Ολυμπιακός: Όταν είσαι θεατής στους αυτοματισμούς του Παναθηναϊκού…

Μετά από μία ήττα από τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη με 1-3, η πιο εύκολη κριτική είναι να εξαπολύσουμε τα βέλη μας στην ανασταλτική λειτουργία. Να ξαναβάλουμε την κασέτα, να επαναλάβουμε όσα έχουν γραφεί κατά καιρούς για τα σοβαρά αμυντικά κενά που παρατηρούνται μετά τη Βουδαπέστη, να ξαναπούμε για τις αμυντικές αδυναμίες των Ροντινέι και Ορτέγκα ή να μην βρίσκουμε λόγια για την αντίδραση του Μπιανκόν στο 1-1 του Παναθηναϊκού που είπε «παρακαλώ, περάστε κύριε Μπερνάρ». Εννοείται ότι γίνεσαι έξω φρενών με το γεγονός ότι σε κάθε κατεβασιά των αντιπάλων, ο οπαδός που είναι στην εξέδρα ή που βλέπει το παιχνίδι στην τηλεόραση έχει οδηγηθεί στο σημείο να γυρίζει στον διπλανό του και να του λέει «ωχ θα το φάμε…».

Ο Μεντιλίμπαρ έκανε αρκετά λάθη στο στήσιμο της ομάδας του. Το 4-4-2 δεν ήταν λειτουργικό, ούτε στο δημιουργικό κομμάτι, ούτε στο ανασταλτικό. Το ότι άνοιξε το σκορ με τον Ποντένσε, δεν σημαίνει ότι εκείνη τη στιγμή λειτουργούσαν όλα ρολόι στον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει να παίρνει μέτρα στο γήπεδο, αλλά δέχτηκε γκολ από μία γιόμα και από το γεγονός ότι ο Ποντένσε σφύζει από ποιότητα. Μια ποιότητα όμως που δεν φτάνει στους Πειραιώτες. Δεν φτάνει μόνο ένας παίκτης, ασχέτως αν ο Ποντένσε ξέχωρα από το γκολ δεν είχε να επιδείξει κάτι άλλο.

Ο Μεντιλίμπαρ άφησε πολλά κενά στον άξονα και κατά συνέπεια δεν μπορούσε να είναι απειλητικός ο Ολυμπιακός από τα χαφ του. Πηγαίνοντας μονίμως με σέντρες από τα πλάγια, ο Τερίμ κινήθηκε πανέξυπνα και τοποθέτησε δύο υψηλόσωμους αμυντικούς, τους Ακαϊντίν και Αράο. Είχε επίσης και τον Κότσιρα που συνέκλινε και έπαιρνε κι εκείνος τις κεφαλιές. Ακόμη και ο Μλαντένοβιτς έκοβε!

Ο Ολυμπιακός ήταν μονότονος και πολύ προβλέψιμος στο κομμάτι της δημιουργίας. Έδινε την εντύπωση ότι δεν προσδοκούσε να κερδίσει κάτι από μία συνεργασία, αλλά μόνο από μία έμπνευση ενός ποδοσφαιριστή του. Ο Μασούρας δεν βοήθησε, ο Όρτα κινήθηκε σε τετραγωνικά μέτρα που ήταν αρκετά πιο πίσω σε σχέση με τους χώρους που δραστηριοποιούταν στα προηγούμενα παιχνίδια και έμοιαζε… εγκλωβισμένος. Αυτό που απέμενε ήταν μόνο μία έμπνευση του Ποντένσε, μία κατεβασιά του Ροντινέι και το… άστρο του Ελ Κααμπί που δεν μπορεί όμως να σκοράρει δημιουργώντας ο ίδιος μία ευκαιρία, αλλά θα πρέπει οι συμπαίκτες του να τον βρουν.

Τι συνέβαινε στο αντίπαλο στρατόπεδο; Βλέπαμε συνεργασίες, συνεχείς κινήσεις στον χώρο, πάσες με τη μία, αυτοματισμούς και όχι αρκετό κουβάλημα και ταλαιπωρία της μπάλας από έναν ποδοσφαιριστή στις λιγοστές επισκέψεις του Παναθηναϊκού στα ερυθρόλευκα καρέ. Ο Φατίχ Τερίμ ζητούσε να παίξει γρήγορα η ομάδα του με συνεχείς εναλλαγές της μπάλας.

Το δεύτερο γκολ του Παναθηναϊκού θα ήταν φρόνιμο να το μελετήσουν στον Ρέντη. Όχι μόνο για τον τρόπο που το δέχτηκαν, αλλά κυρίως για να θυμηθούν τι σημαίνει ομαδικότητα, συνεργασίες και χτίσιμο επίθεσης απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.

Όπως επίσης θα πρέπει να παραδειγματιστούν και από την ενέργεια του Μπερνάρ που είχε το καθαρό μυαλό και πάσαρε στον Ιωαννίδη στη φάση του 1-3, παίζοντας με το κεφάλι ψηλά και όχι χαμηλά. Με τα μυαλά που κουβαλούσαν οι «ερυθρόλευκοι», αν ήταν κάποιος παίκτης του Ολυμπιακού στη θέση του Μπερνάρ, το πιθανότερο θα ήταν είτε να δοκιμάσει από εκεί να σουτάρει, είτε να κάνει μία ντρίμπλα παραπάνω για να βρεθεί σε καλύτερη θέση βολής. Και η πιθανότερη κατάληξη θα ήταν να ανακοπεί από τον αντίπαλο αμυντικό.

Όταν λοιπόν, είσαι θεατής (ειδικώς και γενικώς) σε τέτοιου είδους αυτοματισμούς, τότε το 1-3 δεν θα πρέπει να μας προκαλεί καμία εντύπωση.