουρα βλέπουν όλοι μέσα κι έξω απο την ομάδα. Και δεν μπορεί να μη καταγραφεί αυτό το εντυπωσιακό στατιστικό στον φετινό Ολυμπιακό. Ότι κάνει δεκάδες φάσεις κι ευκαιρίες αλλά την μπάλα μέσα την βάζει με το κυάλι…

Όμως δεν είναι μόνο το σκοράρισμα. Αυτό, όσο η ομάδα κάνει ευκαιρίες θα λυθεί αργά ή γρήγορα. Το πιο δύσκολο είναι η νοοτροπία με την οποία μπαίνει στα παιχνίδια. Όταν σε ελάχιστα ματς οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν με το μάτι τους να γυαλίζει, τότε κάτι άλλο συμβαίνει. Δεν γίνεται να αφήνει να πηγαίνει στράφι ένα ολόκληρο ημίχρονο ή και ώρα, σε ένα ματς και να αρχίσει να πιέζει, να τρέχει στο τελευταίο μισάωρο. Γιατί τότε ο χρόνος πιέζει, οι επιλογές που θα γίνουν θα είναι λανθασμένες και το μυαλό όσο δεν έρχεται το γκολ θα θολώνει, όπως συνέβη στο χθεσινό ματς. Δεν είναι τυχαίο που οι «ερυθρόλευκοι» έχουν σημειώσει ένα σωρό γκολ από το 88’ και μετά! Όπως δεν είναι φυσιολογικό να παίρνεις βαθμό ή βαθμούς μετά το 90’! Γιατί μπορεί να στάθηκες τυχερός σε κάποια παιχνίδια, όμως δεν θα σταθείς σε κάποια άλλα, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στον φετινό Ολυμπιακό. Δεν γίνεται να αφήνεις ένα 60λεπτο με τον ΟΦΗ να περνάει χωρίς να κάνεις κάτι και μετά να τρέχεις, αφού πρώτα έχεις δεχθεί γκολ. Δεν γίνεται με τον Παναθηναικό να… ξυπνάς αφού πρώτα δέχθηκες γκολ. Γιατί μετά τρέχεις και δεν φθάνεις. Κι εντάξει μπορεί να έγινε η «πολιορκία του Δράμαλη» από το 75’ και μετά στο ματς, όμως δεν ήταν ποδόφαιρο αυτό που έπαιξε η ομάδα, σε αυτό το διάστημα. Με θολωμένο μυαλό πια, πήγε σε απελπισμένες προσπάθειες και κυρίως στο σύστημα «γιόμα». Οπου σπάνια είναι αποδοτικό, ιδίως αν τα σέντερ μπακ του αντιπάλου τα καταφέρνουν καλά στο ψηλό παιχνίδι.

Κι έπειτα είναι και το άλλο. Ολοι λέμε για το πρόβλημα στο σκοράρισμα. Μάλιστα. Όμως μήπως θα πρέπει να ασχοληθούν στου Ρέντη εξ ίσου το ίδιο και με την αμυντική λειτουργία της ομάδας; Δεν γίνεται με μια ή δύο, ή το πολύ τρεις επιθέσεις του αντιπάλου να δέχεται γκολ, πιθανό ή απίθανο, ή ακόμα και αυτογκολ; Για αυτό μιλάω για αφέλεια. Ολοι έχουν το μυαλό τους στην επίθεση και χαλαρώνουν στα μετόπισθεν. Και σίγουρα ο Μαρτίνς θα ψάχνει για ισορροπία. Που σίγουρα θα βρει κάποια στιγμή, αρκεί –κι αυτό είναι το πιο σημαντικό- να μη χαλάσει κανείς αυτό που έχει ήδη χτίσει, μόνο και μόνο γιατί η απογοήτευση είναι ο χειρότερος εχθρός. Κρίμα θα είναι…